Dag 1
Hé, hé, het heeft lang geduurd maar eindelijk is het zover. Zoals jullie zien zijn de koffers gepakt. We zijn voor de ontspanning nog even heerlijk naar de sauna geweest om alle stress uit te zweten. Het huis is schoon dus de oppassers kunnen komen. Onze hond Yorkie blijft lekker in zijn vertrouwde omgeving. De nodige telefoontjes, doen ons nu pas echt beseffen dat we ver weg gaan. Precies 17995 kilometer. We houden u op de hoogte allereerst vanuit Bangkok.

Zaterdag 14 september NL tijd 9.30 uur. Tijd Bangkok 14.30 uur.
We hebben net ons ontbijt op het is een komen en gaan van mensen die zich in het vliegtuig willen opfrissen, we zitten namelijk dicht bij de toilet ruimte. We zijn gisteren door Jan (een vriend van ons) weggebracht naar Schiphol en hebben ons moeten vermaken van 16.00 tot 17.30 uur om in te kunnen checken. Dit hebben we op de promenade en in het restaurant gedaan. Na het inchecken hebben we na de pascontrole enige winkels bezocht niets gekocht. Daarna was het nog even wachten op ons iets vertraagde vliegtuig van Britisch Midland. De reis naar Engeland verliep spoedig. Daar aangekomen ging tijdens de controle bij Fred het alarm afging. Hij werd door de douane helemaal gefouilleerd. Na opnieuw te hebben ingecheckt zijn we met de bus van terminal 1 naar 4 gereden, vreemd want daar rijdt het verkeer links en dit hadden we beiden nog niet meegemaakt. Ook hier hebben we winkels bekeken totdat ze om 21.30 uur sloten. Het vliegtuig van Quantas stond toen al klaar en we konden direct aan boord. Een groot vliegtuig 747-400 maar voor Trudie voor haar linkerbeen een verkeerde plek. Maar het risico om gescheiden te reizen vonden we te groot dus namen we hier genoegen mee. We kregen warm eten, keken een film en zijn rond 2.30 uur maar wat gaan doezelen. Vreemd en onrustig om zo zittend te moeten slapen. Om circa 8.00 uur Nederlandse tijd kregen we ons ontbijt. Worstjes plus ei omdat fruit en cornflakes ons niet aansprak. De tijd schoot aardig op en we hadden een mooi uitzicht op 11 km boven de aarde bij een temperatuur van 54 graden onder nul en een snelheid van ca 940 km/u. We kwamen goed aan op Bangkok omstreeks 16.10 uur Thai tijd. Een Thaise dame Pad genaamd. Pad stond op ons te wachten met een bordje fam. Miss and Mister Versfeldt. Zij bracht ons naar het Hilton hotel en sprak gelijk met ons af, om ons de volgende ochtend in de lounge te ontmoeten voor een stadstour. Een schitterend hotel gelegen in het centrum van Bangkok. De buitentemperatuur is 33 graden bij een luchtvochtigheid van 85%. Wij zijn blij met de airco. We hebben ons lekker opgefrist en zijn op verkenning gegaan naar wat er allemaal in het hotel is. O.a. Zwembad, verschillende restaurants, Thaise mmmmmmassage, sauna etc. etc. Het avond eten hebben we genoten in het huisrestaurant. Een overweldigend buffet. Alles met veel vis en Thaise specialiteiten die werden klaar gemaakt waar je bijstond. In ieder geval hebben we onze maag goed op vulling gebracht. Na een gezellige tuinwandeling kwamen we terug op het honk en hebben niet lang gewacht om onder zeil te gaan.

Zondag 15 september.
Het was een wat onrustige nacht geweest vanwege de lange reis. De wekker liep om 7.00 uur af en na ons te hebben opgefrist zijn we gaan ontbijten. Ook dat was weer overdadig. Om 09.00 zat de persoonlijke gids en reisleidster Pad al op ons te wachten. We zijn tot 13.00 uur Thaise tijd rond gereden met een taxi bus met airco door het oude centrum van Bangkok en stapten bij diverse bezienswaardig heden uit. Zo zijn we bij menig tempel geweest alwaar we Boeddha mochten begroeten. Een bloemenmarkt overgelopen, Aalsmeer is er niets bij, 50 rozen voor circa 1 Euro. De tegenstellingen tussen arm en rijk zijn opvallend. Ook zijn we op een voedingswaren markt geweest waar men van de Keuringsdienst van Waren nog nooit had gehoord. Het zag er allemaal toch wel erg lekker uit en geurde enorm maar we durfden het met onze westerse buikjes niet aan om e.e.a te nuttigen. Ook een grote Edelsteenslijperij stond op het programma waar ons werd geprobeerd enige sieraden aan te smeren. Als souvenir deed het ons even denken aan onze kids. Dus ..... Na deze rondtour bracht de reisleidster ons weer naar het hotel. Boekte een taxi die ons morgen naar het vliegveld brengt. Inmiddels hebben we de middag gebruikt om te relaxen aan het zwembad en te zweten in de sauna. Na ons te hebben opgefrist koffie met gebak in de lounge. Om 17.45 uur zijn we vertrokken met de taxi naar de rivier de Chao Phaya river die Bangkok in tweeën deelt. Hier stapten we op voor een diner cruise. Het eten bestond uit diverse Thaise specialiteiten. De smaken liepen zeer uiteen soms lekker en soms om te kotsen. Ken je de smaak van afwaswater? Na de tocht weer terug op het vaste land zijn we op ons verzoek "klok horen luiden maar niet weten waar de klepel hangt" met de taxibus afgezet bij een avondmarkt. Hier lagen de "rolex" horloges en nog meer van dat, voor zeer goedkope prijs op de marktstal. Ook konden we bij diverse seksclubs naar binnen of meedoen met een fantastische loterij of kaartspel. Echt wat voor ons! Met een Tuk Tuk taxi (aangeklede driewieler met afgesproken prijs) terug naar het hotel. Pas toen kwamen we er onderweg achter dat we de verkeerde markt hadden bezocht. Maar ja om 23.00 uur laat je je niet meer droppen om een eerste nachtbazar te bezoeken. Tot nu toe gaat het ons bijzonder goed. Erg warm en benauwd. Het is een hypermoderne stad met veel tegenstellingen.
Maandag 16 september 2002
Na het ontbijt zijn we gaan shoppen in Bangkok. Moderne winkels waar van alles te koop is. Door het centrum rijdt een supermoderne skytrain die je brengt waar je heen wilt. Wij zijn echter in de buurt van het hotel gebleven omdat je snel de weg kwijt raakt. Als je denkt dat Bangkok goedkoop is, vergeet het maar. Alle luxe artikelen zijn zo’n anderhalf maal duurder dan bij ons. Rond 13.00 uur terug naar het hotel voor een laatste duik in het zwembad. Om 15.00 uur verlieten we het hotel en een taxi bracht ons naar het vliegveld wat op ongeveer 25 minuten rijden van het hotel aflag. We reden via de tolweg anders duurde de rit wel een uur. Je kunt je niet voorstellen hoeveel auto’s hier rijden dus luchtvervuiling is hier duidelijk merkbaar. De meeste Thais lopen daarom met monddoekjes voor de smog. Na te hebben ingecheckt voor de volgende vlucht nog snel even winkelen, om de laatste Thaise Bats op te maken. Om 17.25 uur stapten we in het vliegtuig. De Boeing van Quantas was de beschilderdedie ook op onze website staat. Een hypermodern vliegtuig met allemaal een eigen monitor in de stoel voor je. Via een keuzemenu kon je kiezen uit diverse speelfilms, videogames en verschillende muzieksoorten. De reis viel tegen want ook ditmaal konden we de slaap niet vatten. Van het ene standje in het andere en de klok moest ook weer drie uur vooruit. De biologische klok begon aardig achter te lopen. Vlak voor de landing hadden we een prachtige view over Sydney. Het weer was helder dus we zagen de Harbour Brigde en The Opera House vanuit het vliegtuig. Om 06.10 uur plaatselijke tijd landde het vliegtuig. Na diverse strenge controles verlieten we de terminal. We werden opgewacht door onze neef en een nicht, Bill en Gayle. De vermoeidheid was groot maar we moesten nog even door. Een sightseeing Sydney stond natuurlijk op het programma echter eerlijk gezegd gingen we liever naar bed. Maar ja, achteraf vonden we het niet erg meer. Bill en Gayle logeerde al een paar dagen in Sydney in een hotel boven een casino. We hebben op de 17e verdieping ontbeten met een prachtig uitzicht naar alle kanten over Sydney. Na het ontbijt zijn we naar The Opera House gereden. Een bijzondere ervaring om zo’n mooi gebouw te aanschouwen. We hadden eenprachtig zicht op de Harbour Bridge. Na een rondtour zijn we richting Singleton gereden waar we de eerst volgende vijf dagen verblijven. De reis duurde circa 2.5 uur en de vermoeidheid sloeg toe. Het regende sinds enkele maanden dus we kregen meteen de schuld dat we de regen uit Europa mee hadden genomen, echter in Singleton aangekomen scheen de zon. Het is een lieflijk stadje en iedereen woont in mooie vrijstaande huizen. De een nog groter dan het ander. De familie waar wij logeerden had een zwembad in de tuin en het huis met het uitzicht was enorm. Ze runnen een groot uitzendbureau voor mijnwerkers en een loonbedrijfmet bobcats kleine bulldozers. Zo eindelijk konden we een paar uurtjes naar bed. De avond was gereserveerd voor een grote barbecue met een groot gedeelte van de rest van de neven en nichten, Peter en Jan, Robert en Margareth, Anja en Kell. Ook Cynthia was thuis de jongste dochter van Bill en Gayle.Barbecuen hoort tot de standaard gewoonten van de Aussies. We hebben een hele fijne avond gehad en kennis gemaakt diverse familieleden die we nog niet kenden. Rond 23.00 uur gingen we naar bed om meteen als een blok in slaap te vallen en ons al slapende voor te bereiden op het volgende dagprogramma.

