Eindelijk vakantie en wat waren we daar aan toe, zeker na de laatste weken was het afzien. Erg druk op het werk, voor mij vanwege onvoorziene omstandigheden waardoor privé en werk enigszins uit balans raakte en voor Trudie een nieuwe werk omgeving en alles wat daar bij hoort. Afgelopen donderdag waren we beiden al vrij en konden we starten met de voorbereiding. Onze hulp had het huis al lekker schoon gemaakt dus daar geen zorg meer over. Dus druk maken over inpakken koffers, de checklist doorlopen die ik had gemaakt etc. en inchecken wat ook lukte en nog even naar Danielle om mijn (fred) haar te knippen. Voordat je het weet is de dag voorbij. Vrijdagochtend had Trudie nog de oppas op de kleinkinderen en heb ik nog wat kleine klusjes gedaan en ook nog even naar de kleinkinderen. Vrijdagmiddag nog lekker getut, nog wat telefoontjes gepleegd en rond zes uur met kinderen en kleinkinderen patat gegeten bij de snackbar. Het huis was schoon weet je wel en dat wilden we zo laten. Na afscheid te hebben genomen snel naar huis. Roderick bracht ons zaterdag morgen naar Schiphol, na inleveren van de koffers, een snelle check in controle, douane check, eerst ontbijten. We vertrokken om 10.30 uur en vlogen met Singapore Airlines. Eerlijk is eerlijk de service was top. We hebben goed vergelijkingsmateriaal van de afgelopen jaren maar deze maatschappij maakt wel het verschil. Het zit ‘m in de kleine dingen. We hadden goede plaatsen met veel beenruimte, goede maaltijden maar bovenal vriendelijk personeel, wat weet wat hospitality inhoud. Om 22.00 uur Nederlandse tijd aan (6.00 uur Singapore tijd), kwamen we op Singapore aan. Een vlucht van 11,5 uur. Hier moesten we overstappen waarvoor we een uur hadden. Even de benen strekken door naar de juiste gate te lopen waar we om 23.00 uur, (07.00 Singapore tijd) weer vertrokken. De bagage ging gewoon door dus daar geen omkijken aan. Na weer een rustige vlucht landen we om 08.30 Ned. tijd (17.30 uur Aussie tijd) op Sydney een vlucht van 10.30 uur. Totaal 21 uur onderweg.
We  waren blij dat we er waren. De controle op Sydney is altijd streng. Formaliteiten en vooraf ingevulde inreis formulieren moet je bij de hand houden, waaronder nu ook een Ebola verklaring waarin je verklaard de laatste 21 dagen niet in Afrika te zijn geweest. Vreemd dat, dat bij ons niet is maar goed dat is met meer zaken. Alle formaliteiten klopte dus met een kleine 3 kwartier konden we naar buiten waar Bill en Gayle ons enthousiast op wachtte met een prachtig boeket bloemen erg lief. Snel naar de auto want we hadden nog zo’n ruim 200 km te rijden. Onderweg nog even opgestoken om wat te eten en rond 22.00 uur waren we in Salamander Bay waar we de  komende twee nachten logeren in het prachtige buitenhuis aan de kust. Om 23.15 uur na een heerlijke douche het licht uit.

Dag 2
Vandaag stond in het teken van de familie ontmoetingen. Ik was al vroeg uit de veren omdat ik me vergist had in de tijd. Dacht dat het 08.30 uur was maar het was pas 06.30 uur. Na het ontbijt kwamen rond 10.00 uur de nichten Anja en Theresa met partners Kell en Barry op de koffie. Een warm welkom. We werden verwend met een aantal presents. Onder het genot van heerlijke koek en koffie bij gepraat. Rond 12 vertrokken we naar Anna Bay waar we met elkaar zouden lunchen. Hier sloot ook achternicht Sam aan, dochter van Anja. Een prachtige spot op Stockton Beach boven op het duin met een prachtige view op de oceaan. Trudie heeft gezwommen met Anja, het water was circa 20 graden. Na de lunch reden we naar het prachtige huis van Anja en Kell waar we nog koffie namen. Vervolgens weer terug naar Salamander Bay om even te rusten. Rond het avond uur reden we onder de kust door langs verschillende prachtige baaien waar pelikanen zwommen. We gingen dineren met Anja en Kell at Nelsons Bay een visrestaurant called: the wharf. We hebben uitstekend gegeten. Een inspannende maar geweldige dag.

Dag 3

We waren weer vroeg wakker, toch nog wat last van een Jetlag. Na het ontbijt spullen inpakken en afscheid nemen van Salamander Bay. We vertrokken naar Singleton waar Bill en Gayle wonen ongeveer 90 minuten rijden. Rond 10.30 uur waren we in Singleton. Zij hebben hier een nieuw huis laten bouwen op loopafstand van het centrum. Een prachtig huis onder architectuur gebouwd voorzien van alle gemakken. We hebben en prachtige kamer met eigen badkamer. Nadat we waren gesetteld, koffie gedronken kwam Cynthia hun dochter (achternicht) met twee van haar kinderen. We hebben geluncht bij een leuk restaurantje called WOW. Erg leuk en ingericht in 50tiger jaren stijl.
Hierna reden we naar de begraafplaats waar onze tante ligt gegraven, (schoonzuster van mijn moeder) die drie jaar geleden was overleden. In 2010 hebben we haar gelukkig nog gezien. Hiervandaan naar het centrum gereden voor wat inkopen en weer terug naar huis. Na een korte rust reden we naar Jason en Lynda (zoon en schoondochter) die in de Retreat wonen zeg maar de heuvels rond Singleton. Trudie heeft gezwommen in hun zwembad. Vervolgens een bezoek aan Serban en Lysa. Serban is een Hollander die in 2002 naar Australië kwam als IT backpacker en vervolgens door omstandigheden terecht kwam bij Damstra Miningservice (voormalig bedrijf van Bill en Gayle) en daar is gebleven en inmiddels is getrouwd met Lysa. Serban is als een zoon voor hun en wij hebben contact gehouden. Een erg leuk weerzien. Hierna even thuis opknappen om vervolgens naar Christian en Nicole te rijden (zoon en schoondochter) waar we uitgenodigd waren voor avondeten en om hun nieuwe huis te bewonderen. Het was een warm weerzien enh we hebben gezamenlijk heerlijk gegeten. Rond negenen waren we weer thuis waarna Trudie en ik snel onder de wol doken.

Dag 4
Na heerlijk ontspannen te hebben uitslapen, waren wel vroeg wakker. We kregen een korte rondleiding door twee huizen die Bill naast zijn huis laat bouwen en vervolgens verkoopt. Er is markt voor, zeker gezien de ligging bij het centrum voor senioren. We vertrokken rond 10.30 uur naar Robert en Margreth, de oudste neef en nicht, voor koffie en lunch. Het was een erg warm welkom en erg gezellig. Na de uitgebreide lunch bleef ik nog even achter en de rest vertrok omdat Trudie nog even wat wilde shoppen. Na een goed uur stonden zij weer voor de deur en kregen we een sightseeing in Singleton. Vervolgens op de thee bij Cynthia, dochterlief. Woont ook prachtig en aan grond geen gebrek, rond de woning 6 hectare grond. Je kunt er verdwalen. Rond 16.30 uur snel op huis aan want we zouden dineren met vier vrienden van Bill en Gayle die we vorig jaar ook ontmoet hadden Terry/ Desiree en Brian/Robin. Rond 17.30 uur vertrokken we naar de Hunter Valley, het grootste wijn gebied van Australië. Hier vind je wijnranken met wijnhuizen restaurants, hotels, op honderden vierkante kilometers. In Nederland worden veel bekende wijnen verkocht uit deze streek. Lindemans is mijn merk. We hebben gedineerd in het restaurant de Cellars in de Hunter Valley Garden. Een groot park met diverse attracties en rond deze tijd geheel in Kerstsfeer getooid. Het was een uitbundige ontmoeting met beide koppels. Uitzonderlijk gegeten met goeie flessen wijn ennnn, natuurlijk gestart met champagne. Rond 23.00 uur waren we thuis, moe maar voldaan. Zo je ziet er gaat geen dag voorbij zonder lekker eten de kilo’s vliegen er aan.

Dag 5
Sydney - Perth
Na een korte nacht vroeg uit de veren want om 7.00 uur zou Peter (neef) nog even langskomen. Hij was gisteren met partner terug gekomen uit Hawaii vanwege vakantie en wilde ons nog even zien. Na het ontbijt reden we naar Sydney, waar Gayle voor ons als verrassing afscheid een havencruise had gereserveerd met een visbuffet. Alleen al het zijn in Sydney is een beleving op zich met de Harbour Bridge, de prachtige opera en alles daar omheen ondanks dat het de vierde keer is dat we hier zijn. Na een snelle check in, een tafel aan het raam en een overheerlijk vis buffet met oesters, kreeft, krab en andere schaal en zee dieren en salades. Met het prachtige van een prachtig uitzicht genoten we van ons eten. Nadat we weer aan de wal kwamen met de taxi terug naar het casino en daar nog een korte blik. Giga, giga groot Las Vegas here we come.
Hierna was het tijd om naar het vliegveld te rijden waar zij ons afzette en we met weemoed afscheid moesten nemen. De afgelopen dagen waren inspannend maar we hebben met volle teugen genoten van de grote gastvrijheid die de familie ons bood met alles daar omheen. Waarschijnlijk zien we elkaar volgend jaar weer want zij  hebben een cruise geboekt van Southamton Engeland naar Sydney echter nog geen vlucht, dus Amsterdam of Londen is één van de opties. Wanneer Amsterdam dan komen ze bij ons, wanneer London dan treffen we elkaar daar. Bill and Gayle thanks guys, love you so much. Na een vlucht van 5 uur landen we op Perth. De klok moest weer drie uur terug. Uitcheck ging allemaal zeer voorspoedig. Een taxi bracht ons naar ons eerste overnachtingadres een B&B die we hadden geboekt via AirBnB. Een vriendelijke ontvangst door de lady of the house die ons snel naar onze knusse en gezellige kamer op de BG bracht. We waren erg moe dus na een kop koffie, een korte kennismaking, ook met de heer des huizes die ons morgen graag voorziet van informatie, terug naar de kamer waar we rond middernacht in slaap vielen.

