Dag 1 en 2
Eindelijk het was zover. Onze vakantie was begonnen. Afgelopen donderdag had Fred zijn laatste werkdag en Trudie heeft op vrijdag nog een aantal uren gewerkt. Wat een heerlijk gevoel. Fred heeft vrijdag nog een gekneusde rib opgelopen. De wasmachine deed het niet meer dus reparatie moest natuurlijk gebeuren. Niet zoals normaal even alle spullen opzij schuiven, nee jezelf in een zodanige acrobatische positie manoeuvreren dat je met je ribbenkast op het gereedschap gaat liggen en het trapje onder je vandaan schuift. Hij heeft er verschrikkelijk veel pijn aan. Het zal Jantje de Boer niet wezen. Zondag hebben we op ons gemak de koffers gepakt, nadat we eerst nog een bezoek aan mam hadden gebracht die gelukkig alweer aardig opknapt. Maandag hebben we ontspannen gekeuterd in het dorp, en lekker geluncht. Rond 15.15 uur kwam Daniëlle ons ophalen voor Schiphol. We vertrokken om 18.25 uur naar Frankfurt waar we wederom in moesten checken omdat dat vanuit Nederland niet kon. We moesten op Frankfurt tot 22.25 uur wachten eer we konden boarden. Frankfurt is een ongezellig vliegveld weinig te doen dus wachten maar. De controle is erg scherp. Tweemaal wordt je gecontroleerd. Dat werkt erg vertragend. Ook alle apparatuur wordt aan een strenge controle onderworpen met speciale meetapparatuur vanwege eventuele explosief. Maar ja, gelukkig maar. We hadden goede plaatsen in het vliegtuig. Via Singapore, waar we anderhalf uur de benen konden strekken, koffie gedronken vervolgden we de reis. Een aansluitende vlucht was te laat zodat we 30 minuten vertraging kregen. De vlucht was prima, vriendelijk personeel. We kregen zes keer eten zodat we propvol zaten. Slapen doe je niet echt maar af en toe zak je weg. Het entertainment systeem bied uitkomst. Via een monitor in de stoel van degene die voor je zit kun je kiezen uit een groot aantal speelfilms of concerten of een spelletje spelen. Ook kun je het vliegtuig volgen zodat je ziet waar je, je precies bevind.

Dag 3
Na een lange reis landen we woensdagochtend rond 6.30 uur op Sydney. Na een strenge controle op het vliegveld, honden snuffelen door je handbagage en de koffers worden  gecontroleerd op eventuele verse groente, fruit,vlees en nog een hele batterij artikelen die niet mogen worden ingevoerd verlieten we om 7.30 uur de aankomsthal. Bill en Gayle stonden op ons te wachten. Een geweldige ontvangst. We voelden ons zeker niet moe. Het eerste probleem diende zich aan. De koffers waren te groot voor de auto. Bill had een nieuwe auto en niet zo’n gewone ook een BMW 330i of what so. Een hoop gepuzzel maar de klep kon niet dicht. Dus een veter uit Bill zijn schoen gaf uitkomst. Wat een vertoning en gelachen dat we hebben. Op naar het hotel van Bill en Gayle vlak bij het vliegveld zodat we niet zover hoefden te rijden. Wij konden nog niet in ons hotel terecht zodat we ons opknapten op hun kamer. Bill en Gayle hadden ook een hotel in de stad gereserveerd, echter niet het onze want die had geen parkeergarage. Eerst reden we naar ons hotel om in te checken. Er was nog geen vrije kamer. Het hotel zat helemaal vol vanwege een belangrijke voetvalwedstrijd (soccer) Australië tegen Uruguay. We konden pas om 14.00 uur terecht dus gaven de koffers in bewaring. Vervolgens gingen we op verkenning in Sydney. Eerst bezochten we de wijk The Rocks. De oudste wijk in Sydney. Veel oude huisjes tonen de geschiedenis van het ontstaan van de stad. Uitzicht op de Harbour Bridge en The Opera House. Wederom een geweldige ervaring. Wat nog wel opgelost moest worden, was het kofferprobleem. Wij hadden de oplossing wel echter daar wilden zij niet aan. Nee, Gayle had naar huis gebeld en gevraagd of dochter Cynthia een big Four Wheel drive kon brengen. De afstand Syney - Singleton is circa driehonderd kilometer. Bill zou tot halverwege rijden en daar met Cynthia de auto omruilen. Maar eerst brachten we met zijn allen een bezoek aan Manly een buitenwijk van Sydney snel te bereiken met een ferrie. Je kunt er ook via de Harbour Bridge of tunnel komen maar dan ben je langer onderweg. Zie het als de pont in Amsterdam, maar dan het Marsdiep in plaats van het IJ. De wijk staat bekend om zijn mooie stranden en huizen en de boottocht biedt een mooi uitzicht op Sydney. Het werd erg slecht weer dus de boottocht was niet echt een pretje door de golfslag en hevige beweging van de boot. De haven staat in een grote open verbinding met de oceaan en wij moesten voorbij dat gat zodat je, je kunt voorstellen wat voor lekkere golfslag dat gaf. Een avontuurlijk tochtje. Op Manly hebben we geluncht en vanwege het slechte weer zijn we weer snel terug gegaan. De terugtocht was nog slechter. Toch wilden we deze ervaring niet missen. Terug aan de wal ging Bill de auto omruilen en zijn wij met de taxi naar het Hilton gereden. Auto rijden in Sydney is geen pretje vanwege de grote drukte. Veel stoplichten dus dat schiet niet op. Nadat Gayle had ingecheckt, zij zaten op de 39e verdieping, eerst naar de kamer voor een fabuleus uitzicht. Vervolgens gingen we Sydney onveilig maken. De kerstsfeer is al overduidelijk aanwezig. Grote warenhuizen zien er geweldig uit. Ook zijn we in het Victoria building geweest. Een geweldig mooi oud winkel centrum met exclusieve winkels en in volledige kerst outfit. Het gebouw is van eind 1800 en uit de erfenis van Queen Victoria. In één van de warenhuizen zijn we op de foto geweest met Santa. Trudie en ik waren erg moe zodat we besloten om in de bar van het hotel op Bill te wachten. Nadat Bill terug was zijn wij naar ons eigen hotel gegaan. Ook een mooi hotel met een mooie kamer op de tiende verdieping. Midden in het centrum en minstens zo groot. Om 20.00 uur deden we het licht uit bek en bek af.

Dag 4
De wekker op 7.00 uur gezet en een goede nachtrust gehad. Je biologische klok is van slag want we waren om 3.00 uur al wakker maar gelukkig toch weer in slaap gevallen. Om 8.30 uur zaten we aan het ontbijt toen Gayle belde of we al klaar waren. Zij waren inmiddels onderweg. Zij schoven nog even bij ons aan voor het ontbijt. Om 9.30 uur vertrokken we richting de Blue Mountains. Het weer was prima, de Australische Tom Tom geprogrammeerd om zo snel mogelijk de miljoenenstad Sydney te verlaten wat met zo’n apparaat een koud kunstje is. Links rijden blijft als bijrijder een vreemde zaak. Het was een verschrikkelijk mooie tocht. Je moet je wel voorstellen dat afstanden hier erg relatief zijn. Als wij het over honderd kilometer hebben spreken zij al snel over driehonderd. En inderdaad in zo’n immens land spreek je dus ook over ‘andere’ afstanden. Het eerst bezochten we de Wentworth Falls, watervallen vernoemd naar de ontdekker ervan. Mooie watervallen van zo’n driehonderd meter hoog. Vervolgens bezochten we de Three Sisters bij Echo Point. Drie rotspunten die naast elkaar staan en een betekenis hebben voor de aboriginal cultuur. Het uitzicht was formidabel. Bergen bomen en dalen wisselen elkaar af. Je kunt er eigenlijk geen voorstelling van beschrijven zo groots en immens al dit is. Het nationaal Park De Blue  Mountains is ongeveer zo groot als Nederland in oppervlakte. Hierna zijn we gaan lunchen in een restaurant wat uitzicht bood op de Three Sisters. Na de lunch zouden we naar Scenic World gaan. Drie attracties in de vorm van een Railway, Skyway en een Flyway. Door en over een klein stukje van het park. Trudie en Gayle wilden alleen met het treintje mee. Had Trudie van te voren geweten wat voor treintje dit was dan had ze dit ook niet gedaan. Maar ja, je kunt overal wel nee op zeggen, dan weet je ook niet wat je mist. Het treintje was een smalspoor baantje wat leek op een kermis attractie. De banken stonden schuin naar achter zodat je helemaal achterover hing. Maar goed ook want we gingen na vertrek namelijk bijna loodrecht naar beneden. De trein hing vast aan een staalkabel die langzaam vierde zodat wij gingen rijden. Wat een ervaring. Het was abseilen met een ‘treintje’. Trudie en Gayle stonden doodsangsten uit. We zaten ook nog eens voorin wat het extra spannend maakte. Mijn hemel wat een ervaring en hoe maken ze het. Hierna gingen Bill en ik nog met de Flyway mee. Een grote gondel met glazen bodem die aan een draad over een ravijn gaat. Je kijkt driehonderdvijftig meter naar beneden en het is net of je geen bodem onder je voeten hebt. Er kunnen ongeveer dertig mensen in. Met hetzelfde apparaat zijn we ook weer terug gegaan wat niet de bedoeling was omdat we ook nog een kaartje voor de Skyway hadden. Deze moesten we jammer genoeg overslaan omdat we met de Flyway heen en weer waren gegaan en dan niet meer met de Flyway mee mochten. Dit hadden we niet goed begrepen. Maar ondanks dit was het in één woord geweldig. Hierna reden we naar twee leuke stadjes, Leura en Katoomba. De stadjes zijn net wildwest dorpen. Leuke huisjes met veranda’s. De dag begon al aardig op te schieten waarop we vervolgens richting Singleton reden. De weg was lang en links en rechts bomen zodat we weinig konden zien. Na een klein uurtje dronken we koffie bij een wegrestaurantje in de middel of no-where. Vanaf hier was het uiteindelijk nog tweehonderd kilometer rijden over de enige weg die door de Blue Mountains gaat. Niet over een rechte weg maar met veel heuvels en haarspeldbochten. Dan is tweehonderd kilometer erg lang. Onderweg heb ik de auto’s geteld die we tegenkwamen dat waren er tweeëndertig wat bijna niet voor te stellen is als Nederlander. Het is hier zo ongelofelijk uitgestrekt. Rond zevenen waren we thuis. Nu moet ik toegeven dat het reizen in zo’n grote Toyota Landcruiser vier liter met alle comfort geen straf is. Het was wel een vreemd gevoel dat we bij Bill en Gayle aankwamen want het voelde echt of we thuis kwamen. De pizza koerier gebeld zodat we rond 20.15 uur aan de pizza zaten. Wat een geweldige dag hebben we beleefd.

