Dag 1
Na maanden van voorbereiding was het zover. We vertrokken met de NoMss sailmates, (Nautical Organision Men Sailing Solitary), naar de Caribbean, voor een zeiltocht met een gehuurde boot langs diverse bewoonde en onbewoonde eilanden. De wekker liep af om kwart voor vijf, opknappen waarna Trudie mij naar Schiphol bracht. Niet eerder zolang zonder elkaar geweest maa dat komt wel goed. Een deel van de bemanning werd thuis opgehaald met een taxibusje en we ontmoeten elkaar op Schiphol. Na een trage incheck procedure en douane controle, duurde een klein uur, liepen we naar de gate alvorens we nog een koffie namen. We vlogen met Lufthansa naar Frankfurt waar we een uur later landde. Een groot vliegveld maar desondanks moesten we met een bus naar de Terminal. We hadden een uur om over te stappen op onze volgende vlucht met Condor, wat veelal tekort is om nog koffie te scoren. Na een korte wandeltocht, paspoortcontrole wederom met de bus naar het vliegtuig, dit verliep allemaal voorspoedig. We zaten gemengd door het vliegtuig maar dat was geen probleem. Af en toe benen strekken en een praatje maken. Na een voorspoedige vlucht landden we om 15.15u lokale tijd op Grenada met een tijdsverschil van 5 uur. We verlieten het vliegtuig via de trap en liepen naar het luchthaven gebouw. Het was 29 graden dus dat was even shocking echter daar deden we het voor. In de kleine hal aansluiten voor de douane check, dit duurde even maar alles de easy way, bagage van de band, huurauto’s halen en op naar onze AirB&B. Buiten het luchthaven was het een gezellige drukte. Het was hier links rijden dus opletten want autorijden vergt enige aandacht ook gezien de rijstijl. Het was even zoeken, maar na enige malen keren, stoppen, de weg vragen, vonden we uiteindelijk onze tijdelijk verblijfplaats, verstopt z’n 100 meter van de weg af. Onderweg moesten we nog even stoppen en kwamen we twee landmeters tegen, volledig in zwart uniform, wellicht herkenbaar in dit soort landen, die de breedte van de weg aan het opmeten waren met een meetlint. Waarvoor....niet gevraagd. Bij aankomst van de AirB&B was alles dicht, en hoe moesten we naar binnen, dit omdat we later waren dan gepland en er geen contact meer was geweest met de verhuurder. Na diverse sms’en en whatsApp’s geen contact. Dan maar plannen maken omdat de winkels sloten om zes uur. Drie van ons gingen boodschappen doen en de rest bleef achter. Na wat speurwerk ontdekte we dat er wifi was bij de voordeur, vrij te ontvangen van dit complex. Direct kwam er een email binnen met de code van een kluisje die bij de voordeur hing met de sleutel, bingo. Het was een ruim appartement met vier slaapkamers en twee badkamers, grote woonkamer met eetkamer en keuken, schoon weliswaar, echter met wat schoonheidsfoutjes maar so what. De slaapkamer indeling was snel gemaakt, airconditioning aan, opfrissen en chillen. Ondertussen waren de boodschappers ook weer thuis. Shopping is niet goedkoop hier maar dat komt ook omdat het een eiland is, dus alles komt van overzee. Het weer was aan het veranderen, enorme buien kwamen zo nu en dan over afgewisseld met zonneschijn. Koud was het zeker niet. Onze magen knorden ook al aardig dus tijd voor avondeten, het was inmiddels 19.30u. Op ca 100 mtr lopen zat Andy’s Soupbar. Een klein wegrestaurant, zeg maar cafetaria waar we naar toe liepen en vriendelijk werden ontvangen. Bij de entree hing een menukaart met prijzen, dat viel enorm mee. Enkelen namen Roti in een pannenkoek en enkele Roti zonder pannenkoek. Ook werd er nog soep geserveerd, iets wat doorging voor erwtensoep met van alles erin, maïskolf, klapstuk, kip en diverse groente. Was best wel smaakvol maar ook heel voedzaam. Gefileerde kip kenden ze hier niet, volgens ons wordt de kip hier gewoon in stukken gehakt en vervolgens in het gerecht verwerkt, alles zit nog aan het bot, dus voorzichtig eten. Al met al was het ca 70 euro met z’n zessen inclusief drank en meer dan voldoende. Terug naar “huis” moe maar voldaan ons bed ingedoken om 21u lokale tijd. Oja, bij de voordeur zat nog een reuze spin waar we wel van schrokken, groot lichaam met enorme poten, wisten niet wat voor spin het was maar hoopten wel dat deze buiten zou blijven.
