logo
Website Fred en Trudie
Home
Welkom
Gastenboek
Reisverslagen
Cruise 2022
Valencia 2022
Kos 2021
Midwolda 2021
Heino 2020
Caribbean 2020
Polen 2019
Cruise 2019
Griekenland 2018
Kos 2018
Wenen 2018
Cruise 2017
Wenen 2017
Kos 2016
Portugal 2016
Cruise 2015
Australie 2014
Cruise 2013
Griekenland Kos 2012
Caribbean 2011
Spanje 2011
Italië Basilica 2010
Noord Limburg 2010
Madrid 2009
Australie 08/09
Istanboel 2008
Spanje Andalusie 07
Lissabon 2007
Praag 2007
Sardinië 2006
Griekenland 2006
Nieuw Zeeland 2005
Dag 1/2
Dag 3/4
Dag 5/6
Dag 7/8
Dag 9/10
Dag 11/12
Dag 13/14
Dag 15/16
Dag 17/18
Dag 19/20
Dag 21/22
Dag 23/24
Dag 25/26
Brussel 2005
Italie Calabrie 2004
Australie 2002
Sicilië 2001
Fotoalbums

 

4 december
Kwart voor zeven de wekker. We konden uitslapen. Om 8.30 uur vertrokken we naar de Milford Sound. Wat ons te wachten stond wisten we niet maar dat het spectaculair was wisten we zeker. Via het op drie na grootste regenwoud (Fiordland) van de wereld reden we over de enige toegangsweg richting de fjord. Het weer was niet bijzonder en de regen plensde er heerlijk op los. Via de honderdeenentwintig kilometer lange Milford Road, die inmiddels op de wereld erfgoedlijst staat reden we door het spectaculaire landschap met bergen die tot 3000 meter rijzen en loodrechte wanden die uit de diverse meren omhoog staken, naar de fjord. De Milford Road was pas in 1954 gereed voordien was de fjord alleen per boot te bereiken. Honderden watervallen boden een groots uitzicht. Trudie gaf aan dat het net was of dat ze droomde. In Europa zijn natuurlijk ook bergen echter alles is er veel compacter. Hier is alles enorm uitgestrekt en wonen er in de verste verte geen mensen. Veel toeristen die er met de auto of camper op uittrekken moeten zich ervan verzekeren dat de tank vol is en uitrekenen hoever je op een tank kunt rijden want benzine pompen zijn er in dit gigantisch uitgestrekte gebied niet. De fjorden zijn de grootste van de wereld. Op 19 kilometer voor de Milford Sound moesten we door de Homer tunnel. Deze tunnel was maar 1200 meter lang in onze begrippen niet veel. Echter men is er in 1935 aan begonnen en pas 1954 was deze gereed.  Vanuit de tunnel gaat de weg via allerlei haarspeldbochten steil naar beneden. De weg was éénbaans dus wachten bij de stoplichten duurde een kwartier. Bij de ingang van de tunnel liepen vreemde vogels, Kea genaamd. Een soort grote grijze papagaai die redelijk tam waren maar er wel angstaanjagend uit zagen. Aan het begin van de fjord was een aanlegsteiger waar diverse grote boten lagen te wachten op de bussen met toeristen. Via de fjord van 16 kilometer lengte hadden we een fantastische tocht richting de Tasmaanse Zee. Dolfijnen zwommen voor de boot uit en pinguïns waren langs de oevers te zien. Zeehonden genoten van de voorbij varende toeristen. Geweldige watervallen stroomden de bergen af wat spectaculair was. De boot ging tweemaal stilliggen bij zo’n fall wat mooie foto’s opleverde. Weer zo’n dag waar van je be…..k openvalt. De grote boten vallen tussen de geweldige bergformaties in het niet. Wat een land en wat een afwisseling. Via dezelfde weg terug en bij Lake Gunn nog een wandeling door het regenwoud gemaakt. Het was alsof je in een spookbos liep. Veel omgevallen bomen liggen onder het mos en andere zijn helemaal begroeid met mos. Dit gaf een betoverend gezicht. De grond is erg hard zodat er weinig voor nodig is om de woudreuzen van soms dik 1000 jaar en een omtrek van enkele meters om te laten vallen. Vervolgens nog een bezoek aan een soort camping in de middel of nowhere die daar in 1934 is gesticht. Je kunt er een cabin huren, met een houtfornuis en een bed maar het is terug naar basic. Niets voor Fred en Trudie. Rond vijven waren we terug in het hotel om vervolgens om 18.30 uur van het diner te genieten. We eten hier in NZ, lijkt het wel de hele dag. Eerst breakfast dan morning tea vervolgens de lunch hierna de afternoon tea en dan het diner, we groeien dicht. Na het diner een Italiaanse flaneer walk om vervolgens met Italiaanse koffie met brandy de avond te beëindigen. Dit deden we bij John en Katrina met enkele geëmigreerde Italianen uit het reis gezelschap.