Dag 6
Ik was vroeg wakker en Trudie draaide zich nog eens om. Ben vervolgens maar aan het reisverslag begonnen. Na het ontbijt vertrokken we met bus 37, welke om de hoek vertrekt naar het centrum van Perth, om precies te zijn Kings Park en de Botanische tuin. Dit park is een memorial voor alle omgekomen soldaten tijdens de oorlogen waarin Australië bij betrokken is geweest. Weliswaar is het als eerst een memorial voor de soldaten die tijdens de eerste wereldoorlog zijn omgekomen en vervolgens WOII, Korea oorlog, Vietnamoorlog. Het is gelegen op de hoogste punt van Perth en biedt uitzicht over de stad. Naast het memorial ligt de botanische tuin. Een prachtig park met bomen, struiken en planten uit heel Australië gegroepeerd bij elkaar gebracht. Het beslaat een behoorlijke oppervlakte dus we waren een paar uur zoet. We hebben hier ook geluncht. Perth staat in de top 3 van duurste steden van de wereld en dat merk je in de prijzen, die ondanks dat de Aussie dollar een kwart goedkoper is dan de Euro wel hoger liggen. De salarissen zijn hier na verwant. De volgende stop was de Tower Bell. Een carillon wat in een prachtige stijl is gebouwd aan het water en waar je life de bespeler kunt gadeslaan. Het was echter al gesloten, jammer. Morgen gaan we naar Fremantle wat leuk is om met de boot te doen, dus daarvoor gekozen en kaartjes gekocht. Hier kom ik morgen op terug. Het was een lange dag dus de bus naar huis gepakt. Nadat we waren uitgestapt zou ik geld halen echter kon mijn tasje niet vinden waarin mijn pas zat. Weg, ik kreeg bijna een hartrolling want ook paspoorten, creditkaart en andere spullen zaten erin. Was deze in de bus kwijt geraakt omdat ik nog kaartjes had gekocht bij de chauffeur. Een paar minuten later kwam de volgende bus. Hier zou ik mee doorgaan om achter de andere aan te rijden en op het eindpunt misschien mijn tasje te vinden. De chauffeur zei dat dit geen zin had en gaf mij het busnummer van de bus waar we in zaten. Snel ben ik naar huis gelopen en trof daar gelukkig Paul de eigenaar die mij geweldig heeft geholpen door een centraal nummer te bellen en de situatie uitlag. Lang verhaal kort makend hij werd gevonden en zou met de bus waarin we hadden gezeten retour komen bij de halte zodat ik dit in ontvangst kon nemen. Zo gezegd zo gedaan, gelukkig wat was ik blij. Een kop koffie en een gezellig gesprek met Paul en Michelle nam de stress gelukkig weg.Lekker opgeknapt, waarna Daniëlle apte of we konden skypen. Natuurlijk, geweldig om met deze techniek even met kinderen en kleinkinderen te praten. Hierna eten, geen succes hopelijk morgen beter en als verrassing Skypte Roderick ons ook nog wat ook erg leuk was. Om 23.00 uur het licht uit.

Dag 7
Zoals eerder vermeld vandaag een boottocht naar Fremantle. We zaten rond negenen in de bus die ons snel naar de plaatst van bestemming bracht. Aan de terminal lag de boot van de maatschappij Captain Cook reeds te wachten aan de Barrack Street Pier en op de kade vele mede passagiers. Om 9.45 uur vertrokken we. Vis de rivier de Swan leidde de tocht ons langs prachtige baaien waarlangs ook prachtige huizen waren gebouwd. Niet iets voor Jan de arbeider maar voor de gegoeden van Perth. De kapitein vertelde ons daar ook leuke verhalen over. De rivier de Swan is 1,5 km breed en Perth ligt 19 km landinwaarts aan de Swan River. De tocht duurde ongeveer 1,5 uur was leuk maar zeker niet spannend. Fremantle heeft iets van het West Australische koloniale en maritieme sfer bewaard, buiten het feit dat het een grote zeehaven is om WA te bevoorraden. Veel is gerestyld waardoor de stad zijn karakter heeft behouden. De stad is eneige weken eerder dan Perth gesticht door captain Fremantle die de opdracht kreeg de vlag te plaatsen net voordat de Fransen kwamen.
Bij aankomst loop je recht op oude havenloodsen af waarin tegenwoordig allemaal winkeltjes zitten die van alles en nog wat verkopen. Dus even rondstruinen kon geen kwaad. Vervolgens op zoek naar het maritiem museum waar overblijfselen lagen van de Batavia die voor de kust van WA is vergaan. Na binnenkomst raakte ik in gesprek met een conservator en die was juist terug uit Nederland van een werkbezoek aan de Batavia werf in Lelystad, erg leuk. Het museum heeft twee grote zalen, in de één stond een giga groot stuk van de romp van de Batavia welke goed is geconserveerd, met het hele verhaal achter het vergaan van het schip in 1629 voor de kust van Geralton en het bergen na zoveel jaar. En in de ander een overzichtstentoonstelling van andere schepen die zijn vergaan van de VOC aan de kust van WA. Het museum is vrij toegankelijk echter een kleine vrijwillige bijdrage is op zijn plaats. Er zijn veel schepen vergaan van de VOC lngs de kus van Aussie en de overheid van Australië heeft opdracht gegeven om zoveel mogelijk schepen op te sporen en de resten aan land te brengen. Daarnaast zijn er in het museum veel spullen te zien die boven water zijn gekomen, zoals zilveren munten, potten, pannen etc. Een bezoek meer dan waard. Vanhier was het een korte wandeling naar de haven waar we fish en chips aten. Ook een bezoek aan de Fremantle market ontbrak niet. Een lawaaierig bazaar, met allerlei snuizerijen, kleding en voedsel, denk aan de zwarte markt. Nog een korte wandeling door het centrum en vervolgens de trein terug naar Perth. Ook leuk om toch nog even in de trein te zitten. Rond zevenen waren we thuis. Erg moe dus vroeg het licht uit.

Dag 8
Perth - Busselton
Vandaag de auto opgehaald bij Hertz. Een prachtige grote Toyota Kluger Landcruiser, lekker luxe en comfortabel om mee te reizen. We hadden de koffers al gepakt en zijn eerst de auto gaan halen. Dit verliep lekker vlot zodat we snel weg konden en opgelet het verkeer rijdt hier links dus effe wennen. Maar dit ging snel goed dus koffers inladen en op pad. We reden strak langs de kust naar het zuiden, via Rockhamton, Mandurah waar we even lunchten in het Dome Restaurant aan de kleinen boulevard. Door naar Bunburry waar we een uitkijktoren beklommen en onze eindbestemming Busselton waar we zouden overnachten in een huis wat ook eigendom was van onze vorige B&B eigenaars en nog maar kort in hun bezit was. Een prachtig huis met 5 slaapkamers en alle comfort wat je je maar kunt voorstellen. We hadden een kamer met balkon en prachtige badkamer met bad waar Trudie voordat ze ging slapen nog even heeft gebadderd. Busselton staat bekend om haar kilometers lange pier (Jetty) in zee. We hebben deze even kort bezocht, morgen gaan we lopen. Wel hebben we dolfijnen gespot die vlak onde de kust zwemmen. Aansluitend heerlijk gegeten in een restaurant bij de pier en na het eten snel terug naar de kamer on reisverslag te schrijven en een goede nacht te maken.

Dag 9
Vroeg wakker met een strak blauwe hemel. Omdat we hier geen ontbijt hadden moest ik het halen, dus naar de supermarkt. Brood, eieren, boter en wat er op. Meer hadden we niet nodig. Na het ontbijt vertrokken we. De route voor vandaag was Busselton – Margaret River – Augusta. Heen over de snelweg en terug via de toeristische kustroute omdat we weer in Busselton zouden overnachten. We vertrokken rond 10.00 uur en brachten allereerst een bezoek aan Wonnerup House. Een kleine nederzetting uit midden jaren 1800 en nu historisch erfgoed. Het betreft een huis van een familie die in midden 18e eeuw is geëmigreerd en zich vestigde op deze plaats in de middle of nowhere. Er hebben 4 generaties van dezelfde familie gewoond en deze mensen hadden het geluk niet mee. De laatste generatie heeft dit nagelaten aan de staat. Het huis en de omringde bebouwingen is in originele staat gebleven en geeft een goed beeld hoe deze familie leefden. Hiervandaan reden we via Margret River, een gigantisch wijn gebied, waar veel goede Australische wijnen vandaan komen naar één van de vele grotten van WA die open zijn voor publiek. Wij bezochten de Mammoth Cave welke ligt aan de weg 250. We waren iets van de route afgeweken. Een grote grot met een prachtige wandelbrug waarover je werd geleid. Veel stalagmieten en Stalactieten en andere druipstenen hingen en stonden daar al duizenden jaren. Enorme ruimtes liep je door wat eigenlijk niet te beschrijven is. Trudie was wat benauwd en haakte halverwege af en ging terug. Er waren veel trappen om hoogtes te overbruggen. Een bijzondere plek waarvan er velen meer zijn in deze omgeving. De uitgang telde 116 treden omhoog wat een behoorlijk steile klim was en nog een 200 mtr lange wandeling. Wat bleek Trudie was ook via deze uitgang naar buiten gegaan en niet via de ingang zoals ik dacht. Wat bleek op een kruispunt waar je de ene kant verder de grot in liep was de andere zijde de route naar de uitgang, ze had dus een verkeerd besluit gemaakt wat niet de beste was. Maar goed. De reis verder vervolgt richting Augusta. We weken af van het plan om via de snelweg te rijden maar bleven op de 250 de toeristische weg. Het was echter wel een weg naar de kust maar met uitzicht aan beide kanten op bomen, bomen en nog eens bomen van het Leeuwin National Park. Zo’n 40 km te gaan, erg eentonig en bijna geen ander verkeer. Rond 15.00 uur kwamen we aan in Augusta waar het uiteindelijke doel Cape Leeuwin was. De meest zuidwestelijke plek van Australië waar de Indische Oceaan en de Zuidelijke Oceaan elkaar kruisen. Hier staat de langste vuurtoren van Australië Cape Leeuwin Lighthouse. Het was een prachtige plek. De vuurtoren kon je onder begeleiding van een gids beklimmen wat ik heb gedaan. Trudie bleef met beide benen op de grond want er was verder genoeg te zien. De gids vertelde mooie verhalen over wat er zich zoal rond deze plek had afgespeeld. Nadat er 69 schepen waren vergaan werd in 1895 besloten om op deze plek een vuurtoren te bouwen wat een jaar in beslag nam. De vuurtoren begeleid één van de drukste en belangrijkste scheepvaartroutes in de wereld en is vanuit historisch oogpunt en heden ten dagen nog steeds uit meteorologisch oogpunt een belangrijk punt. De lamp is 100 watt, geeft iedere 7.5 seconden een signaal is is 47 km ver te zien en het aantal treden naar boven is 167. Bij goed weer en in deze periode zijn walvissen te spotten maar vandaag helaas. Daarnaast zie je de scheidingslijn waar beide oceanen elkaar raken. Dat blijft een fascinerend gezicht want de golfslag komt van twee kanten. Dit hadden we al eens eerder meegemaakt in Nieuw Zeeland waar ook de twee oceanen elkaar kruisen. Na afloop kreeg ik een klein certificaat dat ik de toren had beklommen. De reis terug was weer de eentonige weg (over een afstand van 35 km geen enkele auto tegengekomen) waarvan we ook weer een deel over de snelweg reden. We staken nog even op bij Hamelin Bay. Een prachtige plek waar dicht onder de kust enorme roggen zwemmen en hier beschermd zijn en we hebben de eerste grote groepen kangoeroes gespot. We hebben weer gegeten in hetzelfde restaurant als gisteren want het eten was hier prima.