Dag 5
Een nieuwe dag begon al vroeg, om 3.00 uur zat Fred klaar wakker naast mij in bed. Nog niet gewend aan het nieuwe dag/nacht ritme. Wel te moe om even achter de laptop te gaan zitten of een boek te gaan lezen dus is van verveling en de vermoeidheid opnieuw in slaap gevallen en wat heeft hij nog last van zijn gekneusde rib. Om 8.00 uur zijn we ons gaan opknappen om, om 9.00 uur aan het ontbijt plaats te nemen. Vandaag werd een rustige dag was ons verteld. Om 10.30 uur zijn wij met Bill naar het stadje Singleton gereden om daar in hun kantoor, Gayle die naar de kapper was geweest weer te treffen, om dan gezamenlijk weer de dag door te brengen. Aangekomen in het kantoor werden we door het gebouw rondgeleid en voorgesteld aan de nodige medewerkenden die ons wat inhoudelijke taken van hun functie vertelden. Een ruim kantoor met de nodige plannen tot uitbreiding op niet al te lange termijn. Hier vandaan reed ik met Gayle met her mercedes naar een betere parkeerplek gereden alwaar Bill ons ophaalde om met zijn terreinwagen naar het winkelcentrum te gaan. Hier zijn we eerst nog even gaan buurten in een ander bedrijf van hun, een printshop voor bedrijfsopdrachten, zoals billboards etc. Daarna gingen we in het winkelcentrum lunchen, een broodje vlees/vis met daar naast patat. Niet echt een over heerlijke combinatie maar ja, in zo’n land kom je wel vaker dit soort dingen tegen. We kijken elkaar even aan en denken niet lullen, pikken en slikken. In de supermarkt is het nodige door de familie ingekocht voor de barbecue vanavond. Na ons bezoek aan het winkelcentrum alwaar we voor één van onze vrienden ook even wat brillendoekjes hebben geruild werden we naar de tante van Fred gebracht. Een dame van 90 jaar. Met haar hebben we gezellig onder het genot van een kopje thee verhalen van vroegere tijden opgehaald en wat fotoboeken doorgenomen. Wij hadden wat souvenirs voor haar meegebracht uit Holland en zij had voor ons een handdoekje uit Australië klaar liggen waaraan zij zelf nog een lusje voor het ophangen had gehaakt (echt iets voor mij hoor). Ook ontmoette wij daar één van haar andere kinderen Christina. Zij komt dagelijks even bij haar moeder aan, zo vertelde ons Tante Tet. Even later kwam Bill ons weer ophalen. Nog even langs het postkantoor voor wat postzegels en toen door naar huis. Thuis gekomen zijn Fred en ik gaan zwemmen zodat de familie tijd kreeg om zich even van ons los te maken voor de voorbereidingen van de barbecue. Om ongeveer  18.30 uur arriveerde langzaam aan een gedeelte van de familie, niet iedereen kon aanwezig zijn daar er ook wat nichten verder weg wonen en dan heb ik het over verder weg dan zo’n vijfhonderd kilometer en meer van Singleton af. Een ieder bracht wat te drinken en te eten mee, erg lekker allemaal maar zeer verschillend van wat wij gewend zijn. Al met al was het een zeer gezellige avond en hebben we met iedereen op een relaxte manier kunnen converseren. Rond 23.30 uur vertrokken de meeste weer huiswaarts en zijn wij moe maar zeer voldaan om 00.30 uur naar ons bed gegaan.

Dag 6
Opstaan met de zon is toch wat je wenst. Nu daar hebben we hier niet over te klagen, hij schijnt volop. Vandaag stond een bezoek aan de wijngaarden in de Hunter Valley op het program. Singleton ligt in de Hunter Valley dus ver weg hoefden we niet. Anja een nicht met haar man Kell gingen ook mee. Rond 10.00 uur vertrokken we. Het eerste bezoek betrof een bezoek aan de Hunter Valley Gardens. Geen botanische tuin maar iets dergelijks als de Hortus in Groningen. Het was een bezoek meer dan waard. De tuinen zijn aangelegd met geld van Yves Rochier de grote make up fabrikant. Waarom dat weet ik niet precies maar zijn dochter is op dit park getrouwd in een kerkje wat ook speciaal daarvoor gebouwd was en zij woont in de omgeving. Tevens runt zijn schoonzoon het hele park. Bill en Gayle gaven aan dat het ongetwijfeld ook belasting technisch interessant was. Allerlei soorten tuinen, Chinees, Italiaans, Frans, Japans etc. Het park is twee jaar oud echter aan de beplanting en de entourage is dat geheel niet te zien. Als men zou zeggen, het ligt er al 20 jaar geloof je het ook. De temperatuur liep snel op naar 36 graden dus over warmte hadden we niet te klagen. Het was een behoorlijke wandeling maar de moeite waard. Hierna nog even naar de souvenir winkeltjes, een bezoek aan diverse galeries, waaronder die van Ken Duncan, een wereld beroemde Australische fotograaf, nooit van gehoord, maar eerlijk is eerlijk zijn werk was fabuleus. Rond enen was het lunchtijd en een restaurant was snel gevonden. Heerlijke salades, natuurlijk op z’n Amerikaans dus het paste amper op je bord. Maar we hebben gesmuld. Er zijn in de vallei zo’n 156 wijngaarden met allerlei verschillende wijnen. Je kunt hier weekenden boeken en zelfs trouwen. Het is hier een drukte van belang tijdens de weekenden. Mensen uit Sydney komen hier naartoe, ja zelfs met de helicopter om het weekend over te blijven. Als je in de valley bent dan moet je natuurlijk ook wijn proeven. Nu ga je natuurlijk niet alle 156 wijngaarden af want dan kunnen ze je wegbrengen maar een aantal is wel aardig. Wij gingen naar de Constable en Hershon. Eén van de betere wijnmakers en klant van het bedrijf van Bill. Zij drukken ondermeer de etiketten. We werden met open armen ontvangen. Na het proeven van zeven verschillende wijnen, rood en wit en dessert hik,hik, hadden we er nog 155 te gaan. Niet verstandig, dus op naar een kaasmakerij waar we koffie dronken. Hier vandaan gingen we weer zoetjes aan huiswaarts alvorens een bezoek te brengen aan Christian (zoon Bill en Gayle) die enkele maanden geleden met vrouw en kind een nieuw huis had betrokken. Natuurlijk een paleisje, hier in Singleton zijn de meeste huizen paleisjes. Drie voetbalvelden bosgrond met een groot huis, helemaal gelijkvloers en voorzien van alle gemakken tot aan een aparte bibliotheek, biljard- en filmkamer toe. Buren zijn er wel maar waar? Het huis van een filmster was er niets bij. In het huis is, voor alle elektronica zes en een halve kilometer draad verwerkt. Het is echt Amerikaans alles big, bigger en bigst. Nu is het zo dat Singleton de rijkste gemeente is van Australie vanwege de kolenmijnen. Er worden grote bedragen verdiend. Christian en de andere twee kinderen zijn inmiddels mede eigenaar van de holding geworden van Bill en Gayle zodat zij langzamerhand kunnen afbouwen. Het bedrijf is zeer uiteenlopend, zij geven veiligheids cursussen aan personeel wat in de mijnen aan het werk gaat, ze leveren grote machines en personeel voor het werk in de open kolenmijnen, zijn uitzendbureau voor mijnwerkers en inmiddels gestart met bedrijfs printshops voor eigen gebruik maar ook voor de bedrijfsmarkt. Het bedrijf groeit enorm en heeft inmiddels tweehonderd vaste medewerkers. En nog een gigantisch aantal parttimers. Dus een grote werkgever voor de omgeving. Hier vandaan naar huis, nog effe lekker gezwommen, heerlijk gegeten en ik deed om 23.30 uur het licht terwijl de rest allemaal om 21.00 uur het bed had op gezocht.

Dag 7
Een rustige dag gepland. Het is zondag dus bacon and eggs. Alles klaargemaakt op de multifunctionele BBQ buiten. Geen gestink binnen. Een zwaar ontbijt maar voedzaam. Vervolgens reden we naar Cynthia (dochter) want ook zij had een nieuw huis. Wederom een leuk stulpje. Lekker koffie gedronken, niet zoals bij ons maar een beker van hier tot Tokio. Eigenlijk heb je aan zo’n beker voor de hele dag genoeg. Maar ja, de blaas moet ook wat te doen hebben. Hierna reden we naar Jason (zoon) want die konden we natuurlijk niet overslaan. Op een schitterende veranda hebben we heerlijk een uurtje vertoefd. Het was de bedoeling dat we ’s middags naar een nicht zouden gaan voor een thee en late lunch. Anja woont vlak bij Bill en Gayle. Zij zijn beide country guys en houden erg van de natuur wat natuurlijk terug te vinden is in de leefgewoonten. Hun huis ligt midden in de bush en is een plaatje. Zij hebben het echter verkocht en gaan verhuizen naar de kust waar een nieuw huis wordt gebouwd. Hun huidige stek vergt veel onderhoud, vooral de bladeren van de bomen die het gras verstikken en de gum-trees verliezen ieder jaar hun bast wat ook lekker in de tuin dwarrelt wat een enorme troep geeft. We genoten van een heerlijke lunch en wederom kwamen er enkele familieleden join the club. Trudie is nog even gaan zwemmen want een zwembad ontbreekt bij bijna geen enkel huis. Ook hebben we kangoeroes gespot. Er zaten er veel achter hun woning. De beesten zijn erg schuw en dichtbij komen kun je niet. Een van de honden van Anja en Kell is waarschijnlijk afgelopen week door een kangeroe gepakt en met de scherpe nagels van de voorpoten gedood. Ze zijn dus ook gevaarlijk, zo leuk als ze er uit zien. Kell bood aan om met de 4 wheel drive kangoeroes van dichtbij te spotten waar ik natuurlijk geen nee op zei. Dus zo gezegd zo gedaan. Wat een rit door de heuvels, helling op helling af sommige waren zo steil dat ik dacht dat we zo naar beneden zouden glijden, of never nooit meer omhoog kwamen. Maar een landrover met een vier liter motor laat je niet in de steek. Goed filmen kon ik niet met al dat getril in de auto, zodra je stil staat gaan de kangoeroes er van door maar heb wel getracht wat shots te maken. Geweldige ervaring. Dat is pas vier wheeldrive, auto’s waar ze in dit land voor bestemd zijn en niet voor de boodschappen bij Albert Heijn. Een rustige avond en voorbereiden op het afscheid morgen waarop we de reis vervolgen.

Dag 8
Vanmorgen was ik Trudie al vroeg wakker, om 7.00 uur en heb even met thuis gebeld daar was het toen 21.00 uur. Rustig aan de koffers en de rugzakken opnieuw ingepakt en Fred heeft het verslag van gisteren gemaakt en op de website gezet. Tevens nog wat extra bladzijden aangemaakt alvorens we aan het ontbijt gingen. Bill en Gayle waren al druk met hun bezigheden zodat wij met z’n tweeën hebben gegeten. Om 9.45 uur werden we uitgezwaaid door Gayle, die vandaag andere afspraken had lopen met haar moeder. Onderweg pikten we Anja op en zijn we nog voor een groet naar Tante Tet gereden. Om 10.15 uur vertrokken we uiteindelijk uit Singleton voor onze terugreis naar Sydney. Een rit van zo’n  driehonderd kilometer. Onze eerste stop was na zo’n honderd kilometer in een Mac Donald restaurant voor een kop koffie en de toilet. Op het moment dat wij zouden vertrekken werden we nog verrast door Gayle. Zij was onderweg met haar moeder en een vriendin voor een bezoek aan het ziekenhuis in Sydney. Wij vervolgden onze reis via een toeristische route, een weg die langs de kust ging. Het was de bedoeling om daar ergens aan zee onze lunch te nemen. Helaas hadden we een afslag gemist en kwamen daardoor op een plek terecht waar niemand van ons het bestaan van wist maar erg mooi was. Via een  weg gereden, lijkend op een haarspeld zagen we een idyllisch gelegen baai met mooie boten. Om bij een goed restaurant te komen moesten we een veerpont nemen. Hier hebben we even zeer gezellig gezeten en lekker gegeten. Vandaar uit zijn we richting de snelweg gegaan om zo op een snelle manier Sydney te kunnen bereiken. Hier was het even rondom het vliegveld goed rondkijken om ons hotel te kunnen vinden, wat toch nog redelijk snel lukte. Nadat we hadden ingecheckt hebben we met onze neef en nicht nog een kop koffie genomen. Bedankte hen voor alle gastvrijheid die we mochten ontvangen waar naar we hen uitzwaaiden. Nu op het moment, na even een opfrissing in de badkamer van onze room, ben ik dit verslag gaan maken en ligt Fred heerlijk te relaxen met één of andere film op de televisie. Straks lekker beneden genieten van het diner en dan ontspannen met een goed boek voor dat we het licht uit doen om te gaan slapen.

