logo
Website Fred en Trudie
Home
Welkom
Gastenboek
Reisverslagen
Cruise 2022
Valencia 2022
Kos 2021
Midwolda 2021
Heino 2020
Caribbean 2020
Polen 2019
Cruise 2019
Griekenland 2018
Kos 2018
Wenen 2018
Cruise 2017
Wenen 2017
Kos 2016
Portugal 2016
Cruise 2015
Australie 2014
Cruise 2013
Griekenland Kos 2012
Caribbean 2011
Spanje 2011
Italië Basilica 2010
Noord Limburg 2010
Madrid 2009
Australie 08/09
Istanboel 2008
Dag 1/2
Dag 3/4
Dag 5/6
Spanje Andalusie 07
Lissabon 2007
Praag 2007
Sardinië 2006
Griekenland 2006
Nieuw Zeeland 2005
Brussel 2005
Italie Calabrie 2004
Australie 2002
Sicilië 2001
Fotoalbums

Dag 3
Na het ontbijt vertrokken we met de tram die bijna voor de deur vertrekt naar de Galatabrug. Een brug die over de Bosporus ligt. Op de brug staan honderden vissers met even zovele vishengels. We stapten uit bij de tramhalte Karakoy. Aan de linkerzijde van de brug zagen we in een straatje allemaal kleine winkeltjes. Wij er op af. Wat bleek, allemaal ijzerwaren en loodgieters artikelen. Een straat lang. Erg interessant. Vervolgens liepen we naar de waterkant van de Bosporus waar een man ons toeriep. We konden met hem meevaren op een klein bootje, een uur voor 15 Euro. Nu is dat niet veel, maar het kleine bootje en de golfslag van het water gaf ons en gevoelsmatig nee. Om maar van het gezeur af te zijn gaf ik aan dat we morgen wel terug zouden komen en snel weg wezen. De volgende onverwachtse verrassing trof ons. We kwamen op de vismarkt. Mooie verse vis en allerlei andere zeedieren lagen fris uitgestald. Waar hebben we dat nog in ons kleine kikkerlandje. Vorige week toevallig op het journaal gezien dat ook de mossel teelt de nek wordt omgedraaid. Van de markt liepen we richting brug. Onder de brug zitten allemaal kleine restaurantjes waar we in één ervan koffie dronken en genoten van het zonnetje, ja dat schijnt volop. Het is 16 graden en morgen zou het 18 worden. Na de koffie bovenlangs. Wat wil het toeval een ober sprak ons aan en vroeg waar we vandaan kwamen. Wij heel enthousiast; uit Holland. Vervolgens haalde hij een boekje De Brug te voorschijn van onze eigen Geert Mak. Wat wil nu, Trudie had dat in de handbagage meegekregen van onze buurvrouw Elly. In één van de hoofdstukken schrijft Geert over de ober van het Galata Restaurant en die ober daar stonden wij dus mee te praten voor het Restaurant. Zondagavond is dus de uitgelezen gelegenheid om hier vis te gaan eten. Vervolgens liepen we de wijk Rüstempasa in. Hier bezochten we eerst de Rüstempasa moskee. Volgens insiders de mooiste kleinste moskee van Istanboel. Het was de eerste moskee die we bezochten dus nog geen vergelijkingsmateriaal. De weg er naar toe liep via allerlei kleine straatjes waar Turkse mannen hun waar aan de man brachten. Het was inderdaad een schitterend gebouw. Even de schoenen uit en Trudie een doek om haar hoofd en vervolgens heel uitnodigend naar binnen. Het is niet te vergelijken met onze kerken, geen stoelen/banken maar een groot tapijt op de grond met allemaal aparte vakken waar de moslims naast elkaar kunnen knielen. Ook geen spreekgestoelte of altaar maar een soort sta gestoelte op een trap. Zeg maar hetzelfde als in de protestante kerk maar dan geen overkapping maar eigenlijk alleen een rechte trap. Erg indrukwekkend mede ingegeven door onze gevoelsmatigheid ten opzichte van de Islam. Toch dwingt een bezoek respect af. De bevolking gaat in principe vijfmaal per dag naar de moskee en dat gaat gezien de oproep door, zeg maar een menselijke kerkklok niet ongemerkt voorbij. Nu hebben we al diverse jongeren gesproken die zeker geen vijfmaal meer naar de kerk gaan.
De mogelijkheden zijn er in ieder geval want om de zeg maar 400m staat een moskee. Natuurlijk niet allemaal even groot maar duidelijk te herkennen aan de minaret. Na dit bezoek liepen we via allerlei gezellige kleine smalle drukke straatjes, met winkeltjes, naar de Egyptische bazaar Misir Carsisi. Een grote L-vormige overdekte markt/bazaar waar je allerlei kruiden en specerijen kunt kopen. De geuren komen je tegemoet. Heden ten dagen worden er ook allerlei andere zaken aangeboden. Denk aan de zwarte markt in Beverwijk. Na het nuttigen van een broodje Kebab met friet en salade vervolgden we onze weg naar de Yeni Camli Moskee. Een grote moskee die een bezoek waard zou zijn. Het was echter gebedstijd en dan mogen bezoekers niet naar binnen. Dan maar genieten van de bezigheden op het binnenplein. Mannen die hun voeten wasten wat een apart beeld geeft. Op het programma stond nog een bezoek aan het Dolmabahce paleis. Over de brug weer terug naar de andere kant van de Bosporus om de tram te nemen naar het eindpunt Kabatas. Hiervandaan was het nog enkele honderden meters. Het was inmiddels 14.00 en het paleis sluit om 16.00u. Gezien de tijd die er nog overbleef leek het ons niet verstandig om het paleis te bezoeken. Je mag het ook niet op eigen houtje doen maar moet mee met een Engels sprekende gids. Dat is eigenlijk niets voor ons dus op naar het volgende highlight. Terug met de tram naar de Galata brug. Van hier is het enkele honderden meters lopen naar de Galata toren in de wijk Beyoglu aan de Gouden Hoorn. Een Genuaanse toren uit de zesde eeuw. De toren is 60 meter hoog en heeft door de eeuwen heen diverse functies gehad (uitkijktoren, gevangenis, marinedepot, brandwachttoren). De toren is gerenoveerd en doet nu dienst als toeristentrekker. Met de lift naar de top en wat je een mooi uitzicht over Istanboel biedt. Vervolgens nog een oriëntatierit met de tram. We aten in het restaurant De Puddingshop. Een bekend restaurant in Istanboel uit 1957. Het eten bleek in tegenstelling tot wat we hadden gelezen wat tegen. Bij thuiskomst nog gezwommen en om 11.00 uur het licht uit.