Woensdag 18 september
Vandaag stond een bezoek aan de wijngaarden in de Huntervalley op het programma. Met z’n achten, Bill en Gayle, Barry en Teresa, Anja en Kell zijn we op stap geweest. De beste Australische wijnen komen hier vandaan. Diverse wijnen smeerden onze kelen. Wijngaarden zover als het oog reikt met diverse soorten druiven. Je kunt hier ook weekendjes boeken op resorts en van de wijn genieten. We herkenden diverse namen van wijnen die ook in ons land gedronken worden. Het was vandaag een mooie dag echter het waaide enorm. Naar later bleek was er veel schade aangericht deze dag in diverse delen van de provincie. Hierna hebben we geluncht in een Ierse Pub. Veel lekker eten. Met een bezoek aan Hunter Gardens werd de dag afgesloten. Dit is een soort buitenmuseum met diverse huisjes, winkels, kerkjes over de geschiedenis van New South Wales. Yves Rocher zijn dochter is hier getrouwd en deze parfum tycoon heeft hier veel geld ingestoken. De avond hebben we doorgebracht bij Barry en Teresa. Een gezellige avond met hun hele gezin en de schoonzuster van mijn moeder Tante Ted. Een lange maar zeer gezellige dag.
Donderdag 19 september
Na een echt Australisch ontbijt zijn we met Barry en Teresa op stap gegaan. Als eerste brachten we een bezoek aan de barakken of wat daar nog van over is in het dorp Greta waar de familie werd ondergebracht toen zij in Australië arriveerden in 1951. Een klein dorp waar de ruïnes van de barakken nog staan waar emigranten werden opgevangen na aankomst in Sydney. Veel van de emigranten werden door de Australische overheid gelokt naar het beloofde land met allerlei voorwendselen die niet werden nagekomen. Uiteindelijk zijn gelukkig een hoop van de Hollanders goed terechtgekomen. Men moest zelf op werk uitgaan wat in die dagen erg moeilijk was. De taal en gewoonten vormden een barrière en de Aussies hadden toentertijd een hekel aan mensen van overzee ondanks dat de overheid hier voor gekozen had. Hun vader had gelukkig redelijk snel werk. Ze zijn gelukkig allemaal van deze familie goed terechtgekomen, zo ook onze familie. Daarna reden we naar Thornton voor een bezoek aan neef Peter en zijn toekomstige vrouw Jan (trouwen in najaar). We hebben samen met hem en zijn vrouw Jan koffie gedronken. Ook zij wonen in een fantastisch huis om je vingers bij af te likken. Een lekker jacuzzi in de tuin, toemaar. Mooie ruim opgezette woonwijken met veel groen en allemaal vrijstaande huizen. Je zou hier zo gaan wonen. Vandaar reden we naar Stockton Beach gegaan. Een badplaats met een bijzonder mooie stranden. Vandaar naar Newcastle waar we de stranden Noby’s Beach en New Castle Beach hebben bezocht. Deze stranden zijn wereld beroemd omdat de wereld kampioenschappen surfen hier jaarlijks plaatsvinden. We zagen veel surfers op een plank rollend over de golven. Een machtig gezicht. Barry en Teresa trakteerden ons op een heerlijke lunch met uitzicht op het strand. Na de lunch bezochten we een grote kathedraal, Christ Church Kathedral die tijdens een grote aardbeving in 1988 grotendeels werd verwoest en tijdens de jaren daarna geheel is gerestaureerd. New South Wales en in het bijzonder de omgeving van Singleton heeft enorme kolenmijnen. Veel familieleden zijn werkzaam in dan wel bij de mijnen (zowel open, dagmijnen als gesloten) en verdienen een goede boterham gezien de grote luxe die zij hebben. De haven van NewCastle ligt vol met grote zeeschepen die kolen vanuit Australië naar grote delen van de wereld vervoeren. De kolen worden vanuit het mijngebied aangevoerd naar NewCastle met lange goederentreinen. Een bezoek aan de mijnen staat voor zaterdag op het programma. New Castle is een mooie stad met een nog niet zo’n lange geschiedenis. Er is veel staal industrie geweest. Dit is allemaal verleden. De volgende trip was een bezoek aan het Black Butt reservaat. Dit is een bijzonder dierenpark wat geheel in een natuurlijke omgeving is aangebracht en gratis toegankelijk. We hebben kangoeroes, koala beren en veel verschillende soorten vogels gezien. Het was inmiddels 16.30 uur en de zon gaat hier snel onder dus de thuisreis werd aangevangen. Op de terugweg brachten we nog een bezoek aan een nicht Jeanette in de plaats Kurry Kurry. Zij geneest juist van een zware operatie. Alles gaat gelukkig heel goed met haar. We kwamen in het donker terug en waren erg moe maar bijzonder voldaan. Australië is een bijzonder mooi land met veel gezichten en we hebben nog maar een klein deel gezien.

20 september
Een rustige dag gepland voor vandaag. Allereerst gingen we op de koffie bij Robert en Margret, onze oudste neef en zijn vrouw. Robert was 10 jaar toen hij met de familie emigreerde. Hij heeft alles dus bewust meegemaakt. Vervolgens zijn we naar de begraafplaats gegaan, waar vader Gerlof begraven ligt en een zoon van Peter die tijdens een motorongeluk om het leven kwam in 1998. Geloof het of niet, hier troffen we ook twee kangoeroes aan. We hebben meer kangoeroes dood dan levend gezien. De oorzaak ligt in het feit dat kangoeroes van vers groen houden. Dit groeit ondanks de grote droogte veel langs de wegbermen. Kangoeroes komen dus tijdens de avonden in de buurt van de wegen en worden tijdens de oversteek doodgereden. Neem van mij aan als je zo'n beest tegen de auto aan krijgt ontstaat er grote schade. Singleton heeft 21.000 inwoners en vormt het hart van de Huntervalley in New South Wales. De Huntervalley behoord volgens zeggen tot een van de rijkste gebieden van Australië. Dit komt vanwege de kolenmijnen, de wijnen en renpaarden die hier vandaan komen. Door deze welvaart is alles dan ook duurder dan elders en zijn er veel dure winkels. Iedereen woont vrijstaand in grote dan wel iets kleinere huizen met stukken grond waar onze boerderijen wel drie keer in kunnen draaien. Niet ongewoon is ook het bezit van meerdere auto's. Werken in of bij de mijn loont wel maar je moet wel van hard werken houden. De lunch hebben we bij Christina en Robert genoten, een nicht van ons. Ook nog even geshopt in het winkelcentrum want Fred wilde een echte Aussie Akubra hoed hebben, hier echter niet te koop. Een bezoek aan een nieuwbakken familielid wat net geboren was, Esha ontbrak ook niet. Het avond eten bestond uit een pizza. De dag moe maar voldaan afgesloten.