Dag 9
Weer een nacht in een hotel. Ontbijt zat niet bij de prijs in dus 30 Aus. dollar circa 18 euro ben je zomaar kwijt voor een paar sneetjes brood en bacon en eggs. So what. We zijn op vakantie en dat voelt ook zo. De kamer was prima en het bed toch wel. Om 7.00 uur de wekker want we moesten om 9.10 uur met de shuttlebus mee naar Sydney international Airport. Binnen 15 minuten waren we op het vliegveld. Een uitgebreide veiligheids check lag weer in het vooruitschiet. Ze kunnen er hier wat van en natuurlijk werd ik Fred weer uit de rij gehaald voor een extra check, waarschijnlijk omdat ik een laptop mee had terwijl deze al apart door de rontgen was gegaan. Op Schiphol gaat het een stuk sneller maar of het net zo veilig is. Ook weer een kaart invullen hoelang je bent geweest, waar je heen gaat etc etc. Nadat dit allemaal was gedaan konden we naar het vliegtuig. Al met al ben je zo’n kleine 45 minuten bezig om door de beveiliging te komen dus al ben je op tijd je komt nog tijd tekort. Nog even een mooie aboriginalart stropdas gekocht en vervolgens ingestapt. We vlogen met een Airbus en zaten lekker met z’n tweeen naast elkaar. Een vlucht van vier en half uur bracht ons in Nieuw Zeeland. Het stikte van de chinezen aan boord. Die lui luisteren voor geen meter. Tijdens de landing gingen enkelen, die op de middenplaatsen zaten, (opstelling twee-drie-twee) staan om uit het raampje te kunnen kijken. De stewards werden boos en waarschuwden die poepchinezen keer op keer en uiteindelijk bleven ze zitten. Nog lekker warm gegeten aan boord, kip met rijst en groente, salade, broodje en een magnum als toetje. Trudie hoefde de kip niet en ik eigenlijk ook niet maar doordat de vraag naar het lamsvlees zo groot was, was er geen alternatief. De steward gaf aan, dat de kip uit Australië kwam en we ons geen zorgen hoefden te maken. Dus ik heb het maar gegeten en ook het portie van Trudie. Ook in NZ gelden strenge import eisen dus de hele riedel zoals in Australië begon weer opnieuw. Honden controleren of je geen groente, vlees en nog een hele batterij verboden artikelen in je tas hebt want dat is streng verboden. Vooraf moet je al een uitgebreid formulier invullen, net als in Australië dat je dit niet bij je hebt. Verkeerde informatie komt je op een behoorlijke boete te staan. En natuurlijk bleef de hond weer bij Trudie haar tas staan. De hele tas moest leeg en of we geen fruit in de tas hadden gehad of bloemen. We moesten lachen, waarop de beambte vroeg of het vrolijk was. We reageerden maar niet, maar toen ie weg was moesten we wel lachen. We hadden eigenlijk moeten zeggen dat we in Holland de bloemen altijd opvouwen in een rugzak. Hou je mand alsjeblieft maar want vrolijkheid kan je duur komen te staan. Eindelijk naar buiten waar we werden opgevangen door een reisleidster die ons vriendelijk te woord stond. Na enige uitleg naar een taxibus die ons naar het Rydges hotel midden in het centrum bracht waar we rond vijven waren. Een chique hotel waar we weer van alle gemakken zijn voorzien. Na ons te hebben opgeknapt doken we het centrum in. Mooie winkels, straten en gebouwen en goede restaurants. Eerst nog even lekker eten waarna we om 22.00 uur weer terug in het hotel waren. Morgen begint de dag om 6.30 uur.

Dag 10
De eerste dag van onze rondreis. De koffers moesten om 6.30 uur op de gang staan dus schoven we ook maar meteen aan bij het ontbijt. Hierna snel naar de lounge want, we waren zeer benieuwd wie er allemaal in de bus zouden zitten. En ja hoor, onze stoutste dromen werden natuurlijk bewaarheid, geen jonge vlotte stellen maar een groot gehalte 55 plus en enkele 65 plussers; zelfs één met een stok dus zei ik meteen tegen Trudie; laat ik ook maar een rollator pakken. Meteen de lol er weer in. Er zijn gelukkig ook enkele mensen van onze leeftijd. Al met al zitten er 26 personen in de bus dus ruimte zat. Ik had de chauffeur nog niet gezien totdat er een man met een hoop strepen op zijn schouder zich voorstelde met de naam Terry, please to meet you. Leeftijd, bijna pensioengerechtigd en volgens Trudie met de ziekte van Parkinson. De reis moest nog beginnen maar de vooroordelen waren er alweer. Achteraf geen opmerkingen over het rijgedrag van Terry want dat was geweldig. Wij zijn de enige Hollanders en worden constant gecomplimenteerd over het goede Engels wat wij en ik Fred in het bijzonder spreek. Af en toe jezelf een schouderklopje geven niet op mijn ribben want die doen nog zeer. Je hebt de taal echt nodig want alles gaat in het engels. Maar wij vinden het uitdagend om met verschillende wereldburgers om te gaan. En natuurlijk spreekt de familie ook engels en zou je anders stommetje moeten spelen. Het zijn veel Engelse, Australiërs en Canadezen reisgenoten. Eén van de stellen had een prijsvraag gewonnen waar deze reis de hoofdprijs van was, dus dat is aardig meegenomen. Vanuit Auckland vertrokken we noordwaarts. Zeer afwisselend landschap en erg uitgestrekt met veel groen, bomen en meren. Diverse bevolkingsgroepen hebben een stempel gedrukt op de omgeving. Joegoslaven hebben zich hier jaren geleden gevestigd en zijn goede wijnboeren. De Hollanders en Engelsen goede boeren. De oorspronkelijke inwoners van Nieuw Zeeland, de Maori’s, hebben zich in tegenstelling tot de aboriginals in Australië goed ontwikkeld en leven naast elkaar met andere inwoners. Wat meteen opvalt, is dat in tegenstelling tot Australië alles hier verengelst is in plaats van veramerikaanst. Vee- en fruitteelt hebben de overhand. Er zijn circa 17 miljoen stuks koeien en ongeveer 77 miljoen schapen in NZ. Ook is er in deze omgeving veel toerisme. Bij Marsen Bay honderd vijftig  kilometer boven Auckland is een grote haven waar olietankers olie lossen. NZ heeft geen eigen oliebronnen. Ook is het heel bijzonder dat er geen roofdieren, slangen en andere gevaarlijke dieren zijn, dus zeer vredelievend. We reden snel naar Pahia een dorp (vroegere christelijke nederzetting) aan de Bay of Islands waar we onze derde stop hadden en de eerste excursie naar de Waitangi Treaty Grounds en het Waitangi Treaty House. Abel Tasman de ontdekker van Nieuw Zeeland heeft NZ zijn naam gegeven, ontleent aan de provincie Zeeland in Nederland. Vervolgens heeft het nog een poosje geduurd en heeft James Cook het land in kaart gebracht. Ook de Fransen zongen een toontje mee en uiteindelijk hebben de Engelsen in 1840 NZ tot een kolonie uitgeroepen en bij Waitangi een verdrag getekend met verschillende Maori leiders. Het is een overeenkomst tussen de Engelse regering en de Maori’s en Hoewel het verdrag voorzag in bescherming van waar tegenwoordig de raciale betrekkingen op zijn gebaseerd. De Maori’s gaven de kon. Victoria het recht land te kopen waarvoor ze in ruil alle rechten en privileges van een Britse onderdaan ontvingen. Er ontstonden misverstanden omdat er twee versies bestaan een engelse en een Maori. Tot op de dag van vandaag zijn er misverstanden wat de Maori’s niet ten goede komt. Dit verdrag werd getekend op de plek waar wij waren voor het Waitangi Treaty House van een engelse resident (nu nationaal monument). Er staat ook een Maori Meeting House (gemeenschapshuis) geplaatst in 1940, 100 jaar na de ondertekening, met werkelijk schitterend houtsnijwerk. De gids vertelde nog veel meer maar dat bespaar ik jullie. Het gebied wordt omringd door mangroven, bossen en wildernis. Ook ligt er een 35 meter lange Maori War Kanoe (ngatokimawhorua genaamd), gemaakt van drie kauri bomen en biedt plaats aan 120 Maori strijders. Uiteindelijk moesten we haast maken want de volgende trip stond om 13.30 uur op het programma. Een boottocht door de Bay of Islands met een bezoek aan de Hole in de Rocks. We hebben al veel boottochten mee gemaakt maar deze staat aan de top. Wat een geweldige tocht en wat een fabuleuze omgeving. Veel eilanden zijn privé bezit maar moeten in de oorspronkelijke staat bewaard blijven. Het water was zo mooi van kleur dat is met geen pen te beschrijven. Al die blue lagoon baaien en gigantische rotspartijen. Uiteindelijk kwamen we bij de rots partij met het grote gat erin. De zee was tamelijk rustig dus besloot de kapitein van de boot er door heen te varen. Het was wat manoeuvreren maar de grote catamarans zijn enorm wendbaar. Toen we uit het gat kwamen zwommen er duizenden vissen aan de oppervlakte. In de zeestroom komt heel veel plankton mee wat deze vissen trekt. Daarna gaf de kapitein aan dat we naar een uitstekende rots moesten kijken. Wat schetste onze verbazing. Het had de vorm van een vrouwe hoofd. Een mirakel. Neem van mij aan dat het een enorme belevenis was. De och en ahs waren niet van de lucht. We werden een uurtje gedropt op een zo’n bleu lagoon eiland om de benen te strekken en een heuvel te beklimmen (muv. de oudjes) voor een bijzonder uitzicht. We hebben genoten en als deze dag sprekend is voor de rest van onze rondreis dan staat ons nog veel te wachten. We waren rond half zes terug en gingen naar ons hotel. De koffers stonden al op de kamer. Trudie en ik schoven om zeven uur aan voor het diner. Een internationaal buffet met diverse soepen, vlees, vis, groente, rijst, gebakken aardappels etc. Ook stonden er diverse toetjes, taarten, ijs en andere zoetigheden waaraan je, je helemaal dicht kon eten. Al met al een geweeeeeeeldige dag. Morgen wordt weer een inspannende dag. Een dag excursie met een fourwheel coache naar Cape Reinga. Door de regenwouden en over stranden naar de meest noordelijkste punt van NZ. Ook kunnen we zand sleeën. We hadden een vrije dag echter niets doen bevalt niet. We zouden de excursie met het vliegtuig doen maar Trudie wilde dat niet en zonder Trudie ga ik niet vliegen.