Dag 10
Busselton - Pemberton
Opstaan is hier best lekker met de zon. Alleen het is iedere dag vroeg. ’s Avonds zijn we dwars af dus rond 22.00 uur het licht uit. Busselton staat bekend om haar Jetty, zeg maar grote pier in zee. Het lijkt op de Pier van Scheveningen maar dan even kleiner en anders. Deze Jetty was in vroeger tijden noodzakelijk om grote zeeschepen te laten aanmeren om de goederen te lossen. Ook tijdens WOII gebruikt om marineschepen te bevoorraden. De pier is ca. 2 km lang dus een eind de zee in. Er gaat ook een klein treintje overheen echter vandaag niet, zodat we maar zijn gaan lopen. Op het eind zit een souvenirwinkel want ook commercieel gezien is het een aantrekkelijke publiekstrekker en dat voor 1 euro. Er zijn ook andere kustplaatsen die zo’n Jetty hadden echter deze zijn veelal weg of verwaarloost omdat gebruik ervan niet meer noodzakelijk is omdat er goede wegen zijn inmiddels. Deze Jetty zou er ook niet meer zijn maar omdat de bevolking vond dat deze er moest blijven is er behoorlijk geïnvesteerd om hem te behouden en te moderniseren. Vrachtschepen meren er in ieder geval niet meer af. In ons restaurantje nog maar even koffie en gebak, niet goedkoop zo’n 15 euro maar dat geldt over het algemeen voor iets bij de koffie. But the sun shines and join the holiday. Na de koffie vertrokken we richting Pemberton waar we een motel hebben geboekt voor de nacht. Daarnaast ligt het plaatsje midden in een Karri woud, enorme bomen tot wel 70 meter hoog. Eén van deze, Gloucester tree kun je beklimmen en was vroeger een brandweerpost. Dit ga ik doen maar we zijn er nog niet. We hadden snel de Vasse Highway gevonden (grappig een collega van mij heet Gerjan Vasse dus even foto van bord genomen) Zoveel wegen zijn er niet en de GPS is handig in dit gebied. De wegen zijn eentonig, niet zo breed en je mag op sommige stukken 110 km p/u rijden. Dat gaat je niet lukken omdat er veel bochten en heuvels zijn en je moet oppassen voor overstekende kangoeroes, we hebben er een aantal dood zien liggen. By the way zo’n beest moet je niet op je auto krijgen. Veel bos links en rechts en af ene toe een open stuk waar je dan koeien ziet grazen. Verder zijn er geen steden of dorpen te bekennen, aan deze route wel een aantal kleine nederzettingen, 8 – 10 huizen welke ook nog ver van de weg afliggen. Wij stopten bij één er van een farmhouse Chambray Sheep, met Friese schapen waar een klein winkeltje bij zat. Aangegeven langs de weg dus even er af en benen strekken. In het kleine winkeltje waren we de enige klanten en werden direct gevraagd of we wilden proeven. Natuurlijk en dan zonder een stukje kaas te kopen weggaan dat kan niet, dus een stukje oude schapenkaas gekocht wat best zal smaken bij een glaasje wijn. De eerste stop was Nannup. Onderweg hier naar toe zijn we 10 auto’s tegen gekomen dus druk is het niet. De weg van Pemberton naar Busselton is 211 km en Nannup ligt op de helft. Daarnaast moet ik nog even opmerken dat we afgelopen zondag de auto hebben gehaald en er nog geen automobilist is geweest die ons heeft ingehaald, niet dat wij zo snel rijden maar het rijgedrag is hier gewoon easy en er wordt streng gecontroleerd op snelheid. In Nannup even opgestoken voor koffie, een klein plaatsje waar verder weinig te doen is. Iedereen is even vriendelijk.  We reden door naar Pembleton waar we het nationaal park Beedelup inreden. In dit park ligt een prachtige waterval. Je kunt een wandeling maken over loopbruggen en twee hangbruggen wat we natuurlijk deden. Eenmaal in Pemberton aangekomen op zoek naar het motel Karri Forest Motel. Prachtig gelegen in het woud. Bij nader inzien blijven we hier twee nachten. Morgen gaan we met de Pemberton Tramway Company mee een treintje door de karri bossen en de Gloucester Tree beklimmen en aansluitend lekker bij het zwembad ontspannen. Om vervolgens overmorgen door te rijden naar Albany.We hebben lekker gegeten in het hotel.

Dag 11
Om 06.30 uur wakker. We slapen als een os maar zijn vroeg wakker. Na het ontbijt vertrokken we naar het kleine station van Pemberton. Allang niet meer in gebruik voor commercieel vervoer, oa. personen en goederen maar nog wel voor een klein historisch treintje The Pemberton Tramway die rijdt naar Northcliffe door het Karri Forest. De trein passeert hierbij een aantal hoge bruggen en een waterval, is éénsporig dus heen en weer over hetzelfde spoor. Op het station kochten we tickets voor de bijna twee uur durende rit. Eén wagon was voldoende om al het publiek, zo’n 20 passagiers mee te nemen. De machinist had de motor van het treintje al gestart dus instappen allemaal. Een paar keer toeteren en rijden maar. Het was een leuke toeristische tocht met uitzicht op veel hoge bomen en struiken. De trein reed over de Warner Riverbridge maar dat zei ons niets. Bij de waterval Cascades konden we uitstappen voor het maken van enkele foto’s. Helaas kon de trein niet doorrijden naar Northcliffe want één van de houten pijlers van een brug was kapot. Dus terug naar basis, wel met een iets hogere snelheid. De volgende bestemming was Gloucester Forest met de Gloucester Tree, dit lag ongeveer 3 km van het stationnetje dus daar waren we zo. Voor de Nationale parken betaal je een dag fee van Ausdollar 12 ongeveer 8 Euro. Je hebt dan een dagpas waarmee je tot diverse parken toegang hebt. Na het betalen van de entree reden we de parkeerplaats op van het uitgestrekte park. Mijn doel was de Gloucester Tree beklimmen. Dit is een Karri boom van 60 meter hoog met bovenin een uitzichtpunt waar voorheen een brandpost van waaruit je km ver kon kijken. Eenmaal bij de boom zag Trudie het direct dat is niets voor Fred, maar ik had mijn zinnen er op gezet om naar boven te klimmen. Hoe dan wel, nu in de stam van de boom waren allemaal stalen pinnen geslagen die ca 60 cm lang waren en om de 50 cm een stalen pin en zo al draaiende om de boom naar boven gingen en zeg maar een trap vormden. De constructie was zo gemaakt dat je als volwassene niet tussen de treden door kon vallen, echter een kind wel. Daarnaast zat er als je naar boven liep achter je ook een grote stalen pen waaraan met een bijzondere constructie aan de open zijkant een stalen net zat zodat je niet aan de open kant naar beneden kon vallen. Erg ingenieus maar je zat verder nergens aan vast. In 70 jaar tijd was er nog nooit iemand naar beneden gevallen. Ik had mijn zinnen er op gezet en zette mijn voet op de eerste trede en klom langzaam naar boven. Het was een hele klim en mijn adrenaline steeg naar een hoogte punt. Niet naar beneden kijken was mijn relaas. Het was erg inspannend. Boven in de boom kwam ik aan op een soort platform van zeg maar een stalen boomhut. Ik was blij dat ik er was en trilde over mijn hele lichaam, toch nog door naar het tweede platform om nog hoger te komen voor het mooiste uitzicht. Eenmaal daar was mijn grootste spanning geweken en was er dat fantastische uitzicht. OMG ik had het gehaald, na het nemen van een aantal foto’s en enige schreeuwende communicatie met Trudie of er niemand onderweg naar boven begon ik aan de terugtocht die even zo spannend, was echter naar mij leek, iets makkelijker. Eenmaal beneden was ik trots op mezelf en Trudie trots op mij, wat mij vleide dat ik dit had gedaan. Vergelijk het met Bungy Jumpen wat ook een overwinning was. Er waren veel mensen beneden maar niemand waagde het om naar boven te gaan. We genoten vervolgens van een rustige ontspannen, zwemmen in het zwembad en wat lezen. Inmiddels ook ons volgende appartement geboekt in Albany bij Albany’s Dolphin Lodge waar we twee dagen blijven. Vandaag in namiddag en avond voor het eerst regen. Temperatuur is goed. Weer lekker gegeten in het motel want dat is prima.

Dag 12
Pemberton - Albany
Vandaag de volgende tour op het programma, Pemberton naar Albany 234 km. Rond 08.30 uur vertrokken we. Wederom een saaie rit via de Western Hwy 1, een weg vol bochten, heuvels en zowel links als recht bomen, bomen en nog eens bomen. Daarnaast is het aantal auto’s wat hier rijdt op één hand te tellen. Over de afstand van Pemberton naar Warpole ca. 112 km hadden we geen voorligger en geen volger dus geen enkele auto, het aantal tegenliggers was 12. En dat gold ook voor het stuk Warpole – Denmark – Albany. Dit om een beeld te schetsen hoe druk de wegen hier zijn. In Warpole staken we even op voor koffie en een broodje. Omdat we op de cruise control rijden moet je extra alert zijn voor vermoeidheid vanwege eentonigheid. Even voorbij Warpole lag ons doel voor vandaag de Valley of the Giants met de Tree Top Walk. In deze omgeving staan de enorme red Tingle Trees welke behoren tot de grootste van de wereld, sommige met een omtrek van 15 meter en een hoogte van 70 meter. Ze lijken op de Karri Trees die ook ruim 60 meter hoog kunnen worden maar zijn iets anders van vorm. De Tree Top Walk brengt je via een vrij hangende, 500 meter lange loopbrug constructie naar een hoogte van 40 meter zodat je als het ware over de boomtoppen heen loopt. Het was een ware belevenis zo tussen deze kolossen te lopen. Het regende wat jammer was maar goed de belevenis was er niet minder om. De brug is gebouwd als een ‘eerbetoon’ aan het Tingle Forest en dit bos te complimenteren. De peilers met de platformen waar tussen de verschillende bruggen hangen zijn geïnspireerd op de stervormige bloem van de Tassel Flower welke op de bodem groeit. De overspanningen zijn gebaseerd op de reflecties van zwaard gras. De pilaren waar de bruggen tussen hangen zijn gemaakt van weerbestendig staal wat iets is verroest zodat ze qua kleur volledig zijn opgenomen tussen dezelfde gekleurde bomen. Je hebt dus echt het idee dat je zweeft boven de grond. Alles neemt op de grond slechts 4 m2 ruimte in beslag dat is dus alleen de ruimte voor de pilaren en dat over een afstand van 500 meter. Ik vond dit een vermelding waard.
Na dit bezoek reden we door naar Denmark via de South Coast Hwy, een leuk en levendig plaatsje wat 70 km verder lag aan de kust. Ook hier weer even de benen gestrekt een prachtige antiek zaak bezocht, jammer we konden niets meenemen, en nog wat boodschappen gedaan.
We vervolgden onze rit naar Albany onder de kust door wat een meer afwisselend beeld gaf. Wel de toeristische route genomen de 258. Even een kijkje bij de kust echter snel weer terug in de auto want het stikt hier van de vliegen. Je wordt er gek van, gelukkig hebben we onze vliegennetjes mee om over ons hoofd te doen, anders krijg je het gevoel wat een koe normaal ook zou hebben. De vliegen zijn een groot probleem in Australië, vooral aan de zuidkust, westkust en het midden. Rond vijven kwamen we aan in Albany, snel naar onze lodge. Een prachtig resort Albany’s Dolphin Lodge waar we een 3 kamerappartement hebben met alle luxe en comfort. Vandaag verder uitgeblust morgen een nieuwe dag.