5 december Sinterklaas.
Het heeft weer even geduurd voordat jullie weer wat van ons hoorden. Maar in de omgeving waar we waren is internet niet aanwezig. We vinden het hartstikke leuk om alle reacties in het gastenboek te lezen en dat is dus ook het eerste wat we iedere keer doen. Vandaag staat een excursie naar de glimworm grotten op het programma in Te Anau. Om daar te komen moesten we eerst 40 minuten varen om aan de andere kant van Lake Manapouri te komen. Een snelle boot bracht ons daar. We werden opgedeeld in drie groepen en kregen eerst onder het genot van een bak koffie een videopresentatie. Vervolgens de grotten in. Via smalle doorgangen en bukkend kwamen we op een soort platform terecht. Onder ons stroomde het water met een enorme herrie door. Vervolgens stapten we over in kleine platte bootjes. Het was stikdonker. Tijdens de boottocht konden we aan het plafond duizenden glimwormen zien wat een miraculeus gezicht was. De wormen voeden zich met allerlei insecten. De eitjes van de insecten worden boven op de berg aan het begin van de stroom gelegd. Op het moment dat de eitjes uitkomen vliegen de insecten door de donkere grotten naar beneden tegen de naar beneden hangende druipers van de wormen. Hoe groter de honger van de worm wat groter de chemische reactie in het lichaam is en wat meer ze gaan gloeien. Ook waren er enkele onderaardse watervallen aanschouwen die door de gids werden verlicht. Terug in Te Anau vervolgden we de reis naar Queenstown, de activiteitenstad van NZ. Er is daar van alles te doen. Bungyjumpen van een honderdzestig  meter hoge brug, parasailing, Jetboten op de Shotover river met speedboten op hoge snelheid door het ravijn varen. (Dat ga ik Fred morgen doen), etc, etc. De stad ligt in een dal tegen een berg aangebouwd aan het Lake Wakatipu. Dit meer is ooit een gletsjer geweest, er is een legende maar die bespaar ik jullie. Het meer is na Lake Te Anau het grootste van de Zuidelijke ijsmeren en op sommige plaatsen 380 meter diep. Eerst nog een bezoek aan een lief plaatsje Arrowtown waar de tijd had stil gestaan. Had iets weg van het wilde westen en vervolgens reden we naar Queenstown. Nadat we waren ingecheckt in het luxe hotel Rydges, een schitterden kamer with a view op de mountains werden we om 17.30 uur voor de ingang verwacht. We gingen met een stoomboot de Earnslaw uit 1912 ook wel genoemd de dame van het meer, hoe toepasselijk op sinterklaasavond, naar het Walter Peak Heigh Country Farm park voor het diner. Dit is aan de andere zijde van het meer. We moesten een uur varen en mochten overal op de boot lopen, zelfs konden we blikken in de machinekamer. We dineerden in het Kolonels Homestead Restaurant. Een schitterend Engels landhuis op en geweldige locatie met uitzicht op het meer. Het eten was om je vingers bij af te likken. Hierna werden we getrakteerd op een S(p)heepshow, een schaap werd uitgekleed echter dit hadden we al eerder gezien dus zijn wij wat gaan wandelen. Om 22.00 uur weer terug met de boot waar we met z’n allen een boekje kregen en onder pianospel allerhande liedjes hebben gezongen. Heerlijk. Waar de boot aanmeerde was een casino dus een gokje was niet weg. Inzet vijf dollar winst 26 dollar. De fles wijn er weer uit. Terug naar het hotel om na middernacht het bed in te duiken.

De opmerking in het begin over het 55 plus gehalte moeten we toch wat terug nemen want de plussers doen aardig mee, wat een uithoudingsvermogen en saamhorigheid heeft deze groep. We maken geweldig veel lol met elkaar.