Dag 4
Vandaag een aantal onderdelen op het programma. Een vlooienmarkt, de rit met een historische tram en een bezoek aan het archeologisch museum. Behoord tot het grootste museum ter wereld. Dat het op zo’n dag anders loopt konden we eerst niet bevroeden. Na het ontbijt liepen we naar de kade van de Gouden Hoorn in het station waar ooit de wereldvermaarde Oriënt Express eindigde/begon het Sirkeci Gari. De zon scheen volop en de temperatuur was een aangenaam. De vlooienmarkt zat onder de brug die oost en west met elkaar verbind, Azië en Europa. Om hier te komen was het snelst via het water. Er varen hier enorm veel ferry’s naar alle bestemmingen rondom Istanboel. Het was even zoeken voordat we de juiste veerboot vonden. We kregen een tip van een aardige Turkse man om eerst met een veerboot van Eminömü naar Üsküdar te varen (Aziatisch deel) en vandaar naar Besiktas. Van daaruit was het hooguit 10 minuten lopen. Dit bleek ruim 25 minuten. Maar goed de tochten over het water met de veerponten zijn geweldig. Mede door de prijs. Je betaald voor elk ritje ongeveer 60 cent. Wij hebben een Akbil gekocht. Dit is een handig apparaatje met een soort chip die je kunt opladen met saldo en iedere keer als je gebruikt maakt van bus, tram en metro en ferry houd je het uiteinde van de Akbil dus zeg maar de chip tegen het tourniquet aan waar je doorheen moet en je krijgt toegang en ook nog eens korting. Beter dan iedere keer losse kaartjes kopen. De vlooienmarkt was eigenlijk een markt met allerlei stalletjes met kunstnijverheid. Effe leuk om overheen te lopen. Ook de omgeving langs de waterkant was erg leuk en te vergelijken met een Frans pleintje. Na een klein uurtje werd het tijd voor de volgende bestemming. Om nu weer dat hele stuk terug te lopen was geen optie. Dus op zoek naar een boot die ons terug kon brengen. We zagen bij een steiger van een afstandje wel een boot liggen maar hadden geen flauw idee waar die heen ging wel dat het 2.50 euro kostte om mee te mogen met de boot. Het was dus geen gemeente ferry. Maar goed, het avontuur lokt en we hadden de tijd. Lekker een plaatsje boven op dek in de zoen gezocht en al snel vertrokken we met een hele hoop ander passagiers. We voeren richting de Aziatische zijde, onder de grote brug door en we dachten dus dat we aan de overkant terecht zouden komen. Maar nee hoor, wat bleek het was een soort rondvaartboot die ons een twee uur durende cruise over de Bosporus gaf. We hebben heerlijk genoten van het uitzicht. Dat was dus heel onverwacht, stond wel op het programma maar de vaarten die wij hadden uitgezocht kosten inclusief lunch ca. 45 euro. Nu dat was een ware meevaller. Zelfs de thee werd aan dek geserveerd. Bij terugkomst op dezelfde plek hadden we al snel door dat het of een taxi werd of de bus. Beide was eigenlijk geen optie want het was ongelofelijk druk met auto’s. We besloten de bus te nemen. De bracht ons snel naar het instappunt van de ferry. Zelfde weg terug. In het Galata café, dat van Geert Mak dronken we koffie en genoten we van een heerlijke tonijnsalade. Hiervandaan liepen we richting Tünel. Dit is een ondergronds treintje uit 1875 wat een traject van 500 meter overbrugt en je steil omhoog brengt van Karakoij naar het Tünelplein. De eindhalte van het treintje is het begin waar de historische tram begint. Dit is een trammetje door de drukste winkelstraat van Istanboel naar het Taksimplein. Een leuke rit. Op het eindpunt hebben we onze chipkaart weer opgeladen. Terug deden we dezelfde route maar nu te voet. Wat we hier meemaakten is eigenlijk niet te beschrijven. In de winkelstraat liepen duizenden mensen. Het was net een mierenhoop. Wij hebben nog nooit zoveel mensen door elkaar heen zin lopen. Dit was echt overweldigend. Ook was er veel politie op de been. We hielden even halt bij een katholieke kerk, één van de weinigen, een Grieks Orthodoxe kerk en de Nederlandse Ambassade die ook in deze straat waren gevestigd. Al met al een drukke dag die niet zo was gelopen zoals wij ons hadden voorgesteld.