Dag 13
Vandaag was ik jarig en ben ik 58 jaar geworden. Leuk om al de felicitaties te mogen ontvangen via Facebook en whats app. Trudie heeft me afgelopen nacht al toegezongen wat erg leuk was. Vandaag Albany verkennen. Na het ontbijt, lekker zelf een eitje gebakken in onze eigen keuken en van een heerlijk Hollands ontbijt genoten. We reden als eerste naar Strawberry Hill waar een old farm stond van Albany en oudste huis van West Australie en geplaatst is op de lijst van historisch erfgoed. Het ligt vlak bij onze lodge aan Middleton rd. Via een kleine oprijlaan rij je door een prachtige tuin naar het fraaie huisje. Een aantal vrijwilligers leiden je graag rond. Ik had daarom ook al snel contact met een alleraardigste meneer die ons graag alles vertelde. Het huis bestaand uit twee gedeelten. Zeg maar een voorhuis en een achterhuis. Het achterhuis bestond uit twee verdiepingen met boven 3 slaapkamers. Ten tijde van de ontdekking van het oosten van Australie het New South Wales door de Engelsen (captain Stirling) waren de Fransen ook op ontdekkingsreis. Om te voorkomen dat zij het Westen van Australie zouden kolonialiseren gingen de Engelsen naar het westen en maakten hier in het zuidwesten een kolonie wat een kolonie werd van NSW. In die tijd bouwde de bewoner Sir Edward dit huis voor zijn gezin. Leuk stukje geschiedenis. We vervolgden onze weg naar het Torndirrup nationaal park waar diverse bezienswaardigheden waren. Dit lag aan de westkant van Albany op een schiereiland. De ene kant grenzend aan  een prachtige bijna afgesloten baai en aan de andere kant de oceaan. We gingen eerst naar Whaleworld. Een experience centre over de walvisvangst. In Australie was het tot 1978 toegestaan om walvissen te vangen. Dit centrum is de voormalige plek waar de walvissen aan land werden gebracht en vervolgens werden verwerkt. Ook is het laatste walvisvisvaardersschip hier op het droge gelegd en kon je dit bezichtigen. We kregen een rondleiding van een gids die aons alles vertelde over de walvisvangst. De walvissen werden gevangen door grote schepen, geen fabrieksschepen zoals de Japanners nu hebben maar zeg maar een grote kotter. De vissen werden geharpoeneerd en voorzien van een baken zodat deze naderhand werden op gepikt en gesleept naar de baai waar deze fabriek staat. Eenmaal in de baai werden de walvissen, veelal potvissen met kleinere bootjes aan wal gebracht. Er lag altijd gevaar om de hoek want het is ook een haairijk gebied die ook wel een stuk dode walvis lustte. Het was dus zaak om de walvissen zo snel mogelijk op het droge te krijgen. De walvissen werden met een winch op een houten platform getrokken waar ze werden ontdaan van de centimeters dikke speklaag. Vervolgens werden ze op een ander platform getrokken waar ze in stukken werden gezaagd en het vlees in grote ondergrondse containers werd gekookt. De beenderen laten los en werden in een andere machine van het vlees gescheiden en verder verwerk als droogvoer voor vee. Deze fabriek was voor de olie van de walvis welke werd opgeslagen in grote silo's. De zijn nu omgebouwd tot filmzalen waar je verschillende films kunt zien, ook in 3D. De walvis jacht werd in 1978 gestop, dit had in eerste instantie te maken met kosten. Bouwen van nieuwe schepen was erg duur en ook de brandstof prijzen stegen. De vraag naar walvis olie en andere producten van deze vis werd steeds minder door verdragen die de walvisvangst verbood. Australie ondertekende in ditzelfde jaar ook het verdrag tot het verbieden van de walvisvangst. In dit museum staan ook enkele skeletten van de vissen waarbij de grootste 35 meter meet, gigantisch om te zien. Een interessant bezoek zeker met de uitleg. Onze rit ging door naar de blow holes. Een bijzondere plek waar het zeewater onder de rotsen slaat en het geluid door kleine spleten omhoog wordt geblazen en een enorm geraas geeft. Hiervandaan naar het centrum gereden waar Trudie een paar slippers heeft gekocht. bij de Pizzeria een heerlijke pizza gegeten. Er was nog een uitkijk punt over de stad Mount Clarence waar we nog heen reden. Vanaf hier had je een prachtig uitzicht over de stad en omgeving. Dit was tevens een prachtig War Memorial voor ANZAC, Australian and New Zealand Army Corps. Een herdenkings plek voor de omgekomen soldaten in WOI en WOII en overige oorlogen waar Australie en New Zealand bij betrokken waren. Er was een klein museum en er stonden diverse stukken afweergeschut. Er wordt hier veel aandacht geschonken aan de herinnering aan de oorlogen, dit zie je in alle grote en kleine steden. In Perth was ook al zo'n enorm monument. Bij thuiskomst geskypt met kinderen en kleinkinderen. Heerlijk om ze weer even te spreken en te zien.

Dag 14
Albany - Esperance
Vandaag een lange rit te gaan ruim 477 kilometer naar Esperance. Na het ontbijt vertrokken we rond 09.00 uur via de South Coast Hyw 1. Het was een leuke rit met veel afwisselend landschap en nu eens geen hele rijen bomen maar prachtige vergezichten met enorme akkers in allerlei kleuren zover het oog reikte. We waren weer alleen op de wereld want veel autoverkeer is er niet. Onderweg,in een klein plaatsje Jerramungup, opgestoken voor koffie en gewisseld van chauffeurstoel. Trudie had nog niet eerder gereden dus wilde het graag uitproberen en op deze grote afstanden is het fijn als je even wisselt. Dat ging prima, je komt geen sterveling tegen onderweg, dus de weg bijna voor je alleen. In Ravensthorpe na 295 km gelunchd waarna ik het stuur weer overnam. De laatste 100 km voor Esperance is er nog steeds weinig personenauto verkeer maar neemt het vrachtverkeer toe. Er zijn hier mijnen in de omgeving waar door er grote zgn. Road Trains rijden. Gigantische vrachtauto's met drie aanhangwagens die erts vervoeren naar de haven van Esperance. We hadden deze wagens al eens eerder ontmoet bij Alice Springs op onze vorige reis. Je moet daar erg voor oppassen. Rond 15.30 uur kwamen we aan in Esperance en hadden het hotel Best Western Hospitality Inn snel gevonden. Een mooie ruime kamer. Even een sightseeing gedaan waarbij we even snel het centrum bezochten, winkels dicht om 12.00 uur, de Jetty even zijn opgelopen en een uitzichtpunt bezochten. We hebben gegeten in het restaurant van het hotel, gisteren hadden we pizza maar vanavond exclusief, ter ere van mijn verjaardag. Morgen naar Kalgoorlie wederom een rit van ruim 350 km.

Dag 15
Esperance - Kalgoorlie
Vandaag weer een lange reisdag voor de boegt. Onze reis ging, na een tankbeurt; benzine is hier ca 1 euro, en de auto lust wel wat dus een volle tank is lachen tov. Holland, via de Esperance Hwy het binnenland in naar de goudstad Kalgoorlie. Hier liggen de grote goudmijnen van Australië waar per jaar nog 241 ton goud wordt gedolven. Het was een autorit van bijna 400 km. We reden door een afwisselend landschap, met veel struiken, en daartussen bomen zo af en toe een meer en prachtige vergezichten. Wederom veel alleen op de weg. Er zijn hier veel mineraal, tin en nikkel mijnen dus de Road Trains waren wel veel aanwezig.
Deze vrachtcombinaties zijn nog groter dan die we eerder zagen, sommige zijn ruim 55 meter lang en rijden met vier aanhang wagens. Enorme gevaartes die ondanks hun zwaarte met grote snelheid over de wegen rijden. Je wordt telkens gewaarschuwd op hun aanwezigheid. Er zijn hier op deze onmetelijke vlakte tot ongeveer 100 km landinwaarts nog een aantal grote vee boerderijen en graan farms. De eerste stop voor koffie was bij Salmon Gums Roadhouse, een klein tankstation waar we een heerlijke cappucino namen. Je ziet in Amerikaanse films wel van die tankstationnetjes langs wegen in de middle of nowhere nu dit was er ook zo’n eentje. Alleraardigste mensen waar je een praatje mee maakt en van alles en nog wat verkopen. By the way de koffie is hier uitstekend. De volgende stop was in een iets groter plaatsje geheten Norseman. Hier splitst de weg, richting Kalgoorlie noordwaarts en richting Adelaide zuidoostwaarts dus terug richting kust maar dan in de staat Victoria. Het was zondag dus alles is uitgestorven, er is niets te beleven en we zijn blij dat we hier geen hotel hadden geboekt. In de reisboekjes staat van alles beschreven over dit stadje maar het stelt niets voor. Er is hier een grote mijn en er ligt een gigantisch rots massief van ik weet niet hoeveel km2. We weten niet of dit kunstmatig is ontstaan of dat het er al lag. Op een heuvel lag nog een prachtige uitzichtpunt Beacon Hill vanwaar je een prachtig vergezicht had ondermeer naar Lake Cowan wat grotendeels droog stond. We reden verder en in Widgiemooltha hebben we geluncht. Wederom een service station waar getankt kan worden en gegeten. Allemaal prima te doen. Leuk te vermelden is dat de volgende 90 km een kaarsrechte weg was zonder een enkele bocht. Er is geen weg in de wereld die zich hier aan kan spiegelen (met zo’n groot stuk). Nog even opsteken in Kambalda, een oude mijnwerkersstad, stelde ook weinig voor door naar Kalgoorlie waar we rond 16.00 uur aankwamen. Gigantische mijninstallaties zie je al van verre en het is allemaal open mijn bouw dus ook enorme heuvels. Kalgoorlie telt 30.000 inwoners en is een voor deze begrippen grote stad. Er is hier in de hele omgeving niets dus een stad in de middle of nowhere. De weg waarover wij reden is van West Australië de meest oostelijke weg van dit gedeelte, en is w.s. alleen maar aangelegd vanwege de goudstad. Van Kalgoorlie kun je alleen maar naar het noorden, zuiden en westen. Maar goed we hebben een prachtige kamer in het Best Western Hotel Hospitality Inn en blijven hier drie nachten. We hebben vanavond gegeten in restaurant Paddy aan de Hannan street. Het grappig is dat Paddy Hannan hier voor het eerst goud ontdekte. Je zal trek hebben in draadjesvlees met rode kool, nu Trudie had dit.