21 september.
Zoals ik al zij staat het leven van vele Singletonners uit het werken bij of in de mijn. Een bezoek aan de mijn mocht dus niet ontbreken. De meeste mijnen zijn open mijnen. Er zijn er voor de export over de hele wereld en er zijn er die de eigen elektriciteits centrales voorzien van brandstof. De centrales zijn in de nabijheid van de mijnen gebouwd met een compleet transportsysteem. Wij zijn naar zo'n laatste mijn geweest. Neef Bill kent, lijkt wel, iedereen in de omgeving echter dit komt ook door het bedrijf wat hij runt met uitzend krachten. Het is een interessant proces. Tegenwoordig vindt men kolen via satellietopsporing. Vroeger ging dit via boringen. Onze oom heeft dit jarenlang als werk gedaan om negen monden te voeden. De werkzaamheden worden met zwaar materieel uitgevoerd en er komt geen handkracht meer aan te pas. Indien er kool wordt gelokaliseerd en het is voldoende om te exploiteren, minimaal een laag van 300 mm dik en enkele vierkante km's groot kan het werk beginnen. Deze mijnen liggen hier al een tijdje en zijn dus enorm groot. Allereerst wordt er een groot gedeelte van de grond met een speciale machine opgeblazen. Na het opblazen ontstaan er enorme puinhopen die met een dragline, een enorme kraan met een bak er aan die in een hap 53 kuub puin kan happen. Er ontstaat na verloop van tijd een enorm gat in de grond met enorme afmetingen waar men een weg naar toe maakt zodat ander materieel in het gat aan het werk kan om de kolen te delven. Zodra men de kolen bloot heeft gelegd kan het werk beginnen. Grote graafmachines graven de kool weg en met enorme shovels wordt het op een berg geduwd zodat een andere kraan het in enorme vrachtauto's gooit. De vrachtauto's brengen het vervolgens naar een machine die de kolen kleiner maakt en via een transport systeem gaat het naar de electriciteits centrale. De zgn. vrachtauto's hebben wielen met een doorsnee van ca 2.50 meter. De kool is 75% schoon zodat het rechtstreeks naar de centrale kan. Er zijn ook mijnen waarvan de kolen worden verscheept over de hele wereld. De kool wordt dan over de weg met enorme trucs vervoerd naar een goederenstation vanwaar de kool dan in trein wagons geladen wordt. Je ziet hier in de omgeving dan ook vrachtauto's aan en afrijden. Een schitterend proces wat we niet wilde missen. De milieu bewegingen hebben vaak geprotesteerd tegen het in de oorspronkelijke staat terug brengen van de mijn en suggereerde dat de grond er niet beter van werd. Echter het tegengestelde is waar. De grond blijkt erg veel zout te bevatten. Nadat de kool is verwijderd en de mijnen worden dichtgegooid blijkt dat de grond minder zout is en er groen gaat groeien wat er voorheen niet groeide. De mijn die wij bezochten zorgt ervoor dat zodra alle kool weg is op een bepaalde plek alles weer wordt dichtgegooid en voorzien wordt van nieuwe beplanting. Je kunt dus niet zien dat hier op bepaalde plekken ooit mijnindustrie is geweest. We hebben foto's gemaakt van het proces. De middag hebben we gezamenlijk met een groot deel van de familie doorgebracht in het stadspark. Een picknick en BBQ met elkaar was voor ons het afscheid in Singleton. In het park staan publieke BBQ's op gas waar men vrijelijk gebruik van kan maken. Dit wordt dus ook op grote schaal gedaan. Een enorme gezellige middag. 's Avonds zijn we nog bij Anja en Kell geweest, ook een nicht met haar man. Kell had die dag op zee gevist en een groot aantal vissen gevangen die op de BBQ werden geroosterd bij hun thuis. Ook dat was delicious. Zij wonen op een schitterende plek en hun huis is in coutry stijl ingericht wat in deze omgeving goed tot zijn recht kwam. Een afscheid komt altijd eerder dan je denkt en we zijn wel een beetje jaloers op de manier zoals deze mensen leven, zo relaxt en vrij echter ik denk dat we een hoop heimwee zouden krijgen. Morgen gaan we naar Sydney waar de bus vertrekt voor het volgende gedeelte.

22 september
Vandaag zijn we door de familie teruggebracht vanuit Singleton de Huntervalley naar ons hotel in Sydney. Met hen (Bill en Gayle) zijn we gaan lunchen in de AMP Sky toren (een toren te vergelijken met de euromast maar dan iets hoger). Het leuke van deze toren is dat de grond waarop de tafeltjes staan draait en de kozijnen en de bar en keuken stilstaat. Je draait in 60 minuten geheel rond de toren en krijgt een mooie view over Sydney. Wanneer je, je tas in de vensterbank plaatst kom je hem hopelijk na een uur weer tegen. Trudie heeft hier kangoeroe, krokodil en Emoe geproefd. Niet echt een succes. Een onvergetelijke ervaring. Daarna een rit per monorail door Darling Harbour. Dit is het centrum van de stad gebouwd rond de haven. Na de rit zijn we een wandeling gaan maken. Er heerst hier grote gezelligheid en er is van alles te doen. Van een kleine kermis tot bungyjumpen. Ook de inwendige mens komt goed aan zijn trekken en rondom Darling Harbour staan enorme grote kantoor gebouwen en hotels waaronder de ING bank. Toch nog iets Dutch. Terug in het hotel koffie en thee gedronken en afscheid genomen van de familie. Nadat zij waren vertrokken zijn wij nog even wezen shoppen en naar de Harbour Bridge gelopen. Het avond eten bestond uit een belegd broodje wat we heerlijk op de kamer oppeuzelden. Na een saunabezoek en een duik in het zwembad zijn we wat voor ons zelf gaan doen. Trudie kaarten schrijven en Fred op internet op de hotelkamer. Dit was erg leuk want het scherm van de tv diende als monitor. Na alles te hebben ingetypt was alle tekst ineens verdwenen. Gloeiende, gloeiende, want dit uurtje internet kostte 40 dollar. Pech, geld weg. Om 23.00 uur naar bed want morgen gaat de volgende trip beginnen.

23 september
Om 6.45 uur ging de wekker af. Ons gewassen etc. en voor een goed ontbijt naar het restaurant. Om 8.15 uur met de bagage naar beneden alwaar de APT bus al op ons stond te wachten. Nog even uitgechecht en snel de bus in. De reisgids was Sandy en de chauffeur Tom. Twee uitermate fijne en vriendelijke mensen. Na circa 150 km werd de bus aan de kant genomen bij een controle station waar de bus werd gecontroleerd op gewicht en papieren. Het is hier erg streng allemaal. autorijders krijgen in Australië nadat ze zijn geslaagd 13 punten. Bij elke bekeuring lever je punten in. Zijn ze op, jammer je rijbewijs een poosje kwijt. Rij je 30 km te hard dan ben je meteen je rijbewijs voor 6 maanden kwijt en bovendien een fikse boete. Iedereen rijdt hier dus keurig netjes. Ook stikt het hier van de speedcamera's. De wegen zijn goed te berijden. De eerste stop was bij Wyong Roadside voor toilet en koffie. Ook kregen we hier de naam badges. Na een half uur hup de bus weer in op naar de volgende stop. Dit was een klein stadje met 10 winkels en 1500 inwoners Bulahdelah geheten, (meetings of de waters ,Aboriginal vertaling), alwaar we bij de bakker broodjes kochten en het internetcafé indoken om de post te lezen en te webben en ondertussen koffie te drinken. De bus weer in om onze weg via de Pacific Hihgway te vervolgen. De voorlaatste beenstrek was zo'n 100 km voor Coffs Harbour in Kempsey. Hier hebben we wat geshopt. Tijdens het voorstellingsrondje in de bus blijken er veel Amerikanen, Canadezen en Engelsen in te zitten. Ook zeven Hollanders incluis ons. We zijn de jongsten maar dat mag de pret niet deren. Om 17.15 arriveerde we in onze hotelkamer. Een groot hotelcomplex en kamernummer 203 was voor ons. Een wandeling langs het strand en gebadderd in het bubbelbad en nog even op internet. Wat een heerlijk hotel. Een goed buffet en een gezellige avond. Om 23.00 uur ging het licht uit.