Na een goede nachtrust weliswaar een aantal keren wakker geweest was ik om 06.30 uur uit bed. De rest volgde spoedig. Ontbijten en de plannen doornemen voor deze dag. Rond 12.00 uur vertrokken we naar George Town de hoofdstad, alvorens even te pinnen bij een lokale bank. De stad is gevormd als een hoefijzer rond een baai en doet nog heerlijk pittoresk Caribisch aan. De leukste winkels zijn te vinden aan Wharf Road en de vele restaurantjes zorgen voor een heerlijk plekje aan het water. Het hoogste punt van de stad is toebedeeld aan Fort George met een waanzinnig uitzicht over de haven en de prachtige zee. Vanuit deze Franse vesting werd de stad beschermd tegen aanvallen van zee. Tegenwoordig doet het dienst als politiebureau. Het was zaterdag en er was markt, kortom levendigheid en een mix van geuren en vrolijk geklede mensen, druk druk druk. De groep splitste zich op in tweeën. Één auto verkende de buurt op aanwezige restaurants en de ander ging vast naar de hoofdstad. We zouden elkaar later treffen. Na het parkeren van de auto op een parkeerterrein aan de haven, 0,60 ct per uur, liepen we als eerste naar de Vodafone zaak Digicel in Granby street de hoofdstraat. Een prepaid kaart gekocht zodat ik bereikbaar ben voor het thuisfront. We liepen vervolgens naar de markt in één van de straten waar de meest uiteenlopende soorten groentes en fruit werden verkocht.  Ook was er een overdekte markt met allerlei snuisterijen en souvenirs. Erg leuk om doorheen te wandelen. Hier kwamen we de anderen ook tegen die inmiddels bestond uit vier man. Er was een lokale gids aangesproken omdat de groep de weg kwijt was. Hij had hen naar dit punt gebracht en bood ons een rondleiding aan door de stad. Ik heb daar altijd een slecht gevoel bij, maar goed, hij was aardig en deed het voor nop zei die. Dat was achteraf natuurlijk niet zo, maar goed. Eenmaal weer buiten was er een tafereel met twee agenten die hun werk deden en aardig was om te zien. Ik vroeg aan de vrouwelijke agent of ze met mij op de foto wilde, maar natuurlijk. We vervolgden onze tocht. De gids bracht ons op plekken die we zelf waarschijnlijk niet hadden gevonden. Een muziekschool voor steelband leerlingen, de fishmarkt, waar we bedreigd werden met een manchet. De dame wilde niet gefotografeerd worden en ook de gids kreeg een uitbrander. Maar snel weer weg. Een rondje langs de haven met uitzicht op een enorm cruiseschip. De leuke wandeling bracht ons uiteindelijk op een heuvel vanwaar we prachtig uitzicht hadden, niet bij het fort maar evengoed hoog. Nadat we weer waren afgedaald, via smalle straatjes met trappen, kwamen we bij een leuk haven restaurant Sails waar we een verfrissing namen bovendien eindigde hier de rondtoer en  namen afscheid van onze rondleider, nadat we hem een fooi hadden gegeven. Ook splitsten we ons weer op, omdat een aantal nog het fort wilde bezoeken. Roelof, Rob en ik zochten het strand op van Grand Anse Bay, welke behoren tot de mooisten van Grenada zoniet in de wereld top 10 staat van mooiste stranden. We vermaakten ons prima en de anderen sloten na een half uurtje ook weer aan. Heerlijk zwemmen onder het genot van tropische temperaturen in een woelige zee. Rond zessen vertrokken we op huis aan, even chillen en thuis eten. Een overheerlijke pasta, met salade bereid door Jan onze kok. Het was nog een gezellige avond waarna de meesten rond elf te kooi gingen.

Dag 3
Na een goede nachtrust was ik om 06.30u wakker. Lekker bijkomen op de veranda en genieten van enkele locals die hun vee, naar de weide brachten voor onze woning. Langzaam aan druppelde iedereen uit bed. Koffie een stevig ontbijt met ei en spek en weer koffie. Nadat iedereen zich had opgeknapt vertrokken we rond 11 uur om het midden van Grenada te verkennen. Tijdens de rit enkele malen verkeerd gereden, keren, weer terug en opnieuw. De wegen hebben hier geen namen of nummers. Ons doel was Grand Etang Lake. Een vulkaan meer op 500m hoogte. Via een prachtige route, reden we richting Birchgrove. Het wegdek was niet optimaal en de snelheid ca. 40km p/u maar dat kon de pret niet deren. De groene omgeving met bananen bomen, varens en ander prachtig groen waren een genot voor het oog. Ook stonden op sommige stukken prachtig gekleurde huisjes in allerlei vormen. Het leek op het eerste gezicht armoedig maar dat is zeker niet het geval, veel inwoners hebben werk dus een vorm van bestaan, echter ze hechten weinig aan materiële zaken. We passeerden een prachtig uitzichtpunt waar we een geweldig panorama hadden op de zee. Na een korte rit gingen we van de weg af en reden via een smalle weg naar het vulkaan meer. Prachtig gelegen en omzoomd door enorme bomen en riet kragen. Het was hier erg rustig. Op een bord stond dat monkeys alleen gevoerd mochten worden met fruit. Apen? dachten we, dat moest een grapje zijn. Maar goed, ik Fred liep een stukje terug uit het zich van de rest en werd gewenkt door een beveiliger die riep monkeys. Ik liep een stuk terug naar de man toe en inderdaad drie apen zaten in de boom rustig te kijken. Ik wist niet wat ik zag. De rest kwam niet lang daarna met de auto aangereden, waarna we samen konden genieten van deze prachtige dieren. De beveiliger gaf aan dat er diverse soorten apen voor komen op dit eiland. Maar goed we moesten door. We arriveerden bij de waterval de Zeven Zusters en werden op de parkeerplaats opgewacht door een parkwachter en een gids. We moesten een kleine fee betalen om de waterval te bezoeken en de jonge