Dag 16
Na het ontbijt brachten we een bezoek aan Royal Flying Docters. Deze organisatie welbekend van de tv serie zorgt ervoor dat medische hulp overal voor iedereen waar dan ook in Australie toegankelijk is. En dan in het bijzonder mensen in de outback of daar waar geen ziekenhuis of doktoren in de directe omgeving zijn. Hun werkplek is het vliegtuig waarmee ze vanuit een groot aantal basis werken. Het is een non profit organisatie, dus afhankelijk van giften, sponsering en overheidsgeld. In Kalkoorlie heeft men twee vliegtuigen. Er zijn doktoren, verpleegkundigen en piloten die een team vormen. Erg interessant om het verhaal achter deze organisatie te horen tijdens een rondleiding waar we ook in één van de vliegtuigen mochten kijken die volledig zijn uitgerust met medische apparatuur waaronder een mobiele operatiekamer die ter plaatse indien nodig kan worden opgebouwd. Na dit bezoek reden we naar de grootste open goudmijn van Australië waar je vanuit een look out in de mijn kon kijken. Dit was overweldigend. Een gigantisch gat in de aarde en een oppervlakte van ca 2000 hectare waarin als mieren zo klein grote Haul trucs en gigantische zgn. loaders zeg naar draglines rondreden. De Hauls  werden door een zgn. loader geladen en reden met 230 ton lading vanuit de mijn naar boven met enorme stukken rots. In iedere truck die naar boven rijdt zit gemiddeld 2.14 gram goud per ton. Erg spectaculair. Het gat in de grond is zo groot en diep dat de monoliet van Uluru hier op zijn kop in past. Het grootste deel van wat er gedolven wordt in de mijn is puin en rots, hiervan zijn in de loop der jaren de wanden en wegen in de mijn gemaakt daarnaast schrijft de wet voor dat indien een mijn niet meer wordt gebruikt deze moet worden dicht gegooid, dat gebeurd ook weer met puin uit een nieuwe mijn. Hierna bezochten we het voormalig treinstation van Kalgoorlie Boulder wat is omgebouwd tot museum en waar je een beeld kreeg uit het spoorverleden. De dame achter de kassa gaf ons nog wat tips over een aantal beziens- waardigheden die de moeite waard zijn van een bezoek en bezochten we het mijn museum. Hier krijg je een goed beeld over het ontstaan van de mijnbouw in het bijzonder de goudmijn. In de kelder ligt voor een hoop geld aan echt goud in vitrines gestald. Dit is dan ook een grote kluis waar je doorheen loopt. Het was vandaag 37 graden dus nog even heerlijk gezwommen en in hetzelfde restaurant als gisteren gegeten.

Dag 17
Nog een dag in Kalgoorlie want er is hier genoeg te beleven. De eerste stop was Mt. Charlotte. Een heuvel net buiten de stad waarin een gigantisch waterreservoir is gebouwd van 9 miljoen liter. Niet zo verwonderlijk want er is hier in de wijde omgeving geen druppel dus moet het worden gehaald. Het verhaal hierachter is dat in de tijd dat hier goud werd gevonden er water nodig was. Dit was zelfs nog duurder dan goud. Toen het echte commerciële goud delven van de grond kwam rond eind 1800 werd water van de west kust met kamelen en wagens naar deze omgeving gebracht totdat er een ingenieur op het idee kwam om een pijpleiding aan te leggen. En dat is gebeurd in 1903 werd deze leiding van 560 km geopend en stroomde het eerste water in het reservoir. Middels grote stoom pomphuizen werd het water doorgepompt, inmiddels zijn het elektrische pompen. De leiding is de langste in zijn soort in de wereld. Het water wordt gebruikt voor alles, ongeveer 26% voor de mijn industrie. Toen we op de heuvel stonden hoorde ik een enorme hoorn van een trein blazen dus even kijken waar dit vandaan kwam. Ja hoor een enorme goederentrein met meer dan 120 wagens, groot en klein passeerde aan de voet van de heuvel. Wij hadden nog nooit zo’n enorme lengte gezien.  Buiten de enorme mijn waar wij zijn geweest zijn er nog een groot aantal kleinere mijnen. We reden door voor een bezoek aan de Mining Hall of Fame een museum en een opleidingsinstituut waar toeristen een indruk krijgen over de mijnbouw van vroeger en nu. Bij binnenkomst werden we direct geconfronteerd met 2 enorme werktrucs. De ene was een zgn. CAT 793c Haul truck van 393 ton met een enorme laadklep waarin 220 ton geladen kon worden. De hoogte met gesloten laadklep was 6,5 mtr, breedte 7,20mtr en de lengte bijna 14 mtr. Hij stond op zes wielen die 3.20mtr hoog waren en per stuk 20.000 euro kosten. Een gigant die we in de mijn hadden zien rijden echter door de immense grote van de mijn vielen ook deze wagens in het niet. De ratio vwb. goud is 1 op 7 maw. slechts 1 op de zeven trucks heeft per lading van 220 ton hoogwaardig geladen ‘goudrots’ na verwerking een hoeveelheid goud ter grote van een golfbal. Naast deze truck stond een enorme CAT Loader die 195 ton woog en per hap 35 ton rots in één keer oppakt en in de Hauler dumpt. Het apparaat heeft een tankinhoud van 3800 liter. Dit om even een beeld te schetsen wat er zoal rondrijd in die mijnen. Daarnaast stonden er op het terrein diverse gebouwtjes uit vroegere tijd, een aantal tentjes en kon men in een beekje zelf op zoek gaan naar goud, allemaal erg interessant en boeiend om te zien. Er was ook nog een binnen museum waar van alles te lezen en te zien was. We reden verder naar Boulder, dit plaatsje grenst aan Kalgoorlie waar we de lunch hebben genoten en wat foto’s hebben gemaakt van de historische winkelstraat en enkele prachtige gebouwen. Er worden hier in Kalgoorlie ook paardenraces gehouden dus een bezoek aan de renbaan en het naast gelegen museum mocht ook niet ontbreken. Trudie had gelezen dat er een kunstwinkel met aboriginal kunst zat in Kalgoorlie dus dit mocht niet ontbreken. In 2010 hebben we in Alice Springs een drieluik van een aboriginal schilder gekocht. Deze hebben we toen in Nederland laten inlijsten en de kinderen hebben er allebei één als onderlinge verbondenheid, dat was wat de drieluik voorstelde. De galerie was moeilijk te vinden maar eenmaal gevonden was het moeilijk om met lege handen naar buiten te gaan dus je begrijpt het wel. Ook nog even in Kalgoorlie bij de Cool een supermarkt zelf geshopt en weer terug naar het motel.

Dag 18
Kalgoorlie - Merredin
Na het ontbijt op naar Merredin. Een rit van 297 km dus korter dan de voorgaande twee ritten. We hadden hier alleen een overnachting. De eerste stop was in Coolcardie 39 km verder, ook een mijnwerkersdorp. Hier even naar een lookout gereden die uitzicht gaf op de zgn. Woodlands een gebied zo groot als Engeland met mediteraanse invloeden vwb. vegetatie. Er is daar verder ook helemaal niets bewoond. De volgende stop was Southern Cross 170 km verder waar we tankten en lunchten. Er was 15 km daarvoor nog een kleine tankstop maar we vonden het leuker om even in het stadje rond te lopen. Verder was er over deze hele afstand niets. Wat vermeldingwaard is, is dat we de hele weg langs de pijpleiding reden die dan links en dan weer rechts lag. Na nog eens 100 km arriveerden we in Merredin waar we eerst wat boodschappen deden en de stad verkenden. Weinig te doen. Ons overnachting adres hadden we via AirBnB geboekt en lag net buiten het dorp The Lodge at Little Rock . Op weg hier naar toe moest ik eerst bij een politiepost nog blazen, alcohol controle. Ik had al contact gehad met de eigenaar en die zou niet thuis zijn maar dat maakte niets uit. Het is op een kleine schapen farm waar we een eigen zeg maar uit de kluiten gegroeid strandhuis hebben voorzien van alle comfort. Na binnenkomst zit rechts een slaapkamer, links een eethoekje met keuken, vervolgens een kleine huiskamer en nog een klein kamertje met een éénpersoons bed. Vanuit de voordeur moest je een meter overbruggen en kwam je in een grote badkamer. Voorzien van airco die je vandaag gezien de temperatuur 36 graden wel nodig had. We wisten niet wat we zouden eten maar ik had in de super verse lasagne gezien en dat leek ons wel wat dus weer naar de super. We werden geholpen door een iets oudere dame. Toen ik om de lasagne vroeg, vroeg ze waar we vandaan kwamen, Nederland natuurlijk, nu ze zei, praat maar Hollands. Wat bleek ze kwam uit België en woonde hier al een aantal jaren, bevangen door het Aussie virus. Weg van de drukte in Europa, eerlijk is eerlijk ze heeft gelijk, wij hebben het idee dat we al maanden van huis zijn, leven is hier easy, iedereen zegt gedag ook bij iedere winkel waar je binnen komt, auto rijden is wel zo prettig misschien saai maar inhalen kent men hier bijna niet. Thuis voel je je op gejaagd, echter zo’n gevoel van wat we hier voelen kun je alleen maar beleven als je hier zelf bent geweest. We hadden verder een rustige avond en nacht. Je hoorde hier werkelijk niets. Omdat we buiten het dorp zaten en wat afgelegen had Trudie een wat raar gevoel zeker nadat ze in het hondenhok twee enorme botten had zien liggen de eigenaar had gezegd er niet te zijn. De rest laat ik maar raden. Rond 20.00 uur het was al donker hoorden we een auto en hadden het vermoeden dat de eigenaar er was. Hij kwam echter niet langs. We hebben een goede nacht gehad en ’s morgens kwam Roy de eigenaar langs. Hij gaf aan dat hij inderdaad niet meer langs wilde komen om ons niet te storen, achteraf had het voor Trudie misschien een beter gevoel gegeven. Het was een alleraardigste man die zijn best deed om zijn gasten het naar de zin te maken.