24 september
Het is nu 22.20 uur en zitten na een drukke dag even uit te puffen alvorens we maar naar bed gaan omdat we morgen om half zeven op moeten. De bus vertrekt namelijk 8.00 uur. Hoe bedoelt u vakantie. Vanmorgen zijn we vertrokken uit Coffs Harbour voor de rit naar Surfers Paradise. Nog voor ons vertrek kregen we telefoon van Elizabeth een jongere nicht die hier in de omgeving woont en ons zou bezoeken. Dit is echter mis gelopen. Onze eerste kleine stop was in een prive bungalow park (Ferry park on Clarence river near Maclean) waar een groep kangeroes op ons stond te wachten voor foto's en film. Daarna was de volgende stop even voorbij enkele suikerplantages. Het gaat in deze omgeving erg slecht met de suiker productie omdat het al 18 maanden niet heeft geregend. De overheid geeft echter geen subsidie omdat er de afgelopen jaren goed geboerd is en men maar een reserve had moeten opbouwen. Hier vandaan door naar Lennoxhead, het meest oostelijke puntje van Australië alwaar we een prachtig uitzicht op zee hadden de Pacific. Tijdens de volgende stop in Cape Byron is Fred allereerst wat bij gaan vullen op de website. Een dollar voor een uur. Hier is Trudie de supermarkt even ingegaan voor wat drankjes en iets te knabbelen. Het was een zeer drukke plaats met vele jonge mensen (Backpackers) De stad staat bekend om zijn Flower Power tijd. Deze tijd is hier nooit voorbij gegaan. Je kwam hier dus nog hippies tegen. Aangekomen in Surfers Paradise in ons super de luxe hotel zijn we op ons balkon op de veertiende verdieping met uitzicht op zee koffie gaan drinken. Ook een duik in zee was onderdeel van deze dag. Deze plaats is hypermodern en oogt erg Amerikaans/Las Vegas, erg duur en groot. Een vakantie stek voor jongeren bij uitstek. Geweldig overal winkels. Souvenirs je kon het zo gek niet bedenken of het was te koop. Terug in het hotel nog wat in de bar gedronken en een kaasplateau mee naar de kamer, romantisch hé. Het aantal gereden km's 335. Het weer is geweldig. Het verzoek was geplaatst om zo min mogelijk bagage mee te nemen naar het eiland omdat in en uitladen op de boot nogal problematisch was. Om aan dit verzoek te voldoen moest alle kleding weer uit de koffer en worden uitgezocht. Wat hebben we het relaxt. Maar ja, deze jonge mensen staan voor niets.

25 september
Na een weer uitgebreid ontbijt zijn we om 8.00 uur op weg gegaan via Brisbane Airport naar Fraser Island. Op Brisbane kwamen er negen nieuwe reizigers bij. In weer een toeristisch plaatsje aan de kust, Noosa Heads mochten we de benen strekken voor ca. 50 minuten. Winkeltjes gekeken, milkshake genomen, een blik op het drukke strand en toen de bus weer in. Om 15.15 uur waren we in Harveys Bay vanwaar de boot om 16.00 uur vertrok naar Fraser Island. Het was 40 minuten varen over een wilde zee. Daar aangekomen werden we in een treinje op wielen naar het resort gebracht waar we een welkomst drankje kregen. Een prachtige kamer midden in het "oerwoud". Het doet een beetje denken aan Centre Parks maar dan in de jungle. Het is een enorm groot park waar veel mensen hun vakantie vieren en met hun 4 wheeldrive naar toe gaan. Veel vreemde geluiden en we werden gewaarschuwd voor loslopende dingo's (een australische wolf). Niets op het balkon zetten want dan ben je het kwijt. De avond sloten we af met een voorlichtings documentaire over het eiland. Wat is het hier mooi! Vandaag 427 km gereden.

Fraser naar Rockhamton
26 september
Vandaag lekker kunnen uitslapen tot 8.00 uur. Het is hier erg mooi op het eiland. Na het ontbijt zijn we naar de beach gegaan voor een frisse duik. Oppassen voor sharks want die komen rond het eiland veel voor dus de frisse duik bleef beperkt tot natte tenen. Dan maar even lekker in de zon. De grote stranden liggen aan de oostkant van het eiland maar daar gaan we vanmiddag naar toe met een 4 wheel safari. Deze tocht begon om 12.15 uur. Er werd een bus voorgereden zo groot als een touringcar, dit noemt men hier een bus en een luxere reisbus noemen ze coach. De bus was four wheel drive met een grote motor naderhand begrepen we, waarom. Fraser Island heeft meer zand dan de gehele Sahara. Onze gedachten waren dat het hele eiland een zandplaat was. Dit is echter niet zo. Het grootste gedeelte is begroeid met een enorm scala aan bomen en struiken die vreemd genoeg en dat is uniek in de wereld, allemaal op zand groeien. Onder het eiland bevinden zich miljoenen liters zoet water waar de bomen hun voeding uit halen. Er staan hier bomen met een omtrek van drie meter. De 4 wheel drive door de bossen was een rit om nooit meer te vergeten. Alles was zand met enorme heuvels en je zat te trillen en te stoten in de bus (gelukkig met airco). Af en toe kwam de bus niet door het zand heen, achteruit en opnieuw. een spannende aangelegenheid. Je had af en toe het gevoel of je nieren in je nek zaten. Maar ja, je moet er wat voor over hebben. Aangekomen bij de oostkant kwamen we op een strand wat een lengte heeft van 27 km. De normale verkeersregels zijn hiervan toepassing en het strand maakt onderdeel uit van de Pacific Highway echter is van zand. Het is hier een drukte van belang. Tevens is deze kuststrook ook landings/ startbaan voor kleine vliegtuigen. Zodra er een vliegtuig land of stijgt wordt het verkeer even stilgelegd en land er naast je een vliegtuig. Er zijn diverse bezienswaardigheden. De Pinnacles een grote zandrots met diverse kleuren zand, een gestrand schip wat er al 40 jaar ligt en diverse mooie meren, kraakhelder zeewater waarin je niet mag zwemmen omdat er een geweldige stroming is en Eli Creek een kraakhelder kreek met ijskoud water die ontspring ergens onder het eiland. Ook zijn we met een klein vliegtuigje een rondvlucht wezen maken over het eiland. Een leuke ervaring om te landen en te starten op het strand. Tijdens de vlucht hebben we drie walvissen gezien die tijdens de voorjaarsmaanden hier enige tijd verblijven. Erg spannend en leuk allemaal vooral omdat we 's avonds hoorden op het nieuws dat er op het eiland waar we hierna heen gaan (Hamilton) een vliegtuigje was neergestort. Vliegen doen we hier dus niet meer. We moesten dezelfde weg terug dus weer hetzelfde liedje. Fred had een enorme hoofdpijn. Achteraf hebben we 85 km gereden. Het eiland is 127 km lang en 25 km breed. Het diner bestond vanavond uit een grote BBQ met veel lekkere dingen. Ook kangoeroe en krokodil was weer te krijgen echter dat geven ze maar aan de dingo's. Na de BBQ gingen we met een Rancher mee voor een avond wandeling om diverse diersoorten gade te slaan. Erg boeiend en we hebben kikkers, spinnen brrrr, vleermuizen en een dingo kunnen aanschouwen. Erg interessant. Er bleek veel brand te zijn geweest in de bossen. Bij navraag aan de rancher bleek dat dit gecontroleerde branden zijn en worden aangestoken. Vroeger deden de aboriginals dit al en veel struiken en bomen zijn hier zo door beïnvloed dat zij pas zaad geven als er brand is geweest of anders afsterven.