gids ging uiteraard met ons mee. Er deed zich echter een probleem voor. Omdat we het regenwoud in gingen, was het slim om een lange broek aan te doen. Een aantal gaf hier gehoor aan echter Antoon de chauffeur van auto 2 was tijdens het omkledend de autosleutel kwijt geraakt. De auto starte nog wel via een startknop dus de sleutel kon niet ver weg zijn. Toch reden ze terug naar het meer waar we gezeten hadden en daar vonden ze de sleutel, niet op de plek waar we gezeten hadden want dat kon niet maar onder de stoel van de auto. Wat een gedoe allemaal. Eindelijk konden we aan de wandeling beginnen naar de waterval, wat nog een hele klus bleek te zijn achteraf. Langs het pad stond, suikerriet, kaneel-bomen, nootmuskaatbomen, munt, bananenbomen, ananasbomen, kruidnagelbomen, cacaobomen en zo meer. De gids vertelde ons alles over de flora. We vervolgden onze weg door het prachtige landschap en liepen langs een kleine woongemeenschap die wellicht in het hoogseizoen wat verdienen aan de verkoop van verfrissingen en naar later bleek het reinigen van de schoenen, wat naderhand wel nodig was. De weg hield op en we liepen over een smal modderig nat pad met grote keien, af en toe wat treden naar beneden. Dus goed kijken waar je liep, volledig gefocust op het afdalen en geen oog voor de prachtige natuur, met bomen waar enorme bloemen in zaten. Het werd steeds erger want we daalden langzaam steil af naar beneden. Één van onze zeilmaten heeft een aandoening aan zijn benen en liep slecht maar kon goed meekomen. Toch was dit a hell of a job. Maar goed met wat ondersteuning lukte het aardig, teamwork. Eerlijk gezegd was het voor ons allen al een behoorlijke uitdaging en erg zwaar, niet te vergeten dat we ook weer terug moesten. Na een een klein uur werden we beloond met uitzicht op twee watervallen van de zeven. Het was er gezellig druk met veel jonge locals die wellicht op zondag hier hun ontspanning zoeken. Jan trok zijn kleding uit en nam de uitdaging aan om een duik te nemen erg dapper, het enige was dat hij zijn schoen onherstelbaar had beschadigd en op z’n blote voeten terug moest lopen. Geen pretje. Na een halfuurtje alle moed weer bij elkaar gepakt voor de terugtocht die even zwaar, zoniet zwaarder was omdat we omhoog moesten. We waren trots op Rob dat hij het hele stuk heen en terug mee heeft gelopen maar ook op Jan die het stuk op z’n blote voeten liep gelukkig zonder verwondingen. Weer terug bij de weg stond een local ons al op te wachten om onze schoenen te reinigen want die zaten compleet onder de modder. Verdienmodelletje zou ik zeggen. Afscheid nemen van de jonge gids die z’n kostje weer had verdiend. Na dit avontuur lonkte natuurlijk het zeewater dus op naar de kust. Hier ontmoetten we de rest van het team maar ook het team van de andere zeilboot. Na even een duik te hebben genomen, ervaringen te hebben uitgewisseld weer op ‘huis’ aan. We liepen langs een strandtent Umbrellas waar het gezellig druk was met locals en er speelde een band. We zouden hier later, nadat we ons hadden opgefrist, terug komen om te eten en dat was heerlijk. Op de parkeerplaats kwamen we onze gids van vandaag nog tegen, hoe toevallig. Hij herkende ons nog. De mensen zijn hier heel aardig en behulpzaam. Na thuiskomst was iedereen afgemat dus om 22.00 uur het licht uit.

Dag 4
Wederom heerlijk geslapen met een slow airco. Rond zeven lekker op de veranda het reisverhaal afmaken. Gisteravond geen puf meer. Ook vandaag gingen de meeste stemmen op, om het eiland nader te verkennen. Rond 11 uur vertrokken we met vijf man. Jan bleef achter want die wilde nieuwe schoenen halen en lopend naar de stad. Het doel was om via de westkust naar het noorden te rijden en vandaar naar het oosten en weer terug. Snelheid speelt hier geen rol. De gemiddelde speed ligt rond de 30 km per uur. Stijgen, dalen en enorm veel bochten met soms prachtige panorama's. We reden allereerst langs de kust naar het noorden. Een mooie route met de zee aan de linkerkant en mooie vergezichten. De eerste stopplaats was Grand Roy, de geboorteplaats of Migthy Sparrow the Calypso King of the World, de grootste Calypso zanger van Caribbean muziek. We vervolgden onze weg langs de kust via allerlei grote en kleine kust plaatsjes. Ondermeer de authentieke Caribische plaatsen Gouyave en Victoria. In Duquesne staken we even op. Een lief plaatsje met klein park grenzende aan de zee. Diverse Pelikanen zwommen rond en Fregat vogels pikte kleine visjes van het strand. In het water lagen de bontgekleurde vissers-bootjes die vanochtend de vissen alweer naar de vismarkt hadden gebracht. Een prachtig tropisch tafereel. In een plaatselijk barretje namen we een bak koffie. Vers gezet door de lieve dame die achter de tap stond en in 10 minuten al een volledig levensverhaal had verteld. Het leven is hier niet makkelijk vertelde ze, van de lokale bevolking moest ze het niet hebben vwb. de bar dus verkocht ze ook wat levensmiddelen. Daarnaast had ze net een beroving achter de rug. Maar goed, we moesten weer verder. We kregen nog een tip van een inwoner om naar een rum distilleerderij te gaan en die lag toch op onze route. We vervolgden onze route naar Leapers Hill. Leapers Hill. Deze klif staat eigenlijk bekend om zijn treurnis. Hier sprongen namelijk rond 1650 de indianen vanaf om te ontsnappen aan de Franse kolonisten. Ook stond er de St. Marks kathedraal, een klassiek gebouw in rode baksteen. Bij een plaatselijk restaurant, Helena’s bar, namen we de lunch.