Dag 11
Weer opnieuw vroeg uit de veren. Een excursie naar Cape Reinga en Ninety Mile Beach stond op het programma. Een dagtocht per fourwheel coach over een afstand van circa vijfhonderd kilometer. De wekker op 6.00 uur, ontbijt om 6.45 en vertrek om 7.20 uur. De bus was precies op tijd en er zaten al een aantal andere mensen in en met onze groep erbij was de bus nagenoeg vol. De chauffeur was een Maori, een welbespraakte man en een goede driver. We reden via de oostkust naar het noorden. De eerste plaats was Kerikeri waar het oudste huis van NZ stond. De omgeving staat bekend om haar teelt van fruit en groenten. We reden door een zeer afwisselend landschap van bergen, heuvels, bomen en gras. Het zijn allemaal tweebaans wegen. De chauffeur had er behoorlijk de vaart in zodat het landschap vlot aan ons voorbij vloog. Ook zong hij af en toe een Maori lied wat bijzonder in de smaak viel. Je voelt je in deze wijdse omgeving erg klein. De eerste stop was bij Awanui. Een houtcentrum waar van het hout van de Kauri bomen (oudste bomen van NZ er zijn er die tweeduizend jaar oud zijn) mooie meubels werden gemaakt. Niet onze smaak maar kunstig om te zien. Ook stond er een Kauri boomstam waarin een spiltrap was gemaakt. Omtrek veertien mtr. Een gigant van een stam. Van hier vertrokken we naar de westkust en reden met de bus het strand op. Het zand is zo hard dat je er met gemak honderd kilometer per uur kan rijden wat de chauffeur dan ook deed want we moesten negentig kilometer overbruggen. Vanaf dat we het strand op reden tot het eindpunt heeft de chauffeur alleen maar door de microfoon getetterd over van alles en nog wat. Dat gaat op den duur aardig irriteren. Vanaf hier reed je eigenlijk een soort schiereiland op van 12 kilometer breed wat loopt in de punt Cape Reinga. Op het strand stopte de bus om even de benen te strekken. De chauffeur liep met een emmer het water in en natuurlijk aagje van Koningsbruggen er weer achteraan, nieuwsgierig als ze is. Wat blijkt als je met je handen onder water in het zand grijpt voel je scheldieren (tuatua). Deze zijn een delicatesse waarvan je dagelijks pp. maar 150 stuks mee mag nemen. En aangezien er een bus vol mensen was kon hij heel wat kilootjes vergaren. Trudie en enkele anderen hielpen hem daarbij. Na een stief kwartiertje de bus weer in voor het volgende spektakel; duin surfen. Met een surfboard surf je zittend of liggend van duinen af die wel 140 meter hoog zijn. Onze duinen waren wat lager omdat je een enorme snelheid ontwikkeld en er door onkunde ongelukken kunnen ontstaan. De pijn aan mijn ribben vergat ik even want deze ervaring wilde ik niet missen en Trudie zo wie zo al niet. Geweldig, we gaan thuis oefenen op de klimduin. Instappen en op naar Cape Reinga. Een woeste rit van 21 kilometer door en over de duinen via een onverharde weg. De chauffeur had behoorlijk het gas op. Links en rechts geen vangrail, tegenliggers wat voor spannende situaties zorgden. Het eindpunt was bijzonder. Een vuurtoren hoog op een rots waar de Pacific en de Tasman Zee elkaar ontmoeten. Dit is te zien aan de golfstroom. Ook vertrekken hier de geesten van de doden van de Maori’s volgens de Maori mythologie naar Hawaiki vertrekken Mensen wat is dit een geweldige ervaring. Trudie heeft hier ansichtkaarten op de post gedaan in de enige brievenbus wat zeer bijzonder was omdat het poststempel van Cape Reinga er op komt te staan. We hadden hier slechts 30 minuten zodat na het zien van dit alles de reis weer terug ging, niet via het strand maar via de enige weg aan de westkust. Op naar de lunch. Het was inmiddels 13.45 uur en een georganiseerde BBQ stilde de honger. Van hier reden we naar het Puketi Kauri Forest een regenwoud waar enorme Kauri bomen stonden. De weg er naar toe, circa 18 kilometer was ook weer een ervaring op zich. Met de bus door het regenwoud omhoog de bergen in. Een smalle weg met links en rechts gigantische afgronden zonder ook maar enige vorm van afscheiding wat erg spannend was. Maar het was de moeite van de rit waard. Enorme bomen met de omtrek van 10 mensen met uitgestrekte armen. Vervolgens weer op naar het hotel waar we om 18.00 uur waren. Nog effe zwemmen en in de jacuzzi om vervolgens te dineren. Een geweldige dag. Wat ons opviel was dat in deze omgeving de mensen het niet breed hadden. Er wonen hier heel veel Maori’s.

Dag 12
Inmiddels al veel foto’s gemaakt laat echter een collage zien. Het wordt eentonig maar met een vakantie overseas maak je overuren. Na het ontbijt reden we weer naar het volgende avontuur. Vandaag was Rotorua het eindpunt. Het grootste vulkaan gebied van NZ met werkende kraters, geisers en andere geothermische warmtebronnen. Voor het zover was reden we eerste weer terug naar Auckland voor een bezoek aan de Skytower. De hoogste toren op het zuidelijke halfrond, exact 328 hoog. Het is een toren die uitzicht biedt aan toeristen en zorgt voor tv en telecommunicatie. Een lift brengt je in 40 sec. omhoog. Je hebt een geweldig uitzicht vanaf het skydeck op tweehonderd twintig mtr hoog. Vanaf de toren kun je bungyjumpen en skyjumpen, je glijd dan tussen twee staalkabels naar beneden. Ook zijn er op de rondgang in de grond 38 mm glasplaten aangebracht waar over je kunt lopen en onder je, zie je de straat. Een geweldige ervaring. We hebben de mensen naar beneden zien bungyjumpen, wat is dat hoog van 220 meter naar beneden springen. Het restaurant draait in 60 minuten om de toren heen Dit hadden we al eens ervaren in Sydney. We vervolgden de reis met een rondrit door de stad Auckland. Deze stad is qua oppervlakte de op vijf na grootste van de wereld maar telt slechts 1.1 miljoen inwoners. Na het bewonderen van enkele buitenwijken met absurd grote huizen en dure huizen reden we het vlakke land in. Veel grote boerenbedrijven en maneges zijn hier gevestigd. Over het algemeen zijn het Hollanders en Engelsen. Rijdend door het landschap lijkt het of je in Friesland bent echter de bergen aan de horizon zeggen dat, dat niet kan. Via Mercer, kolengebied en het stadje Cambridge reden we verder langzaam de bergen in. Uiteindelijk reden we rond zessen Roturua binnen. Het stinkt hier verschrikkelijk naar rotte eieren waar je loopt. Gelukkig niet in de hotelkamer en we houden de ramen dicht. Dit komt door de vele zwavelbaden die er zijn. We reden door naar ons hotel Lake Plaza Resort. Een gigantisch Resort omringt door spuitende geisers en overal komt rook uit de grond. Het ligt aan een gigantisch bergmeer Lake Rotorua. Je mag niet van de paden afwijken. Het hotel heeft een grote spa met water van 36 graden verwarmd door de bronnen waar we natuurlijk een baantje trokken. Rond 19.30 uur gingen we aan tafel. Een overheerlijk groot internationaal buffet stond op ons te wachten. Vlees, vis, allerlei soorten schaaldieren, groenten, pasta’s en over de toetjes en Franse kazen maar niet te praten. Het was overheerlijk. We hebben aardige mensen uit Melbourn ontmoet die een grote beddenzaak hebben, samen eten is erg gezellig. Het stikt in het hotel van de Jappen en Chinezen en Koreanen maar ja, waar vindt je die niet. Die kom je op de Mount Everest nog tegen in groepen. Inmiddels regent het hier de omgeving is geweldig.

Dag 13
Vandaag mochten we “uitslapen”, om 8.00 uur aan het ontbijt. Het vertrek met de bus stond gepland om 8.50 uur. Allereerst vertrokken we naar het Agrodome, een groot scenic park. We werden naar en schuur gebracht voor een groepsfoto. Daar vandaan liepen we naar een soort theater. Wat ons te wachten stond was niet helemaal duidelijk maar dat het met schapen te maken had begrepen we wel; afwachten dan maar. Even later sprong er een man het toneel op en opende de Sheepshow. Aan de zijkant van de zaal stonden 15 verschillende soorten schapen te wachten . Het bleek dus dat we in een soort Broekerveiling maar dan voor schapen waren beland. We voelde ons echte toeristen. Eén voor één kwamen de schapen het toneel op gerend, alwaar op hun plekje met de naam van het soort schaap een etensbakje klaar stond om ze rustig te houden. De man vertelde op een komische manier alles over de schapen en waar ze vandaan kwamen. Er was zelfs een Texels schaap. Vervolgens werd één van de schapen geschoren. Op een gegeven moment kwam er een koe, die nog gemolken moest worden, het toneel op. Hiervoor werden vrijwilligers gezocht. Ik, Trudie zei die gek, vond dat ik wel een koe kon melken, nou hoe dat ging is terug te zien op de film. Vervolgens kwamen er nog schaapshonden op het toneel voor een kleine demonstratie. Ook was er op het park een shop waar chocolade werd gemaakt en gekocht kon worden. Wij hadden een tegoedbon gekregen voor een plakje chocolade dus ook daar liepen we even langs. Er naast was nog wollhouse waar van de schapenvacht met een machine de wol werd gemaakt en waar het nodige aan wol gekocht mocht worden. Vanhier reden we naar een ernaast gelegen gondelbaan. Om aan de lunch deel te nemen moest ik er aan geloven om met veel tegenzin (pure angst) in de gondel te stappen om uiteindelijk van een mooi uitzicht over het Lake Roturua en de lunch te genieten. Kiezen op elkaar, de bank vasthouden waarop ik zat en met mijn ogen dicht, tien minuten lang om boven te komen en zo ook weer terug. Met de bus weer een korte rit terug naar het hotel. De gehele middag vrij af. Wij zijn met de laptop en een plattegrond op weg gegaan naar een internetpoint om daar onze info weer kwijt te kunnen. Verder vervolgden we onze weg op zoek naar een park waar veel rook te zien was. De rook was afkomstig van geisers die hier actief waren. Het zien van stoom uit de grond ging gepaard met borrelende modderpoelen die geurden naar rotte eieren. Foto’s en film gemaakt en natuurlijk kon ik het niet nalaten om toch even het water te voelen. Dus even met m’n voeten in zo’n bad, nou ik verzeker je het is heet. Toen nog even shoppen, maar ja, waar wij geen rekening mee hadden gehouden was de tijd, veel winkels waaronder ook de brillenzaak, ja Louk voor de brillendoekjes, waren al om 13.00 uur gesloten. Mac Donalds was open en hier even een BAK koffie want van bakkies hebben ze hier niet gehoord. Nog wat boodschappen gedaan in de plaatselijke supermarkt, big bigger bigst en terug naar het hotel voor een duik in de Spa. Om 18.30 uur gingen we naar de bar voor de happy hour. Dit was tevens het verzamelpunt van ons reisgezelschap voor het diner. Hiervoor kregen we een Kiora (dit betekend welkom en zoveel meer) door een volbloed Maori man. Hij vertelde in het kort de geschiedenis van hen. Bracht ons naar een zaal waar we genoten van een echt Maori Hangi buffet. Na het diner werd ons een show voorgeschoteld van een Maori familie. Middels zang en dans beelden zij verhalen uit van vroeger tot aan nu uit. Zeer de moeite waard en door ook mee te kunnen doen kon je ook geheel inleven in  hun levenswijze. Ook ik en Fred moesten het podium op om mee te dansen. Wat een geweldige avond. Om half twaalf deden we het licht uit.