27 september
Om 7.45 uur (dus 6.00 uur weer de wekker) vertrok de boot uit Fraser Eiland weer terug naar het vaste land van Harvey Bay. Het zijn grote catamarans die een enorme snelheid ontwikkelen. Nadat de bagage in de bus was geladen vertrokken we rond 9.00 uur. De eerste stop in een heel lief en stil stadje Childeren geheten. De tijd had hier stil gestaan. Fred moest geld pinnen maar dat lukte niet. Een aardige jonge dame was Fred behulpzaam. Vervolgens ging de reis door naar Rockhamton. Een saai landschap zodat we een film aangeboden kregen over het leven van de kangoeroe. Heel mooi. Onderweg nog een lunch stop bij een benzinepomp daar er in de verste verte niets anders was. Om 15.45 uur arriveerden we in Rockhamton. Allereerst reden we naar het monument wat de scheiding aangeeft tussen het landklimaat in het zuiden en het subtropisch klimaat in het noorden. De kreeftskeerkring. Daarna werden we afgezet in een botanische tuin met een dierentuin. Een lust voor het oog deze tuin en wat ons erg opvalt is dat veel van deze zaken niets kosten. Rockhamton staat bekend om de vleesindustrie. Vanwege het 75 jarig bestaan van de busmaatschappij kregen we deze avond een heerlijk diner aangeboden en werden er tevens drie verzilverde sleutelhangers verloot, wij niets gewonnen. Om 19.00 uur aan het diner. Omdat Fred nog op internet wilde gingen we om 17.30 uur eerst op zoek naar een internet café. Dit lag circa 20 minuten lopen van het hotel. Een halfuurtje internet en snel weer terug. Dit lukte dus na terugkomst om 18.40 uur snel douchen en opknappen. Om 22.30 uur zijn we gaan slapen. Aantal gereden km's 418.

28 september
Om 6.15 uur ging de wekker. De afspraak was om om 8.00 uur te vertrekken dus hadden we genoeg tijd voor ons op te knappen en ontbijt. Na een dankwoordje door de manager van het hotel vertrokken we richting Kalaka waar onze eerste koffiestop om 10.00 uur was. Een benzinepomp in de middel of nowhere. Vandaar reden we naar de stad Mackay. Niet zo'n leuk stadje maar de lunch ging er wel in. Tussen deze twee stops liet Sandy ons kennismaken met Australische muziek. Zo ook Walzing Mathilda. Dit is het onofficiële volkslied waarvan iedere Australiër de tekst kent. Dit liedje gaat over een landloper Andy geheten, die op het erf van een hereboer een schaap steelt. De boer waarschuwd de politie echter Andy laat zich niet vangen maar verdrinkt zich in een Billabong. Een plek waar nog water staat in een goeddeels uitgedroogde rivier. Om 15.00 uur nog een korte stop voor het vertrekpunt van de boot. Rond 16.30 uur vertrokken we met wederom een grote catamaran richting Hamilton Eiland. Deze eilanden groep bestaat uit 75 eilanden die zeer geliefd zijn bij de grote sterren der aarde en hier vaak een tweede huis hebben. Het verzoek in de bus om deze mensen met rust te laten. Jammer geen handtekeningen. Het is een prachtig eiland om over de hotelkamer maar niet te praten. Een kamer van 45 vierkante meter met een enorme badkamer. We voelden ons ook een beetje een ster. We hadden een schitterend uitzicht op de zee. Op het balkon vlogen de kakatoes af en aan. Houd alles achter gesloten deuren of je bent het kwijt. Een paradijselijke omgeving. We hebben ons voor het diner lekker op kunnen knappen en gegeten met een echtpaar uit Vancouver Canada. Hele aardige mensen waar we tijdens de reis mee optrekken. We hebben gezellig gegeten en ja hoor, het kan ook niet anders met Fred veel gelachen. Na het schrijven van dit alles nemen we nog een drankje en zullen ons riante bed opzoeken om morgen een nieuwe dag aan te vangen op een later tijdstip zoals we de afgelopen dagen waren gewend.
Aantal gereden km's 469

29 september
Hallo alle lezers. Leuk om jullie reacties te lezen vanuit het gastenboek. Wij stellen dat zeer op prijs.
Heerlijk even lekker kunnen uitslapen. Om 7.45 uur waren we goed wakker na ons te hebben opgetut en te hebben ontbeten zijn we naar de haven gelopen om de boel wat te verkennen. Maar ja, de eerste heuvel was al een hele klim en wilden we wat zien van het eiland dan waren er nog eens wat heuvels in het verschiet. Rent a buggy (golfcar) was snel gevonden en betaald, zodat we het eiland flink onveilig konden maken daar we niet gewend waren om links te rijden. Het hoogste punt was snel bereikt alwaar we een schitterend panorama hadden en het watertje de oceaan, van alle kanten konden aanschouwen. Goed uitzicht voor wat foto's. Het eiland heeft ook een luchthaven dus wij daar op af getuft, want elk vliegveld is anders en blijft fascineren. Wat wel heel triest was, was het gebeuren van enkele dagen terug. Een vliegtuigje met zes inzittenden, een gezin uit Nieuw Zeeland, een jonge man op huwelijksreis en de piloot kwamen hierbij om het leven. Ook wij hebben op diezelfde dag op Fraser Island met zo'n vliegtuigje gevlogen. Je moet er maar niet bij stil staan. In het kerkje op Hamilton Eiland wat wij om 11.00 bezochten zou een herdenkingsdienst plaatsvinden om 12.00 uur. Wij kwamen hier niet aan toe omdat we een excursie gepland hadden naar de White Sunday eilanden en de boot om 12.15 uur vertrok. Aan boord kregen we gelijk de lunch en na 45 minuten varen werden we in groepen vanaf de grote catamaran op een kleiner (landingsvaartuig) overgezet. Met deze boot werden we gedropt op het strand. Weer een nieuwe belevenis voor ons. Wij natuurlijk voor aan en als eerste het bounty strand op. Verweg van de groep die zich ophield met allerlei strandspelen. Heerlijk ons handdoekje gespreid en snel het overheerlijke water in, ca 23 graden. Ontzettend, wat een helder water. Visjes zag je in scholen voorbij komen. En ja hoor, Trudie zag de eerste 'haai' al weer voorbij komen. Maar zonder te jokken het was iets erg groooot. Dichterbij komend zagen we het goed, een reuze schildpad. Ook dat zie je hier maar hadden we niet verwacht om op deze manier te aanschouwen. Het fototoestel, ja hoor onder de handdoek onder in de tas. Dus helaas geen foto's hiervan. Na circa twee uur op het strand was het tijd om weer op te stappen. Terug in het hotel hebben we ons weer lekker opgeknapt. Een kopje koffie op het balkon leek ons wel wat. Een lekker koekje erbij en het fototoestel bij de hand want we waren gewaarschuwd voor geelkuif kakatoes die aan vlogen. En ja hoor, we zaten nog niet of lorre kwam ons gezelschap houden, leuk voor de foto, Ondertussen kwam er nog een zusje bij en toen was het voor Trudie niet leuk meer want even later zat de hele familie op het balkon te schreeuwen om een stukje koek. Het was echter ten strengste verboden om ze te voederen. Dat was lachen. Tussen 17.00 en 18.00 uur was het in het beach cafe happy hour en voor ons vrij drinken namens de reisorganisatie met de mede reisgenoten. Ervaringen uitgewisseld. Hierna hebben we een Italiaans restaurant bezocht om lekker met z'n tweeen lekker italiaans te eten. Terug in het hotel heeft Fred de website ge-update, twee uur 20 dollar aus, niet echt goedkoop maar that's the way. Trudie heeft op de kamer een engelse film zonder ondertiteling gekeken maar het gaat haar steeds beter af. Morgen weer een nieuwe dag met een lange reis voor de boeg. Zo'n 520 km.

