Dag 9
Vandaag Cambodja. We arriveerden om 07.00 uur in de haven van Sihanoukville. Een stad met 200.000 inwoners. Het weer was zonnig en op de kade wachten 25 bussen op de excursie gangers. Eerst ontbeten, om vervolgens in te stappen in een airconditioned touringcar. We hadden een goede gids die ons veel vertelde. In Cambodja wonen 15 miljoen mensen, 70% is boer. De godsdienst is boeddhisme en 90% van de bevolking is Boeddhist. Er is weinig industrie maar inmiddels wordt er door China geïnvesteerd in infra, vliegvelden en mijnbouw waaronder ontginning van goud. Ondanks de grondstoffen is het land nog steeds arm. Het is tot de 50tger jaren een kolonie van Frankrijk geweest. De tweede taal is Engels en geen Frans. Er wordt ook rechts gereden. Cambodja is een Koninkrijk echter de Koning heeft een ceremoniële functie. Het grootse uitvoerproduct is rijst. Daarnaast heeft het land een aantal verschrikkelijke oorlogen gekend en regeringen waaronder het communistische regime de Rode Khmer onder aanvoering van dictator Pol Pot. Onder dit bewind zijn drie miljoen doden te betreuren. In 1978 valt Vietnam, Cambodja binnen en werpt het regime omver. In 1989 trekt Vietnam zich terug uit Cambodja. De gids zijn gezin is nog compleet echter er zijn 20 familieleden vermoord. Als je hier rijdt en deze verhalen hoort komt dat wel binnen. Er zijn van het regime uiteindelijk maar drie personen veroordeeld. De leider Pol Pot was nooit veroordeeld en is op 73 jarige leeftijd overleden aan een hart infarct. Er is nog veel meer te vertellen echter hier laat ik het bij. Het land is nu stabiel en ontvangt inmiddels 5 miljoen toeristen die geld in het laadje en de belangrijke dollars meebrengen, het tweede betaalmiddel hier. Betaal je met dollars dan krijg je ook dollars terug. Als eerste brachten we een bezoek aan een peperplantage. Deze omgeving is wereldberoemd om zijn pepers. Naast rijst is peper een groots export product, groen, rood, zwart en witte pepers. De pepers wordt geoogst na drie jaar. Groene peper zijn jonge pepers, zwarte pepers zijn groene gedroogde pepers, rode pepers zijn rijpe pepers en witte zijn .... De eigenaar van de plantage heeft enorme hectares land met bananen, suikerbieten en pepers. Een korte rondleiding gaf meer inzicht in de teelt van de producten. We reden vervolgens met de bus naar de stad Kampot, ca. 20.000 inwoners. De weg er naar toe was druk, langs de weg veel huizen waar de mensen aan het werk waren met van alles en nog wat. De huizen dan wel de hutjes bestaan uit twee verdiepingen. Op de begane grond slaapt men op de eerste verdieping woont men.Op de eerste verdieping vaak meer licht dus dat scheelt energie, wat hier erg duur is. Ook veel marktkramen waar verse groente, fruit en take away voedsel wordt verkocht. Waar je kijkt zie je rotzooi en smerigheid. De mensen doen het the easy way en the yankee dollar viert hier hoogtij want toeristen zijn rijk. We werden in Kampot bij een overdekte markt gedropt. Hier krijg je in een half uur zoveel prikkels dat je er dissy van wordt. Een mierennest en het stonk er verschrikkelijk. Er lag groente en vlees zonder enige vorm van koeling, kippen en eenden, onder erbarmelijke omstandigheden, die ter plekke werden geslacht waar we getuige van waren, niet fijn. Ook waren hier juwelen en huishoudelijke apparatuur te koop. Bij de bus liep een vrouw met een kind op de arm te bedelen. Middels het kind trok ze de aandacht. Het leek of het kind dood was maar wellicht had het kind slaapmedicatie gehad. Ze liep te huilen en het kind te schudden. Het was verschrikkelijk om te zien. Kind was zeker niet dood maar wel slap. Te erg om naar te kijken en verschrikkelijk om dollars los te krijgen. Het is hier behoorlijk warm ca. 30 tot 35 graden. We waren inmiddels wel toe aan lunch en werden naar een visrestaurant gebracht. Er werden heerlijke gerechten voorgeschoteld. We