Dag 19
Merredin - New Norcia
Weer een lange rit voor de boeg van Merredin naar New Norcia. Trudie reed het eerste stuk. Tot Northam ruim 160 km waar we bij de Mac koffie namen en even konden internetten. Het volgende stuk van ruim 100 km ging via de 120. Dit was een prachtige route waarvan je het idee had door Toscane Italië te rijden. Veel heuvels en eindeloze vergezichten. Het laatste stuk ging via de Great Nothern Hwy wederom voor en achter geen auto’s wel veel tegenliggers, alleen maar enorme Roadtrains. Rond 14.00 uur kwamen we aan in New Norcia, historisch erfgoed van Australië. De omgeving hier waar toentertijd veel Aboriginals leefden werd in 1846 ontdekt, 17 jaar na de stichting van Perth door twee Benedictijnse monniken vanuit Spanje, Dom José Salvado en Dom José Serra die hier een missiepost stichten en dit deze New Norcia noemden naar de geboorteplaats Norcia in Italië van St. Benedict. De bedoeling was om Aboriginals te helpen en te onderrichten. Er is vanaf het ontstaan in 1846 weinig veranderd. Er zijn ca. 55 gebouwen, waarvan er 27 op de erfgoedlijst staan. Er staat ondermeer een klooster, een kerk, kleine onderkomens voor de Aboriginals, een schooltje en alles wat nodig was om hier te leven. Op het ogenblik is het een kleine gemeenschap. Het hotel heet het New Norcia Hotel en was gebouwd in 1927. Een groot statig gebouw met een prachtige voorkant met grote pilaren, wat wel wat leek op een statig paleis.
Bij binnenkomst zag je direct de prachtige trap naar boven. In de jaren 50 heeft het een volledig update gehad en volgens ons daarna niet meer. Het staat nog steeds onder supervisie van het klooster. Het is zwaar gedateerd echter het heeft wel wat en dat voor 90 dollar ca. 60 euro. De kamers zijn oud, het bed is prima er staat een koelkast, koffie en thee maar wat we nog nooit hebben meegemaakt, toilet en douche zijn op de gang en deel je met anderen. Maar goed, er was niets anders en voor een nacht als tussenstop is het prima en de ontvangst was allervriendelijkst. Allereerst bezochten we het museum wat een goed beeld schetste van het ontstaan van New Norcia en vervolgens de kerk. Verder was er nog het klooster en de opleidingsschool echter deze kunnen alleen worden bezocht op twee vaste tijdstippen op de dag onder begeleiding van een gids. Die tijd hadden we niet en voor de laatste rondleiding waren we te laat. We hebben gegeten in het hotel en dat was prima, wat opviel is dat er veel vrachtwagenchauffeurs en wegwerkers ook de nacht doorbrachten hier. Heerlijk op tijd het licht uit.

Dag 20
New Norcia - Geraldton
Bij de luxe die we normaal gewend waren viel dit enigszins uit de pas. We hebben goed geslapen echter Trudie moest een paar keer naar het toilet en die zat aan het eind van de gang dus dat was niet handig. De douches waren prima maar delen met anderen heeft zo zijn nadelen, het is verblijven in een hotel met een camping gevoel. We werden gewekt door honderden kaketoes die hier rondvliegen, vergelijk het met de spreeuwen die wij hebben en ook veel overlast geven maar dat geeft ook weer de charme van dit land. Om 07.30 uur zaten we aan het ontbijt, erg sober maar we hebben onze eigen kaas en vleeswaren. Het brood bleek beschimmeld dus men ruilde dit snel om, maar goed het was een oud hotel dus geen wonder. Trudie startte met rijden, via de 116, we hadden ca 370 km te gaan. Bij Moora hadden we onze eerste stop, dus tanken, vervolgens bij Coorow de volgend bij een klein weg restaurant, benen strekken en koffie. We hadden ook nog een Kangoeroe gespot wat erg leuk was. Je komt op al deze km bijna geen personen auto tegen wel wat vracht verkeer, als je al een auto tegen komt dan steken ze meestal even hun hand op, zo ook nu, waarop ik tegen Trudie zei er rijdt net een bekende voorbij die stak z’n hand op maar ik moet toch diep piekeren wie dat nu was. We moesten samen zo lachen. De kleine plaatsjes onderweg stellen weinig voor de grotere zijn leuker zo ook Dongera. Een plaats aan de kust vanwaar we onze weg langs de kust moesten vervolgen via de Brand Hwy naar Geralton. In Dongera geluncht en even de benen gestrekt. Tussen Dongera en Geralton ligt het plaatsje Greenough, waar we het Pioneer museum bezochten, een schattige home cottage uit 1862 gebouwd door John Maley (eigenaar van een fabriek) voor zijn aanstaande bruid Elizabeth Waldeck. Het huisje met de prachtige tuin geeft een beeld hoe men in die tijd leefde met 14 kinderen. Elizabeth hield zich ondermeer bezig met tuinieren wat natuurlijk in deze tuin is terug te vinden. Ook kwamen we onderweg zgn Leaning Trees ( Rivergum boom) tegen. Een boom die alleen in deze omgeving is te vinden. De boom ligt met een deel van de stam en de kruin, net of hij is afgebroken, in het veld, en leunt als het ware, dit komt door de stevige zuiden wind waardoor de boom één kant opgroeit maar als het ware is afgeknapt. Rond 16.00 uur kwamen we in Geralton aan, waar we ons hotel Albrolhos Reef Lodge snel hadden gevonden. Uitladen en op naar het centrum, via de haven waar we dolfijnen spotte, vis and chips aten en te laat waren voor de supermarkt. Dan morgen maar wat boodschappen. Geralton is een leuke levendige plaats met zo’n 40000 inwoners en een prachtig strand en gezellig stads centrum.

Dag 21
Geralton - Denham
Ik lag gisteravond laat in bed. Eenmaal in bed slecht geslapen waarom weet ik niet. We moeten vandaag zo’n 470 km overbruggen naar Denham, één van de meest westelijke plekken van WA. Hier hebben we ons hotel geboekt Tradewinds Seafronts Apartments. Na het ontbijt vertrokken we via de Coastal Hwy naar het noorden. Op 32 km van Geraldton lag de Oakabella Homestead and Tearooms. Wederom een prachtige boerderij uit 1850 en werd gekocht door een familie uit Engeland in 1910 en inmiddels historisch erfgoed is. Het is een boerderij met 13 kamers, een grote schuur en een aparte originele keuken voor het personeel. We kregen daar een rondleiding en men vertelde over het leven van de bewoners. Eén van de kinderen woont er nog echter niet meer in het originele huis wat nu museum is maar een huisje elders op het 40.000 hectare grote landgoed. Daarnaast exploiteert men hier een leuk theehuis. Het ligt op zo’n 3 km van de hwy af en je rijdt via een gravelweg er naar toe. De moeite waard van een bezoek. De historie van Australië is jong maar 200 jaar is toch genoeg om voldoende cultuur op te snuiven. Het landschap is hier heuvelachtig en het grappige is dat als je in Italië rijdt er op iedere heuvel wel een huis of iets anders staat. In dit uitgestrekte land helemaal niets. We kwamen nog een dame tegen in het theehuis die al 18 maanden aan het reizen was met haar kleine campertje. Ze heeft alles gekocht en wil veel van het land zien. De volgende stop was Northamton, hier was een oud station echter dit stond er fysiek niet meer, het was ingericht met een aantal stukjes rails en verwijzingen waar wat had gestaan. Snel weer door. De volgende stop was een 24 uurs parking in de outback waarvan je er hier verscheidene ziet langs de snelweg, met toilet en douche en mogelijkheden voor busch kamperen en BBQ’s. De parking was gescheiden door de Murchison River en op beide oevers waren genoemde mogelijkheden. Wie er gaat staan weet ik niet, want er is amper autoverkeer zoals op alle grote doorgaande wegen, wel veel vrachtvervoer wederom roadtrains natuurlijk. Een prachtige spot waar we pelikanen, zwarte zwanen en andere watervogels zagen. En ook nog heel verrassend een enorme leguaan oid. Trudie schrok enorm want dat hadden we niet verwacht. Er wordt wel gewaarschuwd voor slangen. Na deze sightseeing door. Wat wel verbazend is, is dat de snelheid op deze wegen 110 km per uur is, echter de tweebaans snelwegen zijn redelijk smal waardoor het lijkt dat je veel harder rijdt en dichter op je tegenliggers, zeker de enorme vrachtauto’s waarvan er ook sommige oversized zijn dus erg uitsteken, er is echter geen vluchtstrook maar een gravelstrook echter daar wil je met deze snelheid niet oprijden met twee wielen dus zodra je de wagens ziet aankomen de cruise control uit en wat afremmen. Bij het Billabong Road House geluncht rond 15.00 uur na ca.253 km, na Northamton is er niets meer, dus ook zorgen dat altijd je tank vol zit bij vertrek.
Het landschap is er afwisselend, dan weer grote open vlaktes met droog gras en dan weer bomen met struiken, de weg liep op sommige stukken kilometers kaarsrecht en door de vele heuvels zag je de weg ook kilometers voor je uit. De volgende 163 km waren wederom eenzaam, wel een prachtig landschap waar we uiteindelijk het schiereiland opreden waar aan beide kante de zee zit die dan rechts en dan weer links zag. Prachtige stranden kilometers lang en wit. Doordat de weg kaarsrecht loopt je de enige bent die er rijdt komt er geen einde aan maar goed om 17.15 uur waren we op de plek van bestemming Tradewinds Seafront Appartments. We hadden een driekamer appartement met zicht op zie op de begane grond en een eigen wasmachine. De ontvangst was allervriendelijkst en het ziet er top uit. Vanavond op tijd naar bed want morgenochtend om 07.30 moeten we in Monky Mia zijn voor de dolfijnen spot.