30 september
Zo alweer eggs and bacon, 26 soorten corn fakes, 20 verschillende soorten brood, warme worstjes, vlees, fruit, yoghurt, alles in overvloed maar het komt je neus uit. We zijn geen ontbijt mensen maar je moet wel ander knort je maag zo. Vandaag weer vroeg uit bed (6.00 uur). Om, ja Ellen, het mooie Hamilton Eiland te verruilen voor Dunk Eiland. Het was geweldig. Een snelle trip met de catamaran bracht ons weer snel naar het vaste land. Na het inladen van de koffers in de bus weer op pad. De eerste stop was bij een benzine station. Even benen strekken en kopje thee om verder te rijden naar Townsville waar we de lunch genoten. Trudie wilde graag een hoed voor de fel schijnende zon (de temperaturen liggen rond de 30 graden). Ze heeft er een gekocht en deze staat erg leuk. Om 13.30 uur snel weer door. Het landschap was erg saai en bestaat uit grote suikerriet en bananen plantages dus werd er in de bus een film over het leven van de koala beer vertoond. Suikerriet groeit langs de hele oostkust. Hier gaat het echter beter dan in het zuiden. Leuk om te vermelden is dat de eerdere bananen plantages in mijn verhaal 16 maanden rijptijd nodig heeft en in deze omgeving vanwege de hogere temperatuur 9 maanden. Wat men in deze omgeving ook veel doet, is het gecontroleerd in brand steken van complete stukken bos. Wij reden hier over de grote weg diverse malen doorheen. Erg bizar om te zien. In plaats van overstekende kangoeroes moest je hier weer opletten op overstekende Cassowaries. Dit is een grote Emoe achtige vogel. Om 17.15 uur arriveerden we bij de ferry. Nadat de bagage was overgeladen vertrokken we naar het bounty eiland Dunk Island. Het is een verschrikkelijk mooi eiland waar het rustig is en je je zelf een Robinson Cruso voelt. Geweldig. Een hotelkamer midden in de natuur tussen de grote palmen en ander wonderlijk groen.
Na deze dag waren we zo moe dat we beiden tijdens het diner bijna in slaap vielen.
Om 21.00 uur het licht uitgedaan.

1 oktober
Vanmorgen konden we wat langer blijven liggen. Om 9.00 uur zouden we gaan snorkellessen en Fred zou nog gaan catamaranzeilen. Helaas stond er voor beiden sporten teveel wind en werd het afgelast. Wel konden we meedoen met een boemerangles. Dit leek ons wel wat zo gezegd zo gedaan. Erg leuk en Fred had mooie worpen. Na circa 45 minuten was dit ook weer voorbij dus besloten we om na de koffie een wandeling door het regenwoud te maken naar de coconut beach. Een mooie wandeling via en kunstenaars winkeltje wat gesloten was dus verder het oerwoud in via een uitgezet pad. Op het strand aangekomen keken we elkaar aan en lazen elkaars gedachten. Was dit het nou? Geen wit strand maar allemaal rotsblokken met een palmboom. Even wat gedronken, een chippy en genoten van het uitzicht op zee en overige eilanden. Op het kaartje gekeken of er een andere weg terug was want de weg heen kenden we nu wel. De weg vervolgen was zo'n 4.5 km dus besloten we dat te gaan doen. Onderweg kwamen we wilde kalkoenen en kleine hagedissen tegen. Het hele stuk terug moesten we klimmen wat een hele klim was. Dit was erg vervelend en door de grote inspanning begon Trudie haar hart vervelend te doen dus snel de medicijnen ingenomen en een pauze inlasten. Het kon haar niets schelen of zij nu plaats moest nemen op een omgevallen boom waar allerlei kleine enge beesten opliepen of op de grond waar slangen konden rondkruipen. Fred had het ook een beetje benauwd want terug was ook weer een heel eind. Na ca. een half uur maar weer rustig door. Al met al duurde deze onverwachte ellende een uur. Na zo'n 3.5 km klimmen kwamen we opnieuw bij een bord dat aangaf dat het naar het resort nog 4.5 km lopen was. Fred gaf een enorme tarzan schreeuw want er klopte niets van. Na 2.5 km klimmen met behoorlijke afgronden naast het pad kregen we een volgende aanduiding nog 2 km tot het resort en 550 m. tot een uitkijkpunt. We besloten dit te doen want veel meer als verschillende bomen, lianen, ongedierte en een slangenhuid hadden we niet gezien. Het uitzicht was groots een beloning. De waterfles raakte al aardig leeg dus na de 500 meter weer te hebben terug gelopen de daling ingezet naar het resort. Onderweg kwamen we het graf tegen van J.P. ... de eerste bewoner van het eiland. Via een hangbrug over een klein ravijn bereikten we uiteindelijk, na ca 5 uur, het resort. Het was niet erg handig om deze tocht te maken maar ja. Terug op de kamer hebben we onze voeten kunnen koelen in de aanwezige prullenbak met water onder het genot van een kopje thee. Gauw naar het witte strand van het resort en lekker gezwommen. Ons daarna lekker opgetut, wat gewassen in de wasmachine en gedroogd in de droogtrommel en bij het restaurant een spelletje scrabble gespeeld. Het eten was vandaag een uitgebreid mediterrane buffet. Excellent!! Gisteren 318 km gereden.

2 oktober
De wekker bij de buren ging om 5.00 uur af vandaag. Voor ons nog te vroeg dus nog een uurtje slapen. Om 6.00 uur eruit, ontbeten om 6.30 uur want we moesten om 7.45 uur weer met de boot naar het vaste land. De stops richting Port Douglas bestonden vandaag uit allerlei bezienswaardigheden. De eerste stop was bij Palmer Stone Nationale park alwaar we van grote hoogte een prachtige view over het dal hadden. We rijden een groot gedeelte door het regenwoud wat erg mooi is. De tweede stop was bij de Millaa Millaa watervallen. Normaal een prachtige waterval echter nu erg weinig water. De derde stop was bij Lake Barrine. Dit was een enorm vulkaanmeer waar we een rondvaart deden langs de oevers en allerlei grote en verschillende boomsoorten konden aanschouwen, sommige duizenden jaren oud, verschillende vogelsoorten, schildpadden en een enorme aal ca 2 meter die bij de boot zwom. Ook zwemmen er hier veel eenden soorten. Een enkel soort was zo intelligent dat ze wisten dat de boot kwam. De kapitein had stukjes brood die al vliegend uit zijn hand werden genomen. Het water is zo helder dat je de wortels van de bomen op de bodem kunt zien liggen. De gids die tevens de boot bestuurde was een enthousiaste rancher die veel uitleg gaf. In het restaurant bij het meer genoten we onze lunch. De temperatuur was vandaag rond de 20 graden. Niet echt subtropisch. Onderweg nog gestopt bij een enorme boom wat eigenlijk niet te beschrijven is maar alleen met de foto erbij inzichtelijk gemaakt kan worden. De vierde stop was in Tolga. Hier was een houtbewerkingbedrijf waar men hele mooie meubelen met houtsnijwerk maakt. De laatste stop was in Karunda waar we per Sky train over het regenwoud een tocht in een gondel maakte van 7.5 km over het regenwoud heen op 55 meter hoogte. Dit was enorm maar je moet geen hoogtevrees hebben. Trudie zat de hele rit verstijfd voor zich uit te staren en mochten we niet bewegen in het bakje. Het hoogste punt was een berg die op 550 meter boven zeeniveau lag. Fred had een woooohhhw, fantastische rit zo ook het echtpaar waarmee wij deze reis veel mee optrekken. Om 17.30 arriveerden we in het hotel in Port Douglas. Om 19.00 uur weer een borrel met een hapje met alle reisgenoten. Daarna weer een grootse BBQ in het restaurant. Om 21.30 uur heeft Fred nog even z'n website opgefrist en heeft Trudie nog kaartjes naar de kids geschreven. Zo kwam ook aan deze fantastische dag ook weer een eind.

3 oktober.
Alweer om 6.00 uur de wekker. Voor de liefhebbers stond er een ochtend wandeling op het programma in het Daintree National Park bij de plaats Mossman waar de wilde rivier de Daintree doorheen loopt. Ondanks de tijd waar wij toch liefhebber. Het was een prachtige wandeling echter er stond weinig water in de rivier. Enorme rotsblokken die normaal onder water liggen lagen nu droog. Er was een enorme hangbrug over een ravijn wat erg leuk en spannend was. Om 9.00 uur weer terug in het hotel om de rest op te pikken. Via een mooie weg met allemaal mango bomen (niet voor zo te eten maar wel om jam van te maken) reden we naar een mooi park genaamd Tjapukai. In dit park, waar aboriginals de dienst uit maken en helemaal in stijl zijn uitgedost werden demonstraties boemerang gooien, speerwerpen en didgeridoo blazen gegeven. Ook een grote dansshow ontbrak niet. Geweldig en zeer indrukwekkend. Ook een dierentuin ontbrak niet met de verschillende Australische diersoorten, Krokodillen, Koala's, slangen en kangoeroes waar we weer werden rondgeleid door een rancher. Fred kreeg de kans om een slang vast te houden. Niet zo'n succes. Vandaar reden we naar Kuranda. Een plaatsje met veel aboriginalkunst. Hier lunchten we en na de lunch reden we naar het stationnetje alwaar de Karunda express naar Cairns gereed stond voor een toeristische tocht over een afstand van 87 km door het regenwoud, langs diepe ravijnen en grote overspanningen. Het spoortje is tussen 1882 en 1891 aangelegd. De eerste stop was bij Barrons Fall waar we uitzicht hadden op een gigantische ravijn met waterval van 250 meter diep. Een spectaculaire rit. Schitterende doorkijkjes en een prachtig woud. We stapten vlak voor Cairns uit in Stoney Creek alwaar de bus weer klaar stond. In het hotel genoten we van een uitgebreid visbuffet. Trudie heeft tijdens deze vakantie nog meer oesters gegeten als in haar hele leven. Jongens, jongens wat een geweldige dag. Tijdens het diner bewonderde de vrienden uit Canada onze foto's uit Holland die we op CD rom hadden meegenomen op de laptop.

4 oktober
Vandaag vertrokken we om 9.00 uur, nadat er een groepsfoto was gemaakt voor het hotel, naar de haven voor de tocht naar het Great Barier Reef. Om 9.30 uur vertrokken we met een enorme Catamaran met ik denk zo'n 200 personen eerst richting Fitzroy Island. De catamaran ontwikkeld een snelheid van zo'n 60 km/u. Het weer was prachtig. De tocht duurde een uur. Op Fitzroy Island werden de mensen gedropt die geen zin hadden om mee te gaan naar het Rif, zij konden zich hier de hele dag verpozen. Diegene die wilde snorkelen konden hier les krijgen. Fred ging Scuba Duiken, en had zich tegen de kostprijs van 107 dollar opgegeven voor een beginnersles duiken. De theorie werd aan boord gegeven. Trudie heeft lekker liggen zonnen en wat gezwommen. De boot vertrok weer om 11.30 uur om vaart te zetten naar het Reef. Daar aangekomen, na weer een uur meerde de boot af bij een enorm ponton vanwaar alles gebeurd volledig gecontroleerd door de overheid. Er liggen drie van deze pontons in afgebakende gebieden waar men kan snorkelen. Trudie volgde met de camera Fred z'n bewegingen totdat hij onder het ponton ging waar de theorie in praktijk werd gebracht. Allereerst kreeg hij een pak aan, gewichten om z'n middel, flippers en een zware zuurstoffles op zijn rug. Een duikbril complementeerde de zaak. Klaar voor onder water. Onder het ponton was een grote open ruimte waar de verdere instructies werden gegeven. Fred was in het begin wel iets huiverig omdat je door de mond moet ademen. Echter geen paniek. Nadat alles gecontroleerd was en oké bevonden moesten we, clubje van drie, langs gespannen draden 10 meter afzakken naar de bodem. Om de meter moest je de druk van je oren afhalen door in de neus te knijpen en druk op je oren te zetten. Het was een hele ervaring. Mijn hemel wat was dit mooi en fascinerend. Schitterend zo in dat glas heldere water met al die vissen die om je heen zwemmen en al dat gekleurde koraal. We hebben 30 minuten onder water gezwommen. Fred had het niet willen missen. Geweldig. Trudie vermaakte zich met rondkijken en foto's maken. Toen Fred weer terug was zijn we gaan snorkelen. Voor iedereen was er een snorkel en kon je, je gang gaan binnen de afgezette draden. Een wondere wereld zo tussen de vissen, allerlei kleuren. Ook kon je met een soort onderzeeboot mee die je een goede indruk gaf van de onderwaterwereld en een boot met een glasbodem waardoor je ook onderwater kon kijken. Ook helikoptervluchten kon men meemaken. Tussendoor hebben we nog genoten van een uitstekende lunch aan boord. Om 15.15 uur scheepten we weer in voor vertrek naar de wal en tussendoor nog de mensen op pikken die op Fitzroy Eiland waren achtergebleven. Wat een magnifieke tocht. Terug in het hotel snel opgefrist omdat er een afscheidsdiner was. Een overvloedig diner met vis en vlees wat zoals we al gewend waren weer uitstekend smaakte. Afscheid nemen van de reisgenoten en de crew van de bus blijft na zo'n tijd toch wel moeilijk want je bent een beetje familie geworden. We moeten eerlijk zeggen het was tot nu toe een geweldige reis zonder enige problemen. Om 23.00 uur lagen we in bed.

5 oktober.
Trudie was vandaag een beetje ziek. Ze had waarschijnlijk op de boot gisteren kou gevat doordat de airco erg koud stond. De morgen begonnen met een stevig ontbijt en afscheid genomen van de Canadese vrienden en het uitwisselen van adressen. Geweldige mensen, Paul en Jean, die nog een maand onderweg zijn. Vandaag nog even geshopt, in een galerie wat mooie aboriginal kunst gekocht die wordt verscheept naar Europa omdat meenemen de boel maar beschadigd en alles tijdens deze reis verzekerd is door de galerie. Ook een nieuwe koffer aangeschaft omdat de kleinste koffer tijdens de vliegreis behoorlijk was beschadigd. In de namiddag hebben we een ontmoeting gehad met Margreth. Zij had haar jongste zoon en dochter mee. Zij is een volle nicht van ons en woont in deze omgeving, Marabee. Lekker gekletst een wandeling in schitterende botanische tuin en door haar getrakteerd op eten in visrestaurant. Trudie was weer wat opgeknapt maar nog niet de oude. Het is nu 21.20 uur en ik Fred zit in Cairns in een internetcafé. Morgen vliegen we om 12.40 uur naar Singapore voor de laatste etappe van onze reis.
Nog even terug naar gisteren. Tijdens het inpakken van de koffer kwam Fred erachter dat zijn zonnebril weg was en een pet. Zoeken, zoeken en nog eens zoeken. Gloeiende, gloeiende, helaas pindakaas zei Trudie dan maar. Morgen kijken we verder.