We zaten buiten en hadden prachtig uitzicht op zee. Na de lunch vervolgden we de weg naar de river antoine rum distillery uit 1785. De oudste van Grenada waar vandaag de dag rum nog steeds gemaakt wordt volgens traditionele methoden. Een jonge enthousiaste gids leidde ons in 20 minuten rond met een interessant verhaal. Daarnaast was er voor de liefhebbers nog een mini proeverij. Omdat we voor donker thuis wilden zijn en er nog 42 km gereden moest worden gingen we weer op huis aan waar we rond 17.30 uur arriveerden. We aten thuis, rijst met kip, groente en kerrie, dank aan Jan. Erg lekker en we hadden twee extra eters Thomas en Rob v G. die logeerden in een hotel en aan schoven. De avond brachten we in gepaste stemming door.

Dag 5
De laatste dag in ons appartement. Een vervelende mug hield me vannacht wakker, dus slecht geslapen. Maar goed vandaag was het plan om een heerlijk ontspannen stranddag te plannen in het zuiden van Grenada. Na het ontbijt werden we eerst gebriefd door de kapitein over de taakverdeling bij de boot en namen we de bijzonderheden door. Vervolgens vertrokken we met twee auto’s richting La Sagesse in het zuidwesten. Het was de eerste keer dat we een goede weg hadden. Ook de huizen die hier staan wijken af van een gemiddeld Grenadees huis. Wellicht dat in deze omgeving de wat rijkere Grenadees woont. Wij reden achter auto twee aan die de navigatie deed. Na een km of twintig verlieten we de hoofdweg en kwamen op een soort B-weg die uiteindelijk overging in een zand, grind/stenen weg. Avontuurlijk maar of dit de juiste weg naar de beach was, was niet zeker. Nadat wij onze navigatie aandeden bleek dat het strand via deze weg wellicht niet te bereiken was of dat we nog een end moesten lopen. We stranden uiteindelijk voor een hek, dus maar weer terug en een volgende weg ingeslagen richting La Sagesse die meer succes bood en waar wel strand was en..... een restaurant. Een prachtige idyllische plek tussen de palmbomen gelegen aan een kleine baai met een heerlijk wit strand. Eerst maar een drankje genomen om vervolgens een duik te nemen in de mooie heldere blauwe zee die ook nog eens lekker op temperatuur was. Gezien de tijd, begonnen onze magen te knorren. Lunchen in deze tent was geen straf, erg gezellig en heerlijk gegeten. Barry zou vandaag aankomen als laatste teamlid en rond vieren landen. Een deel van ons team ging alvast naar de haven om te zien of de boot er al lag en er misschien al afspraken gemaakt konden worden. De rest ging naar het vliegveld om Barry op te halen. Afspraak was dat we elkaar weer op het strand van Grand Anse Beach zouden treffen voor een borrel en aansluitend gezamenlijk eten. Gezien wij laat van het vliegveld kwamen, even naar huis gingen, omdat Barry al 26 uur onderweg was en zich even wilde opknappen liep de borrel in de soep. Wel troffen we elkaar op het strand, om met het hele team te gaan eten bij dezelfde strandtent als eergisteren Umbrella’s. Het was erg gezellig en we hebben heerlijk gegeten. Rond negen waren we thuis nog even chillen en op tijd het licht uit. Nog een pluim voor onze chauffeurs Roelof en Antoon die ons alle dagen veilig hebben vervoerd.

Dag 6
De laatste ochtend in de AirB&B. Tassen pakken, ontbijt, opruimen en vertrek naar de zeilhaven Victoria waar we rond 11.00 uur waren. De sleutel van de boot kregen we nog niet. Altijd wel een smoes want de boot lag gisteren al binnen. Eerst maar koffie in het restaurant en een briefing, voor diegene die er gisteren niet bij waren. Het team was compleet. We konden nog niets doen dus eerst maar lunchen. Tassen uit de auto’s in opslag. We lunchten bij een leuke tent op nog geen 200m van de entree haven. Na de lunch nog even naar een watersport winkel voor wat inkopen. Hierna ging een deel van de bemanning naar de supermarkt voor de boodschappen en een deel ging naar het havenkantoor van de verhuurder. Uiteindelijk kregen we rond 16u de sleutel. Alle tassen aan boord in de hutten zodat die niet in de weg stonden. Er moest er een uitgebreide checklist worden nagelopen op gebreken, defecten etc. van de boot. Een ieder had zijn taak. Vervolgens waren de boys er ook met de boodschappen die allemaal een plek moesten krijgen. Ik Fred was in de boot verantwoordelijk voor stuwen en wegbergen van alles. Dat was a hell of a job. Alleen al de vele flessen water voor 10 dagen. Alles kreeg een plek en werd vastgelegd zodat het ook weer terug gevonden kon worden. De auto’s werden opgehaald door het verhuurbedrijf bij de haven. Dat scheelde ook. Het was al met al een bedrijvigheid op en rond het schip. Rond 19.00 uur zaten we aan een koud biertje. Het checken van het schip zou morgen verder gaan. Ook het onderwater schip moet gecontroleerd worden. Er waren nogal wat gebreken die tot morgen moesten wachten. De hutindeling was ook gemaakt. Ondanks dat het een groot schip is viel de ruimte in de front hutten tegen zodat je daar niet met z’n tweeën kon liggen maar ook dit loste zich weer op. Rond negen uur gingen we eten in het haven restaurant. Erg lekker. Iedereen was dwarsaf dus na thuiskomst direct te kooi.

Dag 7,
Onze eerste slaap nacht op de boot. Om 7 uur wakker waarna iedereen snel volgde. De rest van de bootcheck volgde en dat nam toch meer tijd in beslag dan gedacht. Ook werd het onderwater schip gecheckt met een go pro. Eigenlijk hetzelfde als het huren van een auto die je altijd na moet lopen op gebreken. Bij een boot ligt het iets gecompliceerder. Na alle checks werd, de dingy nog vergrendeld en werd er uitgeklaard in Grenada waarna we rond 13u de trossen losgooiden en de kaptein de boot de haven uitvoer en op koers lag. We voeren langs de westkust naar het noorden. Eerst een stuk op de motor, vervolgens gecombineerd met de fok en uiteindelijk werd het grootzeil gehesen. Heerlijk, de zon op de boot en een snelheid van 8 knopen. De bestemming was Ronde Island. Een groot onbewoond eiland. We hadden veel lol met elkaar maar er moest ook gewerkt worden met de nodige instructie. Rond half zes voeren we een baai in waar al diverse schepen lagen. Hier gingen we voor anker. Team 2 arriveerde niet lang hierna. De dingy werd overboord gehesen en de motor er aan gehangen. En ik maakte een testrondje. Aansluitend gingen we zwemmen. Jan maakte nog een zgn. Painkiller. Een drankje wat bestond uit rum, cocosmilk, ananassap, jus orange en nootmuskaat. Dit werd  onder het genot van een toast snel achterover gegooid. Het kon mij eerlijk gezegd niet bekoren. Het was tijd voor de bereiding van het avondeten. Rijst met een heerlijke saus van kokosmelk, kip, aubergine, bloemkool, paprika en verschillende kruiden. Erg smaakvol. Al met al een hele mooie dag met aansluitend nog een gezellige avond waar De kapitein nog instructie over knopen maken gaf.

Dag 8
Ontwaken in een gebied wat onbewoond is is wel heel erg gaaf. Het schip lag voor anker en maakte afgelopen nacht toch behoorlijk wat beweging. Allereerst weer effe zwemmen, douchen en aankleden en gereed maken voor de volgende afstand. Het doel was in eerste instantie Union Island maar werd Carriacou, een 10 mijls tocht. Het eiland is 34km2 groot en heeft ruim 5000 inwoners. en bestaat uit hoge heuvels, zandstranden en riffen. Er zijn geen rivieren dus regenwater is voor de bewoners erg belangrijk. De naam betekend “eiland van riffen”. We meerden af in Terrel Bay. Een mooie baai met een klein haventje. Veel zeilschepen gaan voor anker of liggen aan een boei, wat wij dus ook deden. De zeil tocht was gaaf met voldoende wind en heel ontspannen. Eenmaal vast aan de boei genieten van het mooie weer, lekker zwemmen en chillen. De dingy van boord en naar het vaste land voor boodschappen en een aantal van ons ging mee naar de wal. Rond 18.30u ging onze watertaxi, ik was de stuurman, pendelen naar het vaste land voor ons diner bij een lokaal restaurantje. We namen allemaal verse kreeft die we zelf uit hadden gezocht; uitmuntend. Een live band zorgde voor de muzikale Caribische sfeer. Er werd volop gedanst wat een gezellige sfeer gaf. Rond 21.30u ging ik met een aantal maten weer retour naar het schip. Het was aardedonker dus nog een kunst om het schip, wat gelukkig gemarkeerd was met een groen stuurboordslicht, te vinden tussen al die andere boten. Het was gelukkig de enige, de rest van de boten hadden allemaal een wit toplicht. Om 22.30 uur nog een tochtje om de rest aan boord te brengen. Nog een afzakkertje en om 23.30 uur het licht uit. Morgen een nieuw avontuur.

Dag 9
Na een heerlijke nacht om 07.00 uur wakker. Allereerst koffie en ontbijt. Na het ontbijt nog een korte tocht naar de vaste wal voor wat boodschappen. Rond elfen voeren we de baai uit op weg naar Union Island. Een klein eiland met ca. 3000 personen. Het is een vulkanisch eiland met een hoogste top van 275 mtr boven zeenivo. Het eiland wordt ook wel het Tahiti van de Caribben genoemd. Na een prachtige zeil tocht, waar we weer veel leerden van onze leermeesters Jouke en Roelof, kwamen we rond 14u aan in het kleinen haventje van Union Island. Hier bunkerden we water en moesten we inklaren omdat we in een ander gebied waren. Een kleine boulevard met leuke kleurrijke winkeltjes bepaalde het dorpsgezicht. Na anderhalf uur verlaten we deze plek en gingen met een omweg naar de volgende bestemming op dit eiland Chatham Bay. Een prachtige baai omsloten door lage bergen met prachtig groen en een mooi strand. Ankeren, dingy overboord en nog even zwemmen voordat de zon onderging. op dit stuk prachtig natuurgebied waren twee Carib restaurantjes. In één ervan genoten we de avondmaaltijd. Het was delicious, tonijn, zwaardvis, marlijn of kip overheerlijk bereid, met heerlijke rijst en groentes van de bbq, een sterren restaurant was er niets bij. Het was zaterdagavond maar om 22.00 uur lag iedereen overall, watjes.

Dag 10
Na een wat onstuimige nacht, veel regen en wind werden we rond 07.00 uur wakker. Er sliepen twee maten buiten echter door de regenval zijn ze uiteindelijk binnen gaan liggen. Lekker evenin het warme water duiken, opknappen en ontbijt. Vervolgens schoon schip maken en rond 10u werd het anker gelicht met bestemming Tobaco Cays. Een aantal paradijselijke eilanden waar gesnorkeld kon worden. Na wederom een gave zeil tocht, met lekker veel wind kwamen we rond enen aan op onze bestemming. Een prachtig omgeving en erg gewild bij zeilers gezien de vele zeilschepen die er inmiddels lagen. Een plekje onder begeleiding van een soort havenmeester was snel gevonden aan een boei. Omkleden en een duik in het water. Enorme schildpadden zwommen rond de boot in het glasheldere water, één van de eilandjes heet Turtle Bay dus dat kon niet anders. Dingy over boord en een aantal van ons ging richting het rif waar gesnorkeld kon worden. Het was alsof je in een aquarium zwom, waarvan de meesten van ons dit wellicht al eens eerder hadden meegemaakt op allerlei plekken in de wereld. Het weer is niet bijster, veel bewolking wat de onderwaterwereld sterk beïnvloed qua kleur. Maar goed alles is meegenomen. Een aantal van ons ging met een boot mee van een local voor 30 euro, en kwamen terug met allerlei spannende verhalen over roggen, schildpadden, haaien en andere grote zeevissen. Morgenochtend om 08.00 komt de man terug met z’n boot en neemt een deel van de bemanning mee om te kijken of de verhalen wel klopte. Wat een heerlijke dag. We aten pasta op de boot, bereid door RobS en JanH. De avond verder heerlijk gechild met gesprekken over oude tv series, auto’s en sport.

Dag 11
Ontwaken in het paradijs op een boot, die in turquoise water ligt, met zwemmende schildpadden om je heen hoe mooi is dat. Ontwaken met je eigen vrouw is natuurlijk veel mooier maar dat is even niet ondanks dat het onderwerp vrouw, sterk verhaal, vaak onderdeel is van de gezamenlijke gesprekken. Maar dat is wellicht een man-eigen. Het was een onstuimige nacht op de boot door de harde wind en enkele stevige buien. We zouden vandaag met een local weggaan naar een rif om te snorkelen, die zou zich om 8u melden. Al met al werd dit veel later dus besloten we met de dingy te gaan. Maar eerst ontbijten. We hadden afgesproken, om 7u iedereen overall maar dat lukte niet helemaal en ging stapsgewijs. Ik lag als eerste in het water, het waaide stevig en voelde wat fris aan. Dat gold echter niet voor het water wat nog heerlijk op temperatuur was. We zaten rond 7.45u aan het ontbijt en hadden het brood maar geroosterd omdat dit niet heel vers meer was. Gisteren hadden we al een boterham die groen was uitgeslagen dus dat was geen suc6. Afwassen, ondertussen nog een local die vanuit een boot allerlei T-shirts wilde slijten wat hem goed lukte, 9 stuks totaal, ook was zijn dag weer goed. Ik kon er geen scoren omdat ik hals over kop in de eerste dingy moest stappen, en de verkoper zo snel mijn maat niet kon vinden. Na een korte tocht arriveerden we op de plek waar de anderen gisteren al waren geweest. Prachtig helder water, waar Koffervissen, Roggen en andere gekleurde vissen, die je veelal in een aquarium ziet, ziet rondzwemmen. En wij als grote vissen er omheen. Hoe gaaf was dit. Een uurtje snorkelen en weer terug naar de boot. Af douchen en gereed maken voor vertrek. Iedere dag hetzelfde ritme, de Dingy aan boord hijsen, vooraf de motor er af, los maken van de boei en vertrekken uit dit prachtige paradijs. We hadden een lange tocht voor de boeg en vertrokken rond 11.30 uur naar het eiland  Bequia wat onder Saint Vincent ligt. Een prachtige zeil tocht waar we de geleerde zeil kunsten in praktijk konden brengen. We beginnen al een goed samenwerkend team te worden op deze grote zeilboot. Mijn oude zeevaart kennis komt  langzaam weer omhoog tijdens de navigatie instructie. We hadden de vaart er goed in met gemiddeld  8 knopen per uur. Rond 15.30u liepen we de haven van Port Elizabeth binnen. Begeleidende locals in snelle motorboten helpen je, tegen een vergoeding, met het vinden van een meer-plaats in de haven, vaak een boei of een plek waar je kunt ankeren. Na dit alles, even chillen met een drankje en wat te knabbelen. We zouden weer aan de wal eten dus de dingy overboord zodat deze weer als tender werd gebruikt. Een aantal verkenners werd als eerste gedropt om een restaurant te zoeken. Zij waren hier in geslaagd maar de kaart van dit restaurant Whaleboner bleek erg beperkt. Al met al hebben we best lekker gegeten. Rond 23.00u iedereen te kooi.

Dag 12
Het werd rond 07.00u weer onrustig op de boot. De meestenvan ons worden wakker rond deze tijd. Even in het water springen, lekker opfrissen, hoppe hoppe hoppe effe lekker soppen. Het brood was op dus vers was een pré. Een kleine groep ging met de dingy naar de wal, enerzijds om boodschappen te doen en het afvoeren van afval. Afval weg maar waar. Na wat info hadden we een plek gevonden waar we het bootje konden afmeren maar ook het vuil konden weggooien. Iedere local wil zo zijn bijverdienste hebben dus staan je op de steiger al op te wachten, enerzijds om je te helpen met aanleggen anderzijds in dit geval afvoeren van het afval. Het eerste wat ze roepen is geef maar hier. De vervolg vraag is dan wat kost het want voor niets gaat alleen de zon op hier. Effe wat zakken wegbrengen en ze roepen gewoon een bedrag in dit geval ca. €6. Ik wist niet dat het al betaald was dus gaf ik ook nog eens €5. Nou ja, de mensen hebben hier niet veel dus hij weer een goeie dag. We liepen richting het kleine boulevardje waar volop bedrijvigheid was. Allerlei souvenirstalletjes werden ingericht, geschreeuw en getier tegen elkaar omdat plekjes erg beperkt waren. En ja, in de verte zagen we een cruiseschip aankomen van de cruise maatschappij Windstar. Een exclusieve 5star cruiser dus handel. In de supermarkt kochten we wat boodschappen maar het brood zou er rond 09.30u zijn dus wachten. Er zat niets anders op dan plaats te nemen bij een lokaal café voor een overheerlijke cappuccino. Nadat we brood, heerlijke kadetten, hadden terug naar het schip om het andere deel van de bemanning op de wal te zetten. Zij hadden reeds schoon schip gemaakt saus dat was fijn. Een snel ontbijt en weer terug naar de wal. Iedereen weer op het schip, dingy weer aan boord, het dingy team presteert steeds beter met het aan boord halen en vastleggen. We vertrokken van Beguia naar Canouan echter dit wijzigde uiteindelijk in Mayreau waar we in Saline Bay liggen. Dit is het kleinste bewoonde eiland van de Grenadines, ca.275 inwoners. Een geïsoleerde gemeenschap. Pas sinds 2002 is er elektriciteit. Er is een school, kerk en wat huizen. Het was een mooi stukje zeilen over een woelige zee. Rond 17.30u liepen we de baai in waar we al werden opgewacht door een local die ons een boei gaf vlak bij de kust. Ook vroeg ie of we wilden eten maar dat sloegen we af want hij vroeg de hoofdprijs. Eerdere ervaringen leerden dat dat veel goedkoper kon. We aten aan boord. Nadat we waren aangemeerd altijd even lekker chillen met elkaar onder het genot van een drankje en sterke verhalen. Er wordt niet gepraat over politiek, religie of sex. Goeie afspraak anders zouden er discussies ontstaan waar je niet uitkomt. We hebben nog steeds veel lol en plezier maar ook serieuze momenten tijdens het zeilen. Het einde van de reis komt in zicht. Morgen ochtend worden we om 11 uur opgehaald met een motorboot om te gaan snorkelen bij een rif. Hoop dat deze wel op tijd is.

Dag13
We konden vanochtend uitslapen want om 10.00 uur zouden we worden gehaald voor een snorkel tocht. Een ander deel van de bemanning ging het eiland verkennen. Eerst ontbijten, zwemmen en opknappen. Om 10.00u precies was de local er met zijn motorboot die een aantal van ons oppikte maar ook een tweetal Nederlanders die ook in deze baai lagen. Zij hadden de overtocht gemaakt vanuit Holland. We voeren naar een reef waar een schip was gestrand en sprongen overboord. Was wel aardig om te zien. Hierna gingen we naar een wat ondiepere plek met veel vis, prachtig. Na een uurtje snorkelen, erg vermoeiend weer terug naar de boot. Ook het andere team kwam weer terug. Zij hadden een leuke wandeling gemaakt. Inmiddels lunchtijd en na de lunch klaar maken voor vertrek. We zouden terug gaan naar Union Island om weer in te klaren. Eenmaal aan de steiger, gelukkig lagen we al vast, deed het roer niets meer. Erg vreemd maar geen paniek. Een local bood aan om het roer te inspecteren of er wellicht een lijn in was geraakt, echter niet. Ook kon de ketting gebroken zijn. Na juiste inspectie niets stuk. Uiteindelijk bleek door een toevalligheid dat de automatische piloot per ongeluk was ingedrukt die het roer dus vasthield. Euvel opgelost. Ondanks de grote ervaring met zeilen van enkelen van ons, zie je toch dat een verrassing in een klein hoekje zat. We vertrokken richting Petit Saint Vincent. Bij nader onderzoek bleek dit een privé eiland. Op zich niets mis mee en kon je daar ankeren en gebruik maken van de faciliteiten, echter de kosten hebben we het maar niet over.
Na kort overleg maar gezeild naar Chatham Bay aan de andere kant van Union Island waar we een aantal dagen terug ook waren en we heerlijk aten in een restaurantje aan het strand. Het eten was weer prima, maar dat wisten we omdat we hier eerder aten. Al met al weer een heerlijke dag gevaren met mooie vergezichten, leuke kleine eilandjes, zon en en strakblauwe lucht. De zeilploeg is daarnaast druk in de weer geweest.

Dag 14,
Vandaag een lange zeil-dag en we zouden om 08.30u vertrekken. Het was een zeer onrustige nacht geweest met enorm veel wind. We lagen voor anker dus de kapitein is er een aantal malen uit geweest om te checken of alles nog goed lag. Dit beloofde nog wat voor de terugtocht want het waaide nog steeds hard. Iedereen was op tijd wakker, opknappen, ontbijten dingy aan boord, anker ophalen en vertrek om 08.20u, mooi op tijd. We moesten 40mijl overbruggen ca. 72 km. Nadat we de baai uitvoeren zeilen hijsen en gaan. Het was een ruwe zee met veel golfslag (oceaan) en het schip liep ca. 9 knopen. Er waren uitschieters tot 12 knopen. Prachtige luchten en kleuren van de zee maar ook nog een mooie regenboog waren een lust voor het oog. We hadden een voorspoedig reis en kwamen rond 15.30u aan in de haven van Grenada waar we eerst moesten  aftanken. We werden in de haven opgewacht door de huur maatschappij die een schipper aan boord bracht en moesten wachten tot de tank plaats vrij kwam. Dit duurde veel te lang dus dan maar naar de steiger en morgen af tanken. Eindelijk een ankerbiertje wat erg goed smaakte samen met boot twee. Een deel van de groep nam nog een duik in het zwembad. We aten aan boord. Jan en RobS hadden een heerlijke blauwe hap bereid die er goed in fietste. Dank aan de koks. De avond nog heerlijk gechild en voorbereiden op morgen dus ook de tassen pakken. Rond 22u lag iedereen te kooi.
Wat was het een prachtige reis door de Carib. Negen mannen/vrienden met verschillende karakters, verschillende beroepen, interesses en gewoonten. We vormden een team ondanks dat er voor, tijdens en na het zeilen soms een harde noot werd gekraakt maar dat hoort erbij, het is net politiek. Er is veel gelachen, heerlijk gegeten, gezwommen en er zijn veel onderwerpen de revue gepasseerd met uitzondering van politiek, religie en sex....
Grote dank aan Jouke de kapitein/navigator/instructeur, Roelof de tweede man die de regie over het zeilen had, Jan, die met assistentie van andere teamleden, heerlijke maaltijden op tafel toverde. Een pluim voor Antoon die de kas bijhield , Barry die de administratie uit en inklaren deed en daarnaast RobS, RobvG, Thom en Fred die op alle vlakken hun steentje bijdroegen tijdens het zeilen, navigeren, aan en afmeren, koken etc. etc. Samen maakten we het verschil. Dank, Jouke, Roelof, Thom, Barry, RobS, RvG, Jan, Antoon, en ik Fred voor deze fijne reis.

Dag 15
Weer naar huis. We hoefden pas om 11.00 uur van boord maar iedereen was al vroeg wakker.  Na een heerlijke douche, in de was ruimte op het haventerrein, ontbijten en de boot op orde brengen. Schoonmaken hoefde niet want dat werd gedaan. Wat er nog over was aan fourage bij elkaar gezet in en kast. Dat werd wel meegenomen door de schoonmakers. Als laatste moest de boot worden afgetankt dus we voeren nog naar de tankhaven. Er lag een schip te tanken dus het duurde nog een uur voor we uiteindelijk klaar waren. Er was inmiddels een taxibusje besteld die ons eerst naar een lunch plek bracht en vandaar naar de luchthaven, alvorens we afscheid namen van Barry die de dag erop pas een vlucht had. Inchecken ging voorspoedig en na wat souvenier inkopen, vertrokken we om 16.20u naar Barbados voor een tussenstop. Het vliegtuig uit Frankfurt vliegt via Grenada naar Barbados waar het werd schoongemaakt en vandaar vertrok naar Frankfurt. Dit nam twee uur in beslag zodat we ons hier nog even vermaakte. Om 18.55u vertrek naar Frankfurt waar we om 09.20u aankwamen. Hier moesten we tot 12.30 uur wachten. Niet echt een straf want het is een groot vliegveld met genoeg vertier dus nog effe winkelen. Na nog een korte vlucht landen we rond 15.15 uur op Schiphol. Ook hier ging alles voorspoedig. Bij de ontvangst hal stond de familie van RobS hem, maar ook ons op te wachten met een warm welkom. Leuk was de kennismaking met Ruben, Robs zoon, die het prachtige logo NoMss had ontworpen. Nogmaals dank Ruben daarvoor. Trudie, mijn vrouw, haalde Roelof Jouke en mij op. Een warme ontvangst na 16 dagen afwezigheid en blij mij weer te zien wat wederzijds was natuurlijk. Weer thuis na een prachtige reis. Mannen wat was het geweldig en wat hebben we genoten. Een kleine domper was dat Barry een dag na ons vloog echter op Toronto een driedaagse vertraging kreeg door het barre winterweer daar. Maar ook hij is inmiddels weer thuis.
Wat was het een prachtige reis door de Carib. Negen mannen/vrienden met verschillende karakters, verschillende beroepen, interesses en gewoonten. We vormden een team ondanks dat er voor, tijdens en na het zeilen soms een harde noot werd gekraakt maar dat hoort erbij, het is net politiek. Er is veel gelachen, heerlijk gegeten, gezwommen en er zijn veel onderwerpen de revue gepasseerd met uitzondering van politiek, religie en sex....
Grote dank aan Jouke de kapitein/navigator/instructeur, Roelof de tweede man die de regie over het zeilen had, Jan, die met assistentie van andere teamleden, heerlijke maaltijden op tafel toverde. Een pluim voor Antoon die de kas bijhield, Barry die de administratie uit en inklaren deed en daarnaast RobS, RobvG, Thom en Fred die op alle vlakken hun steentje bijdroegen tijdens het zeilen, navigeren, aan en afmeren, koken etc. etc. Samen maakten we het verschil.
Dank, Jouke, Roelof, Thom, Barry, RobS, RvG, Jan, Antoon, en ik Fred voor deze fijne reis.
NoMss het was geweldig. Dank aan allen.