Dag 22
Denham - Monky Mia
Heerljjk geslapen in de deze mooie lodge. Een prachtige dag met inmiddels volop zon. We moesten vroeg op want we zouden naar Monky Mia voor de dolfijnen. Monky Mia ligt in een uitgebreid gebied van schiereilanden en inhammen en ligt 25km van ons motel. Deze grote watervlakken worden in het noordoosten afgeschermd door Jan Hartog eiland een van de ontdekkingsreizigers wiens schip hier verging en het eiland naar zichzelf vernoemde. Deze hele omgeving heet Shark Bay. In deze kleine baai komen rond tussen 07.30 en 10.00 uur wilde dolfijnen naar de kust. Dit is al een groot aantal jaren zo en begon toen vissers in vroeger tijden hun visafval langs de kust in zee gooiden. In 1964 kwamen de dolfijnen voor het eerst zo dicht bij de kust zodat ze met de hand konden worden gevoerd. Zegt het voort zegt het voort. Het werd steeds drukker waardoor de overheid dit ging reguleren omdat anders de natuurlijke habitat van de dieren werd verstoord. In 1991 werd deze omgeving die 2,3 miljoen hectare bevat tot werelderfgoed uitgeroepen door de diversiteit in flora en fauna. De omgeving is hier werkelijk waar een paradijs. We waren op tijd, en niet de enige, daarnaast zijn hier een aantal kleine resorts en camping plekken wat restaurants en winkeltjes in en tropische omgeving. De grap is dat om 7.45 uur de eerste dolfijnen er waren. Het waren er 11 mannetjes en vrouwtjes. Rangers begeleiden alles. Terwijl iedereen in het water stond werd er een verhaal verteld. De beesten zijn wel wild maar geen vreemden want ze hebben allemaal een naam, één heette er Puck, naar onze kleindochter. De beesten zijn te herkennen aan specifieke lichaams kenmerken. Na het verhaal moest iedereen uit het water en kwamen er kleine emmers met vis en mochten een aantal mensen uit het publiek de dolfijnen een visje geven, Trudie werd gelukkig aangewezen, een heel bijzonder moment om mee te maken. Rond 10 uur waren de beesten weer weg. Heel bijzonder en leuke toeristische attractie. Ondanks het het Shark Bay heet hier en deze beesten volop aanwezig zijn wordt er wel gezwommen maar de zee lokt dan ook het is 33 graden. Ons volgende bezoek was Ocean Park een zeeaquarium. We kregen hier een rondleiding langs de verschillende bassins met grote en klein vissen, van Rog tot Baramundi en andere enorme vissen die in de zeeen om ons heen zwemmen. Daarnaast een groot bassin met 12 verschillende haaien soorten. De grootste was 2.20 mtr. Tijdens de rondleiding werden de beesten gevoerd, dit was een spectakel van jewelste. Haaien zijn prachtige vissen maar blijf uit hun buurt. We genoten hier tevens van een heerlijke lunch. Verder is er in dezeomgeving niets maar dan ook niets, er is naar Denham en Monky Mia één weg, the World Heritage Road van 140 km vanaf de Hwy heen en terug. Dus als je hier heen gaat moet er echt iets de moeite waard zijn, nu dat is het zeker, buiten de prachtige omgeving. We reden terug en konden via een lus Denham vanaf een andere kant benaderen, op deze weg staken emoes over die in het wild leven. Er is hier ook een klein vliegtuig want vervoer door de lucht gaat sneller dan over de weg. Trudie had dit gezien en ook dat er scenic vluchten waren. Ze wlde mij dit graag cafeau geven voor mijn verjaardag. In Denham bij de VVV geinformeerd en het bleek dat je minimaal met twee personen moest. Trudie wilde zelf niet dus informeerde de dame of er eventueel nog en vlucht was met eventueel en aantal anderen, en ja over 30 minuten zou er een commerciele vlucht zijn naar een ander schiereiland waar een grote zoutmijn was en een aantal mensen daar gedropt moesten worden, ik zou daar mee mee kunnen, en zou dan toch een prachtig beeld krijgen van de omgeving. Zo gezegd zo gedaan. Een prachtige vlucht van ca. 45 minuten heen en terug in een zespersoons éénmotorig vliegtuigje. De piloot vertelde van alles, de zee is hier erg zout zodat er veel zout uit  gewonnen wordt welke van hoge kwaliteit is. Er wonen 20 mensen bij de mijn en je moet een permit hebben om erte mogen komen. Ik sprak even kort met de manager van de mijn, over bevoorrading, hij gaf aan dat de boodschappen online worden besteld en er 1x per week een truck komt om hen te bevoorraden. Er zijn geen normale wegen hier naar toe dus het kost vanaf de hwy met een truck 3,5 uur om er te komen. Al met al een leuke verrasssing van Trudie. We hadden afgesproken nog even te zwemmen en reden naar the Little Lagoon, een enorme baai, omsloten door een klein duin, bomen en een strand, ligt iets van de zee af in land en wordt gevoed door een kleine zee ader die door het tij zorgt voor vers water. Zwemmen kon je er niet omdat de eerste 70 meter kniediep was. Daarnaast had Trudie de vissen gezien in het aquarium dus die hoefte al helemaal niet maar we hebben wel een uurtje heerlijk in de zon gelegen met niemand om ons heen. Rond zes uur waren we terug in ons motel. We hadden gisteren aardappelen, boontjes en vis gehaald dus zelf een keer gekookt en het smaakte prima, huite quisin eten is hier uitgesloten, veel steak, burgers vis en patat, ook al eet je luxe het zijn vaak dezelfde maaltijden. We lagen rond 22.30 uur in bed.

Dag 23
Denham - Kalbarri
Ook aan deze prachtige omgeving kwam een eind. Vandaag naar Kalbari een rit van 350 km, op 52 km na dezelfde route als heen want er was geen andere weg. Kalbari is een plaats aan de kust en ligt als het ware in het midden van een lus. Je verlaat de Coastel Hwy en rijdt 54 km naar de kust en via het andere deel rijdt 106 km weer terug naar de Hwy. Doe je dit uitstapje niet dan scheelt het ca 100 km. Maar goed Kalbarri is een leuk plaatsje dus vooruit maar. We hadden hier een motel geboekt, Palm Resort. Maar daar waren we nog niet. De eerste stop vanaf Denham was Eagle Bluff, een prachtig uitzichtpunt vervolgens Shell Beach. Een natuurverschijnsel en tevens beschermd gebied. Het strand hier bestaat uit honderden miljoenen kleine witte schelpjes waarvan de laag op sommige gedeeltes 15 meter dik is. Het strand is hier ruim 100 mtr breed over een afstand van 120 kilometer. Prachtig om hier even te stoppen. Het is een heerlijke spot om ook even te zwemmen. We reden door naar Hamelin Pool. Een kleine nederzetting waar zich ook een natuurverschijnsel heeft gevormd. Aan de kustlijn hebben zich allerlei Stromatolietes gevormd. Dit is een afzet gesteente gevormd door allerlei microbiotische  bacterieën. Het ontstaan is te vergelijken met het ontstaan van koraalriffen. De fossielen gesteenten behoren tot de oudste ter wereld en de plek is wereld erfgoed. Ze worden gevonden waar het zeewater zeer zout of alkalisch is. Deze plek is één van de weinige plekken in de wereld waar dit voorkomt. Er is een loopbrug gebouwd waarover je heen loopt en ze links en rechts kunt bewonderen. We waren hier de enige. Er is een kleine nederzetting met een voormalig telegraafhuis wat nu fungeert als een soort kampwinkeltje met restaurantje voor de kleine camping die hier is. De moeite waard van het bezoek. We reden door naar Billabong Roadhouse waar we lunchte. De volgende stop was in de buurt van Kalbarri. Hier loopt de Murchison River door het Kalbarri Nationaal Park en vanaf Hawkshead kijk je het grillige diepe dal in waar de rivier stroomt een diep dal en er is een prachtig uitzichtpunt vanwaar je van bovenaf meters diep naar de rivier kijkt. Vervolgens reden we terug naar een ander prachtig punt Ross Graham Lookout vanaf dit punt kun je een afdaling maken naar de rivier. Ik zou dit in eerste instantie doen echter was al een eind gevorderd toen ik enorme spinnen in hun web zag zo groot als mijn hand palm, ik was snel genezen en ging weer terug naar boven waar Trudie op mij wachtte. Vlak voor Kalbarri lag Meanara Hill een uitzichtpunt op de omgeving, natuurlijk weer een heel bijzonder punt. Door naar Kalbarri waar we rond zessen waren, tanken en wat boodschappen doen. Vervolgens even het dorp verkennen. Ook is hier de monding van de Murchison rivier die hier in zee loopt. Daarnaast kent Kalbarri een geschiedenis van vergane schepen van de VOC. De grillige rotsen en kliffen die ver doorlopen in de zee hebben menig schip tot zinken gebracht. Er is hier een memorial waar ook Nederland aan heeft bij gedragen voor het schip de Zuytdorp die hier in 1712 ten noorden van Kalbarri op mysterieuze  wijze is vergaan. Daarnaast is er ook aandacht voor de Batavia (1629) en de Zeewijk (1727) die hier ten zuiden t.h.v de Houtman Albrolhos Eilanden zijn vergaan waarvan de Batavia wel een heel triest en apart verhaal kent. Een prachtige en interessante dag gehad.

Dag 24
Kalbarri - Geraldton
Na een rustige nacht zouden we vandaag een korte rit hebben van ca. 156 km naar Geraldton. Na het ontbijt reden we eerst naar het haventje waar pelikanen werden gevoed. Dit had Trudie gelezen. En ja hoor we zaten geïnstalleerd toen rond kwart voor negen de eerste pelikanen kwamen aanvliegen. Een oude dame heeft de traditie in ere gehouden van een oude inwoner die hier ooit mee was begonnen. De speciale plek heeft nu een aantal bankjes en is overdekt. De visjes vielen in goede aarde. Trudie heeft er ook eentje gegeven. Daarna bezochten we een aantal prachtige uitzichtpunten vanwaar de grillige kust goed zichtbaar was waaronder Red Bluff en Bluff Point en een prachtige spot waar aan de vloedlijn surfers hun kunsten vertoonde op de koppen van de golven. Vervolgens nog gestopt bij de Hutt Lagoon, een groot zoutmeer en waarvan het water helemaal roze was prachtig om te zien. We kwamen rond 16.00 uur aan in Geraldton waar we allereerst een bezoek brachten aan het WA Museum met de geschiedenis over de scheepsrampen en in het bijzonder de Batavia. Nog even geshopt en door naar ons motel Ocean West Holiday. Heerlijk gegeten bij Restaurant Tides wat een aanrader is.