6 oktober.
Na goed lang nadenken kwamen we erachter dat we in de botanische tuin koffie gedronken hadden en de zonnebril daar waarschijnlijk hebben laten liggen. De receptioniste van het hotel belde het restaurant op en kreeg geen gehoor. Te vroeg op zondag. Ook maar even naar het politie bureau, 15 minuten lopen om toch maar aangifte van vermissing te doen in verband met verzekering want het was een dure bril op sterkte. Terug in het hotel had de receptie nog geen contact gehad dus de afspraak gemaakt indien gevonden naar het politiebureau die hem dan zullen opsturen en dit laten weten via internet. Ook nog een stevig ontbijt genoten en om 10.10 uur naar het vliegveld gebracht door de taxi. Daar naar de incheckbalie van Quantas voor de laatste etappe van de reis. De vlucht ging via Brisbane waar we nog een uurtje de benen konden strekken. Het vliegtuig vertrok om 12.40 uur en we moesten de klok twee uur terug zetten op Singapore tijd. Wederom een vermoeiende reis echter we zaten op goede plaatsen maar achter ons twee schreeuwende je weet wel. Killen konden we ze wel. Maar ja, ook wij zijn klein geweest maar gingen toen naar Drenthe op vakantie en niet naar de andere kant van de wereld (Voor ons toen wel). Om 21.30 uur kwamen we op Singapore aan. Een reisbegeleider stond ons al op te wachten en bracht ons naar het hotel midden in het centrum. Hartje Singapore in Orchard Street. Een mooi hotel met een heerlijke relaxstoel op de kamer die je aan alle kanten kneedt. Trudie komt er niet meer uit. Ook een complete pc installatie voorhanden. Morgen gaan we de stad verkennen.

7 oktober
Om 7.30 uur ging de wekker af. Aankleden en ontbijten om vervolgens om 9.00 uur in de lobby van het hotel klaar te staan voor een stadstour. Nu de Japanners Fled en Tludie met camera op de borst stonden alweer vooraan. Wat gezellig. De bus maakte een rit door de stad langs vijf bezienswaardigheden waaronder je raadt het nooit, een diamantslijperij en een botanische tuin. Nu, zo geweldig was het niet we hadden liever op eigen houtje wat gaan doen. De middag hebben we naar eigen invulling gedaan. Singapore is een volledig westerse stad en super modern. Zoveel winkelcentra bij elkaar hebben we nog nooit gezien. Blok na blok na blok en hypermodern met voor elk wat wils. Geweldig. Na een bezoek aan MacDonald naar het hotel voor de nodig ontspanning en natuurlijk het internet verslag. Morgen vliegen we pas om 22.10 uur dus de hele dag kunnen we ons nog verpozen. Tot gauw.

8 oktober
Zoals aan alles komt er ook een eind aan deze vakantie. Vandaag lekker uitgeslapen. We moeten voor twaalf uur ingepakt hebben. De bagage kunnen we beneden in het hotel de hel dag opslaan dus dat is geen probleem. We moeten ons nog de hele dag vermaken omdat we pas om 22.50 uur vliegen. Na het ontbijt om 9.00 uur eerst een wandeling vanuit het hotel een woonwijk aan de overzijde bezocht. Hoe leven deze mensen hier. We denken dat deze wijk niet sprekend is voor de woonwijken in de buitengebieden van Singapore daar deze huizen erg luxe lijken. Na dit avontuur koffie gedronken en de koffers van de kamer overgebracht naar de hotel lobby. Een dagkaart voor de metro gekocht zodat we overal heen konden crossen. waar we achter kwamen was dat een groot gedeelte van het leven van de inwoners zich onder de grond afspeelt. Het blijkt dat alle winkelcentra met elkaar in verbinding staan en dat je vanuit de metro stations ondergronds wel vijf verschillen richtingen uitkunt. Wij gingen met de metro naar het eindpunt wat het financiële centrum van Singapore was. Gigantische wolkenkrabbers stonden hier. En natuurlijk in deze kantoorgebouwen ook weer winkels. We waren tijdens lunchtijd aan het wandelen dus het was een gigantische drukte maar wel gezellig. Ook de ABN Amro (Roelof) ontbrak hier niet. Na het nuttigen van de lunch in Deli France gingen we met de metro naar het komende weekend te openen nieuwe concert gebouw. Een prachtig gebouw wat van alle kanten en natuurlijk van uit de metro zeer toegankelijk is. Dit is geen wonder want binnen in natuurlijk weer winkels. Je begrijpt niet dat al deze kooplui nog een boterham verdienen. De concerthal ligt aan het water, machtig uitzicht op de skyline van de gebouwen die we zojuist hadden bezocht. Het aanstaande weekend vindt de officiële opening plaats dus men was druk doende bezig om allerlei podia op te bouwen. Hier vandaan zijn we via de St Andrew's Cathedral, een schitterende witte engelse kerk waar we thee hebben gedronken, naar het beroemde Raffles Hotel gegaan. Dit is een schitterend historisch hotel midden in de stad. Ook hoe kan het ook anders weer toegankelijk. Je kunt er heerlijk in de binnentuinen lopen en genieten van een high tea. Mensen wat is dit mooi. De tijd tikte maar door dus het werd tijd om terug tegaan naar het hotel. We kregen de sleutel van een gastenkamer zodat we ons nog even lekker konden douchen en omkleden voor de vliegreis.
Om 19.15 uur bracht een taxi ons naar het vliegveld. Het is het op een na grootste vliegveld van de wereld dus hier konden we ons nog wel enkele uren vermaken. Natuurlijk weer winkels, winkels en nog eens winkels. Het vliegtuig was 30 minuten te laat. Na alle controles gingen we aan boord en wat bleek er waren maar ca 150 reizigers in deze Boeing 747, dus plaats genoeg voor iedereen om languit te gaan nadat we waren opgestegen. Het was een voorspoedige reis, niet echt geslapen maar wel beter dan de heenreis. Lekker weer een eigen tv in de stoel voor je zodat je weer keus had uit 9 speelfilms, enkele concerten en documentaires, diverse videospelletjes en lekkere muziek. Ook was de reis van het vliegtuig weer te volgen vanuit de lucht. Ook de constante temperatuur buiten, snelheid, afstand van vertrek en hoogte en je kon zien waar het vliegtuig zich bevond. Lekker vermaak.

9 oktober
Om 6.00 uur landen we op Frankfurt. We moesten tot 11.00 uur wachten. Wat een ellende omdat er op dit vliegveld echt niets te doen is. Maar ja veel keus was er niet dan zitten, zitten en hangen. Om 11.00 uur konden we aan boord van de KL 1766 vlucht naar Amsterdam. Een leuke bijkomstigheid was, dat er achter ons een stel chinezen zat bij een nooddeur die geen engels praten. Verzoek van de stewardess om met deze mensen om te ruilen. Zij stelden dit niet op prijs maar na enige indringende woorden deden zij het toch maar en hadden wij heerlijke beenruimte en een schitterend uitzicht. Om 12.30 uur zetten we na 30 dagen weer voet op eigen bodem, alwaar onze goede vrienden Jan en Jannie ons achter glas stonden op te wachten. Fred had zijn Akubra op, een echte Australische hoed en had veel bekijks. Om 13.30 uur waren we na 4 weken weer thuis en werd de eerste bak koffie weer gezet en de wasmachine gestart.
Eerlijk is eerlijk, we hebben een fantastische reis gehad. Een fijn en gastvrij verblijf bij de familie. Er valt niets negatiefs op te merken. Dank aan het reisbureau Wereldcontact en de reisleidster en chauffeur van Australian Pacific Tours die er voor zorgden dat het ons aan niets ontbrak. Veel gezien, gelachen, gegeten en gedronken, zijn wel wat aangekomen. Bij leven en welzijn gaan we zeker binnen enkele jaren weer terug om het zuiden of het westen te verkennen. Ook staat een bezoek aan Canada, aan de vrienden die we tijdens de reis hebben gemaakt op het programma.
We hopen, dat we de lezers een leuk verhaal hebben voorgeschoteld en bedanken een ieder voor het lezen en volgen van de reis. Ook het tekenen van ons gastenboek en het zenden van e-mail naar onze hotmail stelden wij zeer op prijs. 
Nog even over de zonnebril. Onze nicht in Cairns, Margareth is naar het restaurant geweest en meldde ons dat zij de bril had gevonden met de cap. Wij gaven aan dat zij de cap wel aan Gerlof hun zoon konden geven en bril op konden sturen. Dit heeft zij op 24 oktober gedaan. Het is inmiddels 24 januari 2003 en de bril is na 2 1/2 maand aangekomen. Dus eind goed al goed