Dag 14
Nog één nachtje slapen en dan is Fred jarig. Wel vreemd, gezien we hier 12 uur voor lopen op de Nederlandse tijd dus is Fred voor het eerst eerder jarig dan andere voorgaande jaren. Maar het betekent ook dat het vanaf deze verjaardag weer 12 uur langer gaat duren voor hij volgend jaar opnieuw zal verjaren. Het was vanmorgen 06.15 uur toen wij door een vrolijk deuntje uit de mobiel gewekt werden. Om 07.00 uur de koffers op de gang klaar en was het tijd om te ontbijten. Wederom een fantastisch ontbijtbuffet dus afvallen is er hier niet bij. Rond 08.00 uur vertrok de bus naar een Maori Arts en Crafts Instituut en het Whakarewarewa Thermal Reserve. Dit leek erg op bv. De Zaanse Schans. Dit is een school waar wordt lesgegeven in de houtsnijkunst van de Maori. Tevens is hier een dorp nagemaakt waar je kunt zien hoe de Maori’s leefden. De Maorie maakt 17% uit van de totale bevolking van NZ en 75% hiervan leeft op het Noorder Eiland. De Maorie populatie komt van de Polynesische eilanden, Hawaï, Tahiti en nog wat andere eilanden en zijn de uiteindelijke ontdekkers van NZ. Inmiddels is er veel inteelt echter men wil de oude tradities behouden voor het nageslacht. We werden rondgeleid door een vriendelijke Maori dame. Er werden grote beelden gemaakt waar 1 persoon zo’n drie jaar mee bezig is. Ook hier hadden zij achter glas twee kiwi vogels lopen die niet gefilmd mochten worden. Maar ons kent ons wat juist niet mag dat doen we graag dus Fred heeft gefilmd met nightshot. Op de film zijn ze beter te zien dan met het blote oog. Even later brachten we een bezoek Whakarewarewa Thermal Reserve. Dit gebied bestaat uit hoog op spuitende geisers en borrellende modderpoelen. Zeer fascinerend. Om 09.45 uur de bus weer in naar één of ander uitkijkpunt. Daar ik voor mijn gevoel al genoeg had gezien op de vroege ochtend heb ik Fred maar als een Japanner de bus uit gestuurd gewapend met twee camera’s. Bij terugkomst bleek het weer een enorme borrellende modderpoel te zijn. Ikzelf ben maar even in de bus achter de laptop gaan zitten om ook verslag te doen van dat geen wij allemaal mee maken. Vervolgens reden we naar de Huka falls. Via enorme bossen met dennenbomen, het grootste van NZ 3.5 miljoen acres. (1 acre is ca 2.5 hectare) links en rechts bomen en dat kmmmmm’s lang kwamen we bij de waterval. De waterval zit in de grootste snelstromende rivier van NZ. De rivier is 375 kilometer lang. Er staan acht turbine centrales om stroom te maken. Na een snelle fotoshot reden we naar Taupo en het grootste meer van NZ Lake Taupo 600 vierkante kilometer. Hier deden we de lunch. Een echt vakantieoord. Het weer is regenachtig maar Daniëlle en Roderick smsten al dat het in Nederland helemaal slecht is, dus klagen we niet. Na de lunch op naar de stad Napier. Hier brachten we een bezoek aan het historisch museum. In 1931 is deze stad volkomen verwoest na een aardbeving. Veel doden waren er hier te betreuren. De stad is herbouwd en veel gebouwen zijn in Art Deco stijl gebouwd wat zeer opmerkelijk is. Een wandeling door de straten is een genot voor het oog. Ook zijn er veel leuke winkels met allerlei leuke oude dingen. De overnachting hadden we in Hastings een plaats naast Napier. Na het diner zijn Fred en ik naar de Spa gegaan en hebben heerlijk een uurtje liggen dobberen en bubbelen.

Dag 15
Hoera, Hoera, Vandaag is Fred jarig, heb hem van iedereen de felicitaties over gebracht. Een lange dag wacht op ons. Om 06.00 uur ons bed weer uit. Het is nog erger dan naar je werk te gaan. Als je werkt dan heb je nog dagen tussen door vrij waarop je wat langer kan blijven liggen. Ik heb Fred beloofd om na thuiskomst zo’n 24 uur in bed te blijven om bij te komen. Ook moet je niet te lang wachten met het maken van het verslag daar je op één dag zoveel indrukken op doet, die je, je twee dagen later al niet meer voor de geest kan halen. Na ons ontbijt vertrokken we om 07.45 uur met de bus naar Wellington. Een rit van zo’n 325 kilometer. Onderweg een paar keer gestopt voor een plas/koffie pauze. Vlak voor Wellington hadden we lunch en anderhalf uur de tijd om te shoppen. Rond 13.30 uur reden we verder  naar Wellington alwaar we een site seen kregen. We reden naar Mount Victoria waar een mooi panorama van de stad was te zien en foto’s konden schieten. Het begon te regenen dus dit lukte niet echt, jammer. Daar we voor het hotel nog te vroeg waren werden we in de gelegenheid gesteld om met een treintje van de beneden stad naar boven te gaan. Ik had zelf  geen zin en ben erg bang in dit soort steile treintjes, dus reed verder met de bus. Hier hebben we even moeten wachten. Verder werden we nog even gedropt in een Botanical Garden en vandaar reden we naar het hotel. Fred werd verrast met een email van de kinderen met een felicitaties wat hem erg verraste. Ook de smsjes en de emails gaven hem toch het idee jarig te zijn. Koffie op de kamer om vervolgens weer in onze schoenen te stappen voor een korte wandeling naar het Te Papa Museum. Een geweldig mooi museum dat zeer de moeite waard is om te bezoeken. Neem er wel de tijd voor want, zoals wij er door heen hebben moeten lopen (hadden maar twee uur de tijd want het sloot om 18.00 uur toegang vrij waar vind je dat tegenwoordig nog) was niet echt leuk. Je kan er zeker als je alles op een normale manier wil zien zo’n halve dag rond lopen. Het museum heeft de stad Wellington en de sponsors zo’n 315 miljoen NZ dollar gekost. Het verteld de historie van NZ, hoe de eerste bewoners er waren, de immigratie van de nieuwe mensen en over de fauna en flora. Ook kun je ervaren hoe een aardbeving voelt. Men simuleert in een huis de beving. In een paar minuten is er niets meer over. Onderweg terug naar ons hotel zagen we op de parkeerplaats een camper staan met daar naast een terreinwagen met aan de voorkant een constructie om zich door de camper te laten trekken. We hebben even met de eigenaar gesproken wat ons zeer enthousiasmeerde voor vakanties binnen Europa te zijner tijd. Terug in het hotel schoven we aan voor het diner wat ook deze keer weer voortreffelijk was. Fred  was blij zijn bed te zien dus was niet meer te houden en is gaan liggen. Ik ben zelf nog even aan de overkant gaan shoppen. Daar was namelijk een enorme supermarkt waar van alles te koop was en heb voor Fred dan ook nog wat Nederlandse artikelen gekocht, zoals een pakje stroopwafels en een stukje Goudse kaas. Ook voor mij werd het die avond niet laat en deed uiteindelijk om half elf het licht uit.

Dag 16
Vandaag ging wederom de wekker om 06.00 uur. Een nieuwe dag met weer hetzelfde ritueel. Om 07.45 uur vertrok de bus richting haven om in te schepen. Eerst de bagage uit de bus die apart van ons mee reist. Daarna zelf aan boord om vervolgens om 08.45 uur met de boot op weg te gaan naar het Zuider-eiland. Aan boord ben ik even achter de laptop gaan zitten om alvast het verslag te maken van gisteren en dat van vandaag. Af en toe zit Fred even gezellig naast me het andere moment is hij aan het filmen of in gesprek met medereizigers uit onze bus. Het was een overtocht die circa 3.5 uur duurt. Je kunt vanaf Wellington de bergen van het Zuider eiland zien, echter om in Picton te komen moet je via een lange fjord. Het was een bijzonder mooie overtocht via de Queen Charlotte Sound, zo tussen de hoge bergen. Bij aankomst aan de andere zijde scheen de zon volop. Twee geweldig aardige mensen Derek en Jennifer uit Wales Engeland verlieten ons hier, want zij trokken verder met een camper. Adressen uitgewisseld want je weet maar nooit. Op het zuidereiland werden we opgewacht door een andere chauffeur, Reece met een gloednieuwe bus. Het is goedkoper om het op deze manier te doen want het kost 1800 nz dollar ca 900 euro om de bus mee te nemen. De route werd vervolgd. De streek waar we reden hete Marlbourough en is het wijngebied van NZ. Tussen de hoge bergen strekt zich een wijngebied uit zover het oog reikt. NZ is voor wat betreft de wijn een jong land en heeft een gemiddeld wereldmarkt aandeel van ongeveer 0,7 procent. Dat is niet zoveel echter het breidt zich langzaam uit en de wijnen behoren tot de top. Een bezoek aan een wijnmakerij gaf hier meer duidelijk over. We bezochten de viniards van Montana. De grootste wijnmaker en exporteur van Nieuw Zeeland. De wijngaarden beslaan circa vierenderdig duizend hectare grond, goed voor zo’n 30 tot 40 miljoen liter wijn. Ook zijn er veel wijnboeren die coöperatief zijn en de druiven naar deze wijnmakerij brengen. Na de rondleiding en het proeven van enkele rode en witte wijnen en de high tea gingen we richting Blenheim voor ons hotel. Een klein stadje met circa 17000 inwoners. Een internet café was er niet maar de bibliotheek gaf uitkomst. De verbinding was niet snel maar snel genoeg om de email te checken. Met een duik in het zwembad en een heerlijk a la card diner sloten we dag af.