Dag 25
Geralton - Perth
De weg vervolgen van Geraldton naar Perth. Een rit van ruim 470 km. Een deel van deze weg, de Brand Hwy hadden we la gereden echter de weg splitst na ongeveer 100 km waarbij je dan de Indian Oceandrive kunt nemen welke vlak onder de kust doorloopt wat we ook deden. De Hwy 60 gaat helemaal door naar Perth en ook hier kun je doorrijden met een snelheid van 110 km/u wat op sommige stukken best fijn was. Maar voordat we dit deden staken we even op in het dorp Greenough ongeveer 30 km vanuit Geraldton, dit is een klein historisch dorp te vergelijken met Orvelte of de Zaanse Schans maar dan veel kleiner. Je krijgt er een beeld hoe het leven was in voorgaande eeuwen. Er staat twee kerken, een school, politieburo, aantal huizen en een gemeenschapshuis. En wederom dit was historisch erfgoed. Er staat een restaurantje waar je heerlijk koffie kunt drinken met homemade appeltaart wat we dan ook deden. Je betaalt een kleine entreeprijs. Het is de moeite waard voor een stop. We reden door en zijn in drie kustplaatsjes even opgestoken om te kijken of we er konden lunchen, Leeman, Green Head en Jurian Bay. De eerste twee zijn wel even leuk om te stoppen en te genieten van de uitzichtpunten. De laatste is een prachtig plaatsje waar we lunchte. Het heeft een leuke steiger in zee, een prachtige boulevard en veel gezelligheid.
Hier belde ik ook even met ons volgende verblijf met de te verwachtte aankomsttijd. Het is een prachtige route met dan weer uitzicht op de oceaan dan weer op prachtige witte duinen en landschappen. Het is geen Great Ocean Road waarbij je constant zicht hebt op de Oceaan maar het rijdt wel heel divers. Daarnaast nodigt het uit om even de benen te strekken op het strand dus reden we een klein weggetje in, zoals er meerdere waren en reden zo over een klein duin naar de zee maar zagen ook een kleine camping waar men vrij mocht kamperen. Het was een idyllische spot omringt door rotsen en bomen. Toen we langs het water liepen kwam ik een meneer tegen die hier al een paar keer was geweest en we raakte in een leuk gesprek. Deze plek moet je weten anders zul je hem niet vinden, het was dus toeval dat we hier het weggetje in draaide. Verder liep de rit gesmeerd. Via de Freeway 60 kwamen we bij Wanneroo, Perth binnen rond 17.30 uur spits dus erg druk en om de 500 meter stoplichten.
De routeplanner bracht ons feilloos bij ons appartement (Veranda Appartments) in het centrum van Perth. De auto kon in de parking onder het gebouw, de ontvangst was allervriendelijkst en we werden naar ons appartement op de tweede etage gebracht. Een prachtig groot appartement, heerlijk luxe, waar we de komende dagen nog even heerlijk kunnen ontspannen.

Dag 26
Een heerlijke lange nacht. Rond 8.30 uur werden we wakker. Ontbijten en on the road again. Vandaag stond Fremantle op het programma, hier waren we al eerder geweest echter een bezoek aan de voormalige gevangenis ontbrak nog. Daarnaast wilde we nog wat souvenirs scoren. We hadden de auto dus wat is er niet makkelijker. De souvenirshops in de Shet, voormalige pakhuizen waren gesloten alleen open van vrij tm zon. Dan maar wat shoppen in de city centre. Dit is nog behoorlijk groot. Na de nodige inkopen naar de State Prison in Fremantle. Een voormalige staatsgevangenis die 1991 is gesloten en ruim 100 jaar heeft dienst gedaan. Een oud gebouw waar je een goed beeld kreeg door de eeuwen heen hoe gevangenen zaten opgesloten en hoe de dagelijkse gang van zaken was. Het telde drie verdiepingen, was gebouwd van limestone en op het hoogtepunt zaten er meer dan 1000 gevangenen. We kregen van Matthew een alleraardigste gids een prachtige 1.5 uur durende rondleiding. De verschillende cellencomplexen, met licht gestraften en zwaar gestraften de keuken, wasserij, luchtruimtes en de executie ruimten waar tot de midden 80tiger jaren nog executies plaats vonden dmv. De strop. Er zijn hier 44 executies geweest een macabere plek. Ook was er een grote kapel waar de gevangenen op zondags verplicht heen moesten. Men moest hier de Church of England belijden een afscheiding van de RK kerk. Wat wel bijzonder was dat je een kijkje kreeg in de cellen, hoe een cel er in de jaren 1800 uit zag en de wijzigingen door de jaren heen, dus een stuk of 8 verschillende cellen waarin in de laatste twee ook muurschilderingen waren te zien. Langgestraften mochten vanaf de jaren 60 vorige eeuw op de muur schilderen. Een interessant bezoek welke we een ieder aanraden. Na een bezoek aan het oorlogs memorial op de heuvel terug naar ‘huis’. Bij de supermarkt hadden we verse groenten gekocht en pasta dus ik had een heerlijke pasta gemaakt. Weer eens iets anders. Verder een rustige avond.

Dag 27
Na een heerlijk eigen gemaakt ontbijt met een gebakken eitje vertrokken we op ons gemak rond 10.00 uur. Het doel was om langs de kust richting Yanchep te rijden. Morgen zouden we de auto inleveren dus de laatste dag. Trudie opperde om te kijken of we de auto een dag langer konden huren en eventueel dan op het vliegveld in te leveren. Strak plan dus omgekeerd en eerst naar Herz in het centrum. Het was even zoeken maar gevonden. Het was geen probleem dus dat was geregeld. Onderweg kwamen we eerst een giga winkelcentrum tegen bij Joondalup, Lakeside shopping mall. Circa 250 winkels dus eerst hier maar even een plekje gezocht en wat geshopt. We vervolgden onze weg Yanchep, een leuke rit en wat opvalt is dat in de ze kustomgeving volop grand te koop is maar ook volop wordt gebouwd. Via Scarbough weer op huis aan. Een leuk en gezellig plaatsje waar we heerlijk vis hebben gegeten bij Adam's Tonino on the beach. Een visrestaurantje wat tot de beste van deze omgeving geldt. Snel naar huis. 's Avonds nog naar het centrum gelopen waar het een drukte van belang was in verband met een Kerst markt. Muziek, lekker eten etc. We hebben even heerlijk ontspannen en nog wat inkopen gedaan.

Dag 28
Vandaag nogmaals naar Fremantle want daar kun je goede souvenirs kopen bij de markthallen aan de haven. Rond elf vertrokken we weer naar het noorden via Cottesloe, city beach, Scarborough richting Hillary's, een mondaine kustplaatsje met een prachtig strand. We reden nog iets noordelijker en deden in Whitford koffie. Vervolgens gingen we bij Mullaloo Beach naar het strand. Het strand helemaal alleen voor ons zelf, prachtig wit maar een ruwe zee. Wel even gezwommen. Na twee uurtjes zon weer weg anders verpiep je. Het was inmiddels rond tweeen en Trudie had nog een wildpark op het programma staan. Het Caversham Wildlive Park. Dit park lig aan de 83 aan de Gnagara Road. Een prachtig park waar je alle dieren tegenkomt die in Australi"e zijn te vinden, kangoeroes, Koala's, slangen, Vogels, Tasmaanse Duivel etc. Daarnaast mocht je net als op een kinderboerderij de kangoeroes aanraken en de Koala's onder toezicht aaien. Een prachtig park wat meer dan een bezoek waard was. Rond zessen waren we thuis waar we ons gingen omkleden om nogmaals naar het centrum te gaan want we hadden nog niet alle souvenirs in huis. We reden met de blauwe CAT bus (gratis) die bijna door onze straat heen reed naar het centrum. De bus maakt om de 10 minuten dezelfde lus. Nog even de laatste inkopen gedaan en vervolgens weer terug met de bus, duurde wel wat lang gezien de drukte in het centrum terug naar onze eigen wijk Norhtbridge. Hier heerlijk bij een pizzeria gegeten. Terug in ons appartement koffers gepakt, Trudie heeft nog wat laatste dingen gewassen en toen onder de wol.

Dag 29 en 30
Vandaag de terugreis aanvangen. Rond elf uur waren we op het vliegveld en leverden we de auto in. Snel geregeld. We vlogen pas om 17.30 uur dus we moesten de dag wel doorkomen wat geen probleem leek. Wat lezen en rondlopen. Om 14.30 konden we inchecken en vervolgens gingen we lunchen. Perth is geen vliegveld waar je heerlijk kunt shoppen, zoals Londen, Hong kong of Singapore waar je uren kunt rondhobbelen in de grote aantallen winkels. Nee het is een kleiner vliegveld. Ik werd bernaderd door een dame van een toeristen buro of ik mee wilde doen aan een enquette. Ach dat brak de tijd en was leuk om te doen. Rond 16.30 uur konden we boarden. Het zat er weer op eerst nog 21 uur vliegen maar goed dat wisten we. Op  singapore overstappen van terminal 3 naar 1. Je hoeft niet te lopen want er rijdt een skytrain die de van de ene terminal naar de andere brengt. Het ging allemaal erg voorspoedig. Daarnaast hebben we al met veel vliegmaatschappijen gevlogen maar Singapore Airlines is the best tot nu toe. Een volgende keer zal het weer met deze maatschappij zijn.
Het was weer een prachtige vakantie, veel gezien, veel gelachten, veel beleefd.  West Australia, is prachtig echter een hoop dingen die de moeite waard zijn van een bezoek staan niet in de Nederlandse reisgidsen. Tijdens de rondreis moesten we veel improviseren en afwijken van ons schedule. Ter plekke vind je veel gratis lectuur die je kunnen helpen.
Wij hebben denk ik het maximale uit deze reis gehaald, wat ook te danken is aan mijn goede navigator  mijn vrouw Trudie die ter plaatse veel heeft uitgeplozen en ons op plekken bracht die nergens beschreven stonden maar meer dan een bezoek waard waren.
Deze kant van Australie heeft zijn eigen gezicht en is niet te vergelijken met andere delen waarvan wij denken dat de oostkust op 1 staat, de zuidkust en het midden op 2 en de Westkust op 3. De volgorde waarin wij Australia hebben bezocht is voor ons de juiste volgorde geweest. Daarnaast hebben we natuurlijk ook Nieuw Zeeland nog bezocht wat totaal afwijkt van wat je in Australie vindt. Nu nog Tasmanie en een bezoek aan Darwin. Wanneer is voor ons nog niet zeker want er zijn nog een aantal landen die op ons lijstje staan, Canada is daar 1 van en gelukkig wat dichterbij.
Alles bij elkaar hebben we ruim 5000 km gereden en 34000 km gevlogen, ruim 46 uur in het vliegtuig gezeten maar geen moment spijt van gehad.