zaten met acht medepassagiers aan tafel. Eerst goed gevulde vissoep, vervolgens gebakken vis, grote garnalen, inktvis met pepers en groente. Alles werd op tafel op een draaischijf geplaatst dus makkelijk voor iedereen en het smaakte prima. Na de lunch nog even op een kruispunt gestaan waar de meest wonderlijke vormen van vervoer passeerden. Brommers met aanhangwagentjes, open bestelbusjes, scooters waarop men met vier personen zat. Een genot om te zien en soms lachwekkend. Daarnaast grote open bestelwagens volgepropt met mensen, bagage en scooters achterop er tussen in. Het was ongelofelijk hoe men dit voor elkaar kreeg. Verkeersregels kent men niet, het recht van de sterkste geldt hier. De infrastructuur is abominabel, de doorgaande wegen zijn redelijk maar nergens trottoirs of anderzijds. De voetpaden bestaan uit harde rode grond met steentjes. Weer instappen voor een bezoek aan een vissersdorp wat grenst aan de delta van een rivier en lag aan een drukke snelweg. Het is er allemaal even smerig rommelig. Mensen wonen in gammele huisjes, hangen wat rond, liggen in een hangmat en vis ligt te drogen in de open lucht. Kinderen zijn aan het spelen met het schamele wat er is of zwemmen in het donkere water. De mannen maken zich gereed om vanavond weer uit te varen met de vele bootjes die hier in het haventje liggen. Snel weer weg wat een armetierigheid. Een laatste stop was een boeddhistische pagode. Gelegen aan de snelweg naar de boot. Net als al het eerdere wat we hebben gezien haalt dit het niet bij wat we al hebben gezien, maar goed in dit land bijzonder. Ook was hier een lagere school gevestigd. We zijn bij de kinderen in het klaslokaal geweest. Veel van de jonge scholieren worden boeddhistische monnik alvorens naar de middelbare school te gaan of blijven dit. Dit was het eind van de excursie, terug naar de boot. We kregen nog een korte sight seeing in het centrum, maar dat was niet veel beter. 25% van de bevolking heeft sanitair en stromend water is alleen in de vijf grote steden aanwezig. Wat een armoe. We hebben een korte impressie gehad van dit land en wij laten het achter met wisselende gevoelens die zich laten raden.

Dag 10

Een zeedag. Lekker lui zijn vandaag, dat mag het is vakantie. Ontbijt op de kamer. Na het ontbijt heerlijk gelezen aan dek, geluncht en ontspannen. Trudie heeft geshopt want er zijn iedere dag wel aanbiedingen in de winkeltjes en speciaal bij de sieraden afdeling. Ik ben naar een navigatie bijeenkomst geweest. Twee stuurlieden namen ons mee in hun opleiding en het werk wat zij nu deden. Daarnaast een introductie in het uitzetten van koersen, toelichting op de noodstop afgelopen week. Ik had al eerder aangegeven dat de motor afgelopen week stopte. Nadat een schip op de werf heeft gelegen en een nieuwe schroef en schroefas heeft gekregen is het van belang dat er enkele malen op zee een noodstop wordt gemaakt, de motor wordt muv. de hulpmotoren uitgeschakeld. Er wordt vervolgens gemeten hoever het schip doorvaart, in dit geval bij een snelheid van 22 knopen, en stil komt te liggen. In ons geval was dit 980 meter. Hier wordt op terug gerekend naar lagere snelheden omdat het veelal in havens danwel in nabijheid van havens van belang is. Daarnaast is er nog een ander technisch verhaal maar dat is te ingewikkeld. We dineerde vanavond bij The Pinnacle. Een specialiteiten restaurant waar je extra voor betaald maar ook extra in de watten wordt gelegd. Je zou zeggen, kan het nog beter, dan in de dining rooms, als je op de details let, wel. Het eten bij deze cruise maatschappij hoort sowieso al tot de top. We spraken met diverse medepassagiers die ervaringen hebben met andere maatschappijen maar dan is er terdege verschil. Dat is goed om te horen want wij hebben verder geen referentie. Al met al was het een rustige dag. Morgen met een transfer naar Saigon, Ho Chi Min Stad.