Dag 17
Vandaag op naar Christchurch. We vertrokken om 8.00 uur. Via de bergen, reden we richting de kust. Een bijzonder mooie route met weinig verkeer. Om sommige bergen lag sneeuw. Er groeiden geen bomen wat hoofdzakelijk kwam doordat hier weinig regen valt. Wat hier opvalt, is dat ook de druiventeelt hier een enorme vlucht maakt. De droogte en juiste bodemsamenstelling zijn goed voor de druiven. We hadden geen stop voor twee uur omdat er onderweg niets te vinden is dus benen bij elkaar. Toen we de bergen uit reden hadden we een prachtig panorama op de kust. Een schitteren kustweg met aan de ene zijde zicht op de oceaan en aan de andere de ruige bergen. Onderweg een stop gemaakt omdat zich in this area veel zeehonden bevinden die we konden bewonderen. Een eerste stop hadden we in Kaikouri. Een dorp met 5000 inwoners en grotendeels leeft van de toeristen. Whalewaching en dolfin swimming zijn hier de bron van inkomsten. Even een Internet café bezoek om de website te updaten. Trudie en ik waren 3 minuten te laat bij de bus dus al die 55 plussers goedbedoeld mopper mopper, en de chauffeur liep al te wuiven, maar guys we zijn op vakantie dus laten we ons niet opjagen. We hebben leuke medereizigers ontmoet van de dezelfde leeftijd. Overdag gaan we ons eigen gang echter we ontbijten en dineren samen. Zij wonen in Australië Adelaide en komen oorspronkelijk uit, hij Griekenland en zij Italië. Ze hebben een grote franchise winkel van de Harvey Norman Group en verkopen bedden. Voorheen bezaten ze een restaurantketen echter tijdens de recessie in de negentiger jaren hebben ze deze verkocht. Verder zit er  een grote groep Italianen die ook uit Adelaide komen en 45 jaar geleden zijn gemigreerd. Spreken thuis Italiaans maar hebben natuurlijk de Engelse taal met een duidelijk Italiaans accent onder de knie. Dat klinkt geweldig. Verder nog enkele Canadezen en Engelsen. We lachen enorm met elkaar. De omgeving vanaf Kaikirou lijkt veel op het Toscaanse landschap. Mooi glooiende hellingen en een lieflijk landschap. Rond 14.00 uur waren we in Christchurch. Hier woont een kwart van de totale populatie van het zuidereiland circa 450000 mensen. Het zuidereiland is ongeveer negenhonderd. km. lang en honderd km breed. We brachten een bezoek aan een Antartic centrum. Een soort bezoekerscentrum met allerlei informatie over de zuidpool. Ik (fred) had voor de verandering vandaag mijn korte broek met mijn sandalen aan gedaan wat weer voor de nodige hilariteit zorgde. Er was nl. een stukje Zuidpool nagemaakt met sneeuw, ijs en wind en iglo’s waar het -5 graden was. Echter men gaf er een simulatie met een sneeuwstorm waardoor de temperatuur zakte naar -25 graden. De gids gaf aan om wel mee te doen, want het was een bijzondere ervaring. We kregen allemaal een dikke jas aan en rubber overschoenen. Nou het was een geweldige ervaring. De wind en sneeuw gingen via de pijpen van mijn korte broek naar binnen. Je stond te bevriezen. Trudie ging nog van een ijsglijbaan af zodat haar broek van achter lekker nat was. Maar, het was een geweldige ervaring. In Christchurch werd in de jaren 50 een overeenkomst opgesteld die inmiddels door vele landen is mede ondertekend waarin is overeengekomen dat de Zuidpool alleen gebruikt mag worden voor vreedzame- en wetenschappelijke doelen. Nederland heeft weliswaar geen researchcentrum daar maar heeft wel getekend. Christchurch ligt ca. 3000 kilometer van Antartica. Van hier reden we naar het centrum voor een rit met een toeristische tram. Erg leuk. Ook hebben we hier, een door ons gekocht Maori kunststukje en wat andere souvenirs in een doos gestopt en op de post gedaan. Het was weer een schitterend hotel en een uitstekend diner. We komen weer de nodige kilo’s aan. ’s Avonds zijn we naar het casino geweest om te proberen de reis terug te verdienen. Al met al weer een goed gevulde dag.

Dag 18
De langste rit lag in het verschiet. Dus weer vroeg uit de veren, ontbijt en op pad naar Omarama. Het was wat fris maar dat deerde ons niet. Vanuit Christchurch reden we eerst een stuk langs de kust zuidwaarts. Uiteindelijk reden we de bergen in. Via een bergpas kwamen we terecht op de Mackenzie hoogvlakte. Een  wonderbaarlijk mooie route. Alles is hier zo enorm groots. Enorme rotsen en bergen en vlaktes gaan aan ons voorbij. Als je de film Lord of the Rings hebt gezien begrijp je waarom deze hier is opgenomen. Op de bergen ligt enorm veel sneeuw. Het is hier zo wijds. Dit 700 vierkante kilometer gebied is nationaal park en kent negentien pieken hoger dan drieduizend. Gletjers bedekken 40% van het park. We hadden een lunch break bij Lake Tekapo. Een groot bergmeer met een helder blauwe kleur. De bijzondere bodemstructuur zorgt voor de kleur. De  zon scheen volop dus het was een prachtig gezicht. De meren dragen bij aan de energie voorziening van het zuidereiland. Twee enorme centrales zorgen voor de opwekking van stroom. We vervolgden onze weg richting Mount Cook, de hoogste berg van NZ 3765 meter hoog. Wat een spectaculair uitzicht. Weer reden we langs een enorm bergmeer Lake Pukaki. De meren liggen terrasvormig wat een bijzonder gezicht is. We reden tot aan de voet van de berg waaronder zich een enorme gletsjer bevond. Er was hier een hotel, echter in de hele omgeving is geen dorp, dan ook maar één huis te vinden. De mensen die het hotel runnen wonen bij het hotel en gaan eens in de zoveel tijd naar huis. Wat een spectaculaire vergezichten en wat is het hier mooi. Wij zijn voor wat betreft bergen en heuvels in Europa wel wat gewend tijdens onze vakantie, maar er is buiten NZ geen land in de wereld waar dit zo uitgestrekt is. Op de hoogvlaktes onderweg naar ons hotel in Omarama grazen veel koeien. Het is hier erg warm en erg dor. De boeren hebben enorme mobiele sproei installaties die het land nat houden zodat het gras groeit. Deze enorme installatie soms wel 200 meter lang rijden automatisch over het land heen wat een bijzonder gezicht is. Uiteindelijk waren we om 17.30 uur in ons hotel tussen de bergen. Gezien de warmte bracht de bar voor, tijdens en na het eten uitkomst. In dit plaatsje wonen 150 mensen maar aangezien het zeer centraal ligt voor dagtochten en looproutes is het hier zomers erg druk.

Dag 19
Kwart over zes de wekker. We zijn erg moe dus in de bus de ogen maar even toe. Door een afwisselend landschap waren we op weg naar  Dunedin. De schotse stad van NZ. De eerste stop was om 10.00 uur in Mouraki. Op het strand was wat bijzonders te zien. De zgn. Mouraki Boulders. Mysterieuze bollen beton die meer weg hadden van reuze voetballen met een diameter van ca. twee. mtr. Het is een natuurverschijnsel niet veel van bekend is en op aarde weinig voorkomt. Ze zijn miljoenen jaren geleden ontstaan toen kalkzouten zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern. Ook vormen ze het voorwerp van Maori legendes. Rond 12.30 uur waren we in Dunedin. De toenmalige koningin van Engeland wilde in NZ een schotse stad en zond afgevaardigden naar NZ om en geschikte plek te vinden wat uiteindelijk deze plaats in het zuiden werd. De stad ligt ingesloten aan een baai en om er te komen moet je een bergrug over. Dunedin is de gaelic naam voor Edinburgh. Aan de ene kant van de baai ligt het schiereiland Otago. Ook bevindt zich hier de steilste straat van de wereld. We hadden de middag vrij af. Dus een stadswandeling en wat shoppen stond op het programma. Eerst liepen we naar het bijzonder mooie station daarna bezochten we enkele kathedralen. De kust bestaat hier uit duinen met strand. Deze stad is ook een van de universiteitssteden van NZ dus veel studenten die nu de grote vakantie hadden. Een schitterende universiteit die zo in het verhaal van Harry Potter kon staan. Een bezoek aan de botanische tuinen mocht niet ontbreken. ’s Avonds hadden we een traditionele Scottisch Haggis Ceremony compleet met doedelzakspeler en de Haggis. De Haggis is een zak van varkensdarm met daarin een gekruide gehaktsoort. Ook werden er drie uit de groep gehaald die moesten assisteren en werden omgekleed in traditionele kleding. We hebben ontzettend veel lol gehad. Ons werd wederom een geweldig diner voorgeschoteld en ter afsluiting kregen we allemaal een klein flesje whiskey.

Dag 20
Na het ontbijt vertrokken we uit Dunedin naar Te Anau onze volgende bestemming voor de komende twee dagen. Reece de chauffeur gunde ons eerst nog een panorama vanaf een berg op de stad. Vervolgens reden we naar Olveston House. Een echt engelse herenhuis uit 1906 met 34 kamers. Gebouwd door David en Dorothy Theomin. Een rijke familie, waarvan de dochter het huis heeft nagelaten aan de stad Dunedin. Het gehele huis en de totale inrichting zijn nog precies zo als toen de familie het bewoonde. Kamers vol met antiek en schilderijen. Een bezichtiging waard, je proefde nog de sfeer van toen. Na de rondleiding ging de reis verder. Je komt soms kilometers geen auto tegen en dan ineens duikt er ééntje op in het heuvelachtige landschap. Ook zijn de plaatsen op één hand te tellen. We passeren veel farms waar rendieren worden gehouden. Deze beesten brengen veel geld op dus erg lucratief voor de veehouders. Met enkele toiletstops en lunchstop arriveerden we rond 16.00 uur in Te Anau ligt aan het Lake Manapouri. Te Anau is een toeristenplaats aan een van de grote fjorden. Vanuit hier vertrekken boten en vliegtuigen voor rondtochten over de Doubtful Sound. We bevinden ons in het Fiordland. Wij gaan morgen naar de Milford Sound. We mochten een uurtje wandelen in Te Anau. Ons hotel ligt circa 15 kilometer buiten de stad in de middle off nowhere. Het hotel ligt aan het Lake Te Anau, het op één na grootste bergmeer van NZ op 300 meter boven zeeniveau. We zijn omringd door ruige bergketens vol sneeuw, grote bos partijen, fabuleus om hier enkele dagen te verblijven. Mobiel telefoonbereik is hier niet. Je bent hier zo klein en alles is zo groots en het ruikt allemaal zo lekker fris. Om 18.30 uur diner, wat er weer perfect uit zag vooral de toetjes, taarten, lekkere stukjes cake, slagroom, vruchten, er moet weer heel wat worden gesport als we terug zijn maar daar denken we nog niet aan. Na een avondwandeling met enkele medereizigers naar weer een ander meer, Lake Misletoe (lag achter het hotel in een dal wat ongeveer 25 minuten lopen was) nog even slaapmutsje in de bar en snel naar bed want morgen volgt weer een nieuw avontuur.

Dag 21
Kwart voor zeven de wekker. We konden uitslapen. Om 8.30 uur vertrokken we naar de Milford Sound. Wat ons te wachten stond wisten we niet maar dat het spectaculair was wisten we zeker. Via het op drie na grootste regenwoud (Fiordland) van de wereld reden we over de enige toegangsweg richting de fjord. Het weer was niet bijzonder en de regen plensde er heerlijk op los. Via de honderdeenentwintig kilometer lange Milford Road, die inmiddels op de wereld erfgoedlijst staat reden we door het spectaculaire landschap met bergen die tot 3000 meter rijzen en loodrechte wanden die uit de diverse meren omhoog staken, naar de fjord. De Milford Road was pas in 1954 gereed voordien was de fjord alleen per boot te bereiken. Honderden watervallen boden een groots uitzicht. Trudie gaf aan dat het net was of dat ze droomde. In Europa zijn natuurlijk ook bergen echter alles is er veel compacter. Hier is alles enorm uitgestrekt en wonen er in de verste verte geen mensen. Veel toeristen die er met de auto of camper op uittrekken moeten zich ervan verzekeren dat de tank vol is en uitrekenen hoever je op een tank kunt rijden want benzine pompen zijn er in dit gigantisch uitgestrekte gebied niet. De fjorden zijn de grootste van de wereld. Op 19 kilometer voor de Milford Sound moesten we door de Homer tunnel. Deze tunnel was maar 1200 meter lang in onze begrippen niet veel. Echter men is er in 1935 aan begonnen en pas 1954 was deze gereed.  Vanuit de tunnel gaat de weg via allerlei haarspeldbochten steil naar beneden. De weg was éénbaans dus wachten bij de stoplichten duurde een kwartier. Bij de ingang van de tunnel liepen vreemde vogels, Kea genaamd. Een soort grote grijze papagaai die redelijk tam waren maar er wel angstaanjagend uit zagen. Aan het begin van de fjord was een aanlegsteiger waar diverse grote boten lagen te wachten op de bussen met toeristen. Via de fjord van 16 kilometer lengte hadden we een fantastische tocht richting de Tasmaanse Zee. Dolfijnen zwommen voor de boot uit en pinguïns waren langs de oevers te zien. Zeehonden genoten van de voorbij varende toeristen. Geweldige watervallen stroomden de bergen af wat spectaculair was. De boot ging tweemaal stilliggen bij zo’n fall wat mooie foto’s opleverde. Weer zo’n dag waar van je be…..k openvalt. De grote boten vallen tussen de geweldige bergformaties in het niet. Wat een land en wat een afwisseling. Via dezelfde weg terug en bij Lake Gunn nog een wandeling door het regenwoud gemaakt. Het was alsof je in een spookbos liep. Veel omgevallen bomen liggen onder het mos en andere zijn helemaal begroeid met mos. Dit gaf een betoverend gezicht. De grond is erg hard zodat er weinig voor nodig is om de woudreuzen van soms dik 1000 jaar en een omtrek van enkele meters om te laten vallen. Vervolgens nog een bezoek aan een soort camping in de middel of nowhere die daar in 1934 is gesticht. Je kunt er een cabin huren, met een houtfornuis en een bed maar het is terug naar basic. Niets voor Fred en Trudie. Rond vijven waren we terug in het hotel om vervolgens om 18.30 uur van het diner te genieten. We eten hier in NZ, lijkt het wel de hele dag. Eerst breakfast dan morning tea vervolgens de lunch hierna de afternoon tea en dan het diner, we groeien dicht. Na het diner een Italiaanse flaneer walk om vervolgens met Italiaanse koffie met brandy de avond te beëindigen. Dit deden we bij John en Katrina met enkele geëmigreerde Italianen uit het reis gezelschap.

Dag 22
Het heeft weer even geduurd voordat jullie weer wat van ons hoorden. Maar in de omgeving waar we waren is internet niet aanwezig. We vinden het hartstikke leuk om alle reacties in het gastenboek te lezen en dat is dus ook het eerste wat we iedere keer doen. Vandaag staat een excursie naar de glimworm grotten op het programma in Te Anau. Om daar te komen moesten we eerst 40 minuten varen om aan de andere kant van Lake Manapouri te komen. Een snelle boot bracht ons daar. We werden opgedeeld in drie groepen en kregen eerst onder het genot van een bak koffie een videopresentatie. Vervolgens de grotten in. Via smalle doorgangen en bukkend kwamen we op een soort platform terecht. Onder ons stroomde het water met een enorme herrie door. Vervolgens stapten we over in kleine platte bootjes. Het was stikdonker. Tijdens de boottocht konden we aan het plafond duizenden glimwormen zien wat een miraculeus gezicht was. De wormen voeden zich met allerlei insecten. De eitjes van de insecten worden boven op de berg aan het begin van de stroom gelegd. Op het moment dat de eitjes uitkomen vliegen de insecten door de donkere grotten naar beneden tegen de naar beneden hangende druipers van de wormen. Hoe groter de honger van de worm wat groter de chemische reactie in het lichaam is en wat meer ze gaan gloeien. Ook waren er enkele onderaardse watervallen aanschouwen die door de gids werden verlicht. Terug in Te Anau vervolgden we de reis naar Queenstown, de activiteitenstad van NZ. Er is daar van alles te doen. Bungyjumpen van een honderdzestig  meter hoge brug, parasailing, Jetboten op de Shotover river met speedboten op hoge snelheid door het ravijn varen. (Dat ga ik Fred morgen doen), etc, etc. De stad ligt in een dal tegen een berg aangebouwd aan het Lake Wakatipu. Dit meer is ooit een gletsjer geweest, er is een legende maar die bespaar ik jullie. Het meer is na Lake Te Anau het grootste van de Zuidelijke ijsmeren en op sommige plaatsen 380 meter diep. Eerst nog een bezoek aan een lief plaatsje Arrowtown waar de tijd had stil gestaan. Had iets weg van het wilde westen en vervolgens reden we naar Queenstown. Nadat we waren ingecheckt in het luxe hotel Rydges, een schitterden kamer with a view op de mountains werden we om 17.30 uur voor de ingang verwacht. We gingen met een stoomboot de Earnslaw uit 1912 ook wel genoemd de dame van het meer, hoe toepasselijk op sinterklaasavond, naar het Walter Peak Heigh Country Farm park voor het diner. Dit is aan de andere zijde van het meer. We moesten een uur varen en mochten overal op de boot lopen, zelfs konden we blikken in de machinekamer. We dineerden in het Kolonels Homestead Restaurant. Een schitterend Engels landhuis op en geweldige locatie met uitzicht op het meer. Het eten was om je vingers bij af te likken. Hierna werden we getrakteerd op een S(p)heepshow, een schaap werd uitgekleed echter dit hadden we al eerder gezien dus zijn wij wat gaan wandelen. Om 22.00 uur weer terug met de boot waar we met z’n allen een boekje kregen en onder pianospel allerhande liedjes hebben gezongen. Heerlijk. Waar de boot aanmeerde was een casino dus een gokje was niet weg. Inzet vijf dollar winst 26 dollar. De fles wijn er weer uit. Terug naar het hotel om na middernacht het bed in te duiken. De opmerking in het begin over het 55 plus gehalte moeten we toch wat terug nemen want de plussers doen aardig mee, wat een uithoudingsvermogen en saamhorigheid heeft deze groep. We maken geweldig veel lol met elkaar.

Dag 23
Een hele dag voor ons zelf. Wat een heerlijkheid. Ontbijt om 9.30 uur en plannen maken wat we zouden gaan doen. We zitten hier in de omgeving waar een groot gedeelte van de Lord of the Rings is opgenomen. Sommigen uit ons reisgezelschap namen deel aan een Lord of the Rings Tour. Een aardig detail is dat het hotel waar wij verbleven, tijdens de filmopnames volledig was afgehuurd voor de filmsterren, staf etc. Het hotel telt 800 kamers. Ook werd een groot gedeelte van het eten hier bereid en vervolgens met helikopters naar de filmplekken gebracht. Rond 11.00 uur liepen we richting het haventje omdat we met een Jetboot met hoge snelheid over de rivier zouden varen. Trudie wilde niet maar John en Catrina wel. Het zijn grote speedboten met jet aandrijving waar twaalf mensen in kunnen zitten. Nadat we tickets hadden gekocht, niet goedkoop maar ja, je moet alles een keer meemaken, namen we plaats in de boot. Wij zaten voorin. De driver startte de motor en aan het geluid kon je al horen dat het weer spectaculair zou gaan worden. We kregen een zwemvest aan en voor de zekerheid een regenponcho en vertrokken. Na enige huishoudelijke mededelingen over de veiligheid scheurden we met hoge snelheid, vijfentachtig kilometer per uur weg. Zodra de driver zijn hand in de lucht deed en draaide moest je je schrap zetten. De boot draaide dan 360 graden rond en het water vloog over de boot heen. Wat een spektakel. Zo voeren we met hoge snelheid de Shotover rivier in. Op sommige plaatsen is deze maar tien centimeter diep en voelde je de stenen onder de boot weg schieten. De gevaarlijkste capriolen werden uitgehaald wat bloedstollend was. Zo voeren we de ravijn in wat erg smal was en af en toe had ik het idee dat we tegen de wanden te pletter zouden varen. Recht op een boom afvaren en er op het laatste moment van weg varen. Dit was een uur kicken. Wel was het zo dat zodra het gas werd teruggenomen de boot meteen stil lag. Ook was deze ontzettend wendbaar. Trudie is tijdens onze afwezigheid de botanische tuin in geweest en heeft wat mooie plaatjes geschoten. Hierna snel naar het internet café. Vervolgens de stad in om te shoppen. Om 16.00 uur zijn we naar de gondelbaan gegaan. Trudie wilde niet mee naar boven dus ging ik alleen. Boven op de berg was van alles te doen. Parasailers vertrokken hier en je kon er bungy jumpen. Ben met een skilift nog hoger gegaan zodat ik nog een mooier uitzicht had. Het was een drukte van belang. Terug beneden in de stad gingen we weer op weg naar het hotel waar we om 19.00 uur aanschoven voor de avond maaltijd. Nog een loopje om vervolgens om 23.30 uur het licht uit te doen.

Dag 24
De tijd gaat snel en de tour loopt op z’n end. Na het ontbijt vertrokken we om 8.00 uur richting Fox Glacier. Vanuit Queenstown ging de weg steil omhoog naar de eerste pas. Het lijkt wel of we de hele tour op passen hebben gereden want de meeste wegen gaan allemaal boven langs. Via scherpe haarspeldbochten die eigenlijk iets te klein waren voor de bus reden we richting Wanaka. Boven op het gebergte hadden we een prachtig panorama op het dal waar gedeeltes van de Lord of de Rings was opgenomen. We staken voor de lunch op bij Puzzling World Maze in Wanaka. Een soort pretpark waar allerlei illusies worden nagebootst. Ook waren er werken van M.C. Escher te aanschouwen. Rond 13.00 uur reden we weer verder want we moesten de Haastpas over. Deze pas op 600 meter boven zeeniveau is vernoemd naar een Oostenrijker Von Haast die als eerste Europeaan deze pas ontdekte. Via Albert Town wereldbekend? Van automonster races reden we verder. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen. We volgden de Makarowa River op 400 meter boven zeeniveau. Vervolgens reden via Lake Wanaka en Lake Howea naar de Haastpas. Onderweg nog een plaspauze en vervolgens 90 minuten plas ophouden want er was niets meer. Mooie vergezichten, besneeuwde berghellingen veraangenaamde de reis. Voorbij de Haastpas een stop bij Thunderfall Creek. Een 28 meter hoge waterval die het hele jaar door naar beneden raast. We reden steil naar beneden richting westkust. Hier begon het op twee na grootste nationaal park Westland NP elfhonderd vijfenzeventig km2 en groot en beroemd om zijn hoge bergen en zestig gletsjers waaronder de Fox Glacier, Franz Joseph Glacier en de Tasman Glacier. (Fox was de secretaris van Von Haast en Frans Joseph de koning van Oostenrijk). Ook zijn hier de hoogste bergen van NZ 3765 mtr boven zeeniveau. Tijden de rit vanaf Lake Howea kom je geen huis of sterveling tegen. Ruim negentig kilometer. Bij Knights Point aan de kust weer even een stop vanwege een grote kolonie zeehonden. Rond vieren kwamen we aan bij Fox Glacier waar we de nacht zouden doorbrengen. Enkelen uit de bus zouden een helikopter vlucht maken van 30 minuten boven de glacier en ook landen op de glacier. Dit ging vandaag vanwege de weersomstandigheden niet door. Veel bewolking. Uitgesteld naar morgenvroeg. Gemiddeld valt hier per jaar 7 tot 8 meter water. Wel reden we met de bus naar een grote parkeerplaats zodat we via een bergpad in ca. 45 minuten aan de voet van de gletsjer konden komen. Wij hadden dit nog nooit gezien. Een massa ijs van blauw witte sneeuw en een kolkende rivier waar grote ijsbrokken in dreven richting zee. De Fox Glacier is dertien kilometer lang en schuift iedere dag 1.5 meter op. Het unieke is dat de gletsjers afdalen en eindigen in het regenwoud bij de kust. De meeste gletsjers in de wereld eindigen in zee. We zijn weer een ervaring rijker. Rond 19.00 uur eten en om 23.30 uur het licht uit.

Dag 25
De voorlaatste dag in NZ. Voor ons is de tijd zeker niet snel gegaan. Ik (Fred) wil wel weer op huis aan. Maar ja, Hong Kong zouden we nog onveilig maken. Vanmorgen zijn we vertrokken richting Greymouth. Via de Frans Joseph Glacier zakten we weer vanuit de bergen terug naar de westkust. Een vroege theestop deden we in Pukekura, inwonertal, twee de restauranthouder en z’n vrouw. Door via Hokitika, de plek waar veel goud is gedolven en vervolgens de lunch in Greymouth met een bezoek aan een fabriek waar Jade werd bewerkt. Jade is een groene steensoort die een spirituele betekenis heeft voor de Maori en op allerlei manieren wordt bewerkt voor gereedschappen, sieraden en wapens. Het is een dure steensoort. De bedoeling was dat we in Greymouth op de Trein, de Trans Alpine Express zouden stappen echter het eerste gedeelte van het traject is onder constructie. We reden vervolgens via de Arthurs Pas op 900 meter, 100 meter onder de permanente sneeuwlijn. Stapten in Athurs Pas Village op 736 meter boven zeeniveau op de trein. Op het eerste traject zat ook een tunnel van 8 kilometer dus daar misten we niets aan. Een spectaculaire treinreis via de bergen en ravijnen bracht ons in tweeënhalf uur in Christchurch. Om 18.30 uur zijn we gaan eten en rond 23.30 uur naar bed. Morgen vliegen we via Melbourn naar Hong Kong.

Dag 26
Negen uur zaten we aan het ontbijt. Veel keuze, maar als je al alle dagen in een hotel hebt gegeten hunker je naar de Hollandse keuken. Op het programma stond een tour door de stad. We moesten in de lobby van het hotel wachten. Nou met ik zeggen dat, dat geen onplezierige verpozing is. Een drukte van belang. Portiers met witte handschoentjes die de deuren openen en sluiten, bagage dragen, auto’s voorrijden etc. etc. Ook de meest dure auto kwamen aanrijden, waaronder Ja, Roderick de nieuwste Ferrari’s en Rollsen. Rond 10.20 uur kwam er een klein vrouwtje binnen hobbelen met een bord met onze naam erop. Na de voorstellingsronde was er nog een echtpaar. Een minibus reed voor waar we instapten. De tocht duurde ruim 4 uur en startte op Hong Kong Island. Viktoria Peak was het eerste doel. Een ruim vijfhonderd meter hoge berg vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de stad. Een aaneenschakeling van wolken krabbers over een lengte van vier klm. Ook bevindt zich hier het hoogste gebouw van de stad de Two IFC tower met 88 verdiepingen de vier na hoogste wolkenkrabber van de wereld. Het is een financieel centrum ontworpen door dezelfde architect die ook de glazenpiramides van het Louvre heeft gemaakt. Van hier reden we naar een schitterend strand Repulse bay. Hier bezochten we enkele Boeddha beelden. Ook was hier een brug, als je daar overloopt leef je drie dagen langer. Vervolgens stond een bezoek aan Aberdeen op het program. Hier leven vissers al sinds generaties op hun vissersboten. We werden gedropt aan de haven en stapten op een authentieke chinees bootje voor een rondvaart. Een ervaring op zich. Ook bevond zich hier het grootste drijvende chinees restaurant van de wereld. Natuurlijk mocht een bezoek aan een diamant slijperij niet ontbreken. Rond drieën waren we weer in het hotel. Eerst koffie en vervolgens nog maar even op de loop. Via een schitterend park liepen we naar de haven. Het is ook op zondag een drukte van belang op straat. Alle winkels zijn open en er zijn in deze omgeving van het hotel verschrikkelijk veel dure winkelcentra waar je niet omheen kunt. Hong Kong heeft 7.8 miljoen inwoners en er zijn ca. 500.000 auto’s. Er is te weinig ruimte voor meer. en wat er aan auto’s rijdt zijn ook nog eens de duurste merken en typen. Er is een groot verschil tussen arm en rijk. We namen de ferry voor een overtocht naar Hong Kong Island voor een euro. Leuke tocht en je bent zo aan de overkant. Ook hier weer winkels, winkels en nog eens winkels. Ik moest even naar het toilet nou alleen in het toilet waren al drie man bezig om schoon te maken. Het ontbrak er nog maar aan of ze vegen je billen ook nog af. Er zijn verschrikkelijk veel baantjes hier. We zouden vanavond in het hotel eten dus om 17.30 uur waren we weer terug. De zwemspullen gepakt want op de 19e verdieping zit op het dak een zwembad van 20 meter lengte. Leuke entourage met allemaal palmen alsof je in de tropen zwemt en dat op het dak. Ook hier weer allerlei personeel die schoonmaakt en je de handdoeken brengt. Heerlijk al die luxe. Om 19.30 uur schoven we aan voor het buffet. Nu je kon het zo gek niet opnoemen of het stond er. We waren tijdens onze rondreis al wel wat gewend qua eten echter dit sloeg weer alles. Met diverse vis- en vleessoorten, sushi, salades, groenten, kazen, pasta’s je kon het zo gek niet opnoemen kon je, je vol eten. Alleen al, de verschillende toetjes, taartjes, ijs, vruchten etc etc. besloeg al een tafel van ca. vier meter lengte. Wat hebben wij weer heerlijk gegeten. Rond negenen waren we weer terug op de kamer om heerlijk te gaan knorren

Dag 27 en 28
Alweer de laatste dag in Hong Kong, wat zeg ik de laatste dag van onze vakantie. Na het ontbijt eerst de koffers naar de lobby want die gaven we in bewaring. Onze vlucht was pas om 23.15 uur echter de kamer moest om 12.00 uur leeg zijn. Maar er is genoeg te doen hier om ook deze dag te verpozen. De ingang van de metro zat voor het hotel dus kaartjes kopen en op naar de electronic market. De straat waar je goedkoop elektronica kunt aanschaffen . Ik ging voor een bleutooth voor de telefoon. Winkel aan winkel aan winkel gigantisch veel elektronica te koop. Uiteindelijk geslaagd. Het enige was, dat er aan de adapter een Aziatische stekker zat dus moesten we voor een paar centen een adapter voor Holland kopen echter dat was hier ook geen probleem. Je loopt hier heerlijk ongedwongen op straat. Leuker dan Singapore en Bangkok. Mensen zijn erg vriendelijk en staan je goed te woord. In de winkels hoe klein ook kun je, je niet voorstellen wat er aan personeel loopt. Een winkeltje van zestienvierkante meter. met acht man personeel is heel normaal. Wat moeten ze verdienen. Vervolgens liepen we naar de lady’s market. Een lange straat met allerlei kraampjes waar je, je hart kunt ophalen. Afdingen is het normaalste van de wereld. Gewoon weglopen en je krijgt het voor de prijs die jij hebt gezegd. Het lukte ons keer op keer. Leuke dingen gekocht. Het is vandaag maandag maar dat maakt voor de drukte niet uit. Mensen, mensen en nog eens mensen. Hierna, we waren alweer aardig moe kon een bezoek aan de goldfish market niet ontbreken. We liepen verkeerd en kwamen eerst op de groente, vlees en kruiden markt. Alles vers en mooi om te zien. Kijk alleen niet hoe het allemaal wordt schoon gemaakt. We werden verwezen voor eten naar een derde etage wat we dan ook deden want er is niets leuker om dit te doen onder de inwoners. Koffie en thee (was veel te sterk maar vooruit maar weer) gedronken en de bediende had het maar over kaas uit Nederland. Erg leuk allemaal. Via een andere straatmarkt kwamen we bij de goldfisch market. Een winkelstraat met allemaal winkels waar goud- en tropische vissen werden verkocht. De goudvissen hingen al in zakjes aan de muur buiten de winkels. Ook andere dieren (honden en katten) waren hier te koop. Dit soort zaken kennen we niet in Nederland maar het is leuk om het te beleven. Inmiddels was het 17.00 uur dus tijd om weer richting het hotel te gaan. Eerst nog lekker naar de sauna en ons opfrissen. Om 19.50 uur werden we opgepikt door een minibus die ons naar het vliegveld bracht. Na het inchecken eerst nog even wat eten. Fred om het af te leren nasi en Trudie een frietje bij de enige Burger King van Hong Kong. Rond 23.00 uur konden we boarden. Bij het inchecken had ik gevraagd om beenruimte. Het enige nadeel kon zijn dat je dan een baby naast je kon krijgen omdat je dan vooraan zat. En natuurlijk we zaten naast een moeder met een kind, drie plaatsen naast elkaar. De vijf plaatsen in het midden naast ons bleven vrij zodat we al snel konden verkassen en ruimte genoeg hadden. Vliegen met Britisch Airways doen we niet meer. De service is vele malen minder dan Qantas. Het kon echter gezien de door ons gekozen stop-over niet anders. Na een vlucht van ruim 12 uur landen we op London. Twee uur wachten vulden we op met shoppen. Trudie kocht twee Paddingtons om haar collectie uit te breiden. Om 7.30 uur engelse tijd vlogen we door naar Amsterdam waar we om 9.45 uur weer veilig en gezond vaste voet op Nederlandse bodem zette. Marcel had beloofd ons op te halen en sms-te dat hij er rond 10.15 uur was. Koffers in de auto en snel naar huis waar Marcel de koffie al weer snel liet pruttelen. Een warm welkom van onze buren en natuurlijk de hond Rick was erg leuk. We kijken terug op een fantastische vakantie. Goed geregeld en georganiseerd wat ook mede komt door onze reisagent Tasman Travel en de touroperator Kirra Travel. Nieuw Zeeland is een schitterend land maar heeft ons hart, eerlijk gezegd niet gestolen. Dan blijft Australië toch nummer één. We gaan op naar ons